1. Αισθάνομαι ευλογημένος. Εζησα όλες τις μεταμορφώσεις της γειτονιάς μου. Πρόλαβα το περιβόλι κάτω από τα γραφεία της ΕΔΑ, τα γραφεία των Λαμπράκηδων λίγο πιο κάτω από την εκκλησία της Παναγίτσας, τις φωτιές που πηδούσαμε κάθε γιορτή του Αϊ-Γιαννιού, τον ήχο της καμπάνας από το γυναικείο μοναστήρι στο δάσος, τους πρώτους αγώνες μοτοσικλέτας μέσα στον «Ανώμαλο», τα κόκκινα μηλαράκια που έφτιαχνε η κυρία Πολυξένη κοντά στο ρέμα, το θαυμάσιο γάλα που μας έφερνε αγελαδάρης στο σπίτι σε κάδο, και ο πάγος που μοίραζε ο κυρ-Γιάννης με το άλογό του. Ολος αυτός ο παράδεισος προστατευόταν από τους λαϊκούς αγωνιστές και από το βάρος του ονόματος της Καισαριανής. Οι Διακόσιοι άγιοι για πάντα σφράγισαν τη γειτονιά με τη θυσία τους, και χρειάστηκαν αγώνες για να δεχτεί η «τσογλαναρία ρουστικάνα» της σκοπευτικής λέσχης να υποχωρήσει για να στηθεί το δικό τους μνημείο.

2. Οποιος θέλει να δει το πρόσωπο της Καισαριανής δεν έχει παρά να κοιτάξει στα μάτια τον γέροντά μου αγωνιστή Παναγιώτη Μακρή. Πολλά του χρωστάω κι ακόμα προσκυνών την κρίση του.

3. Η Επταετία έπεσε στη γειτονιά σαν χιόνι, σαν υπενθύμιση ότι η Καισαριανή δεν πρέπει να ξεχνά τη φύση της. Παρ' όλη την αγριότητα που δέχτηκε, απάντησε όπως έπρεπε. Δεν ήταν δα και τίποτα γ' αυτήν και την ιστορία της, αισθανόταν και πάλι μέσα στα νερά της.

4. Η μεταπολίτευση προσπάθησε να σκάψει την Καισαριανή από μέσα. Εκεί άρχισε το κακό. Το ένα ανθρωπάκι πίσω από το άλλο κατέθετε τη φιλοδοξία του με βάση τα δέκα βιβλιαράκια που είχε διαβάσει και τον ηγετίσκο που έκρυβε μέσα του. Πολλοί αρνήθηκαν την καταγωγή τους και έφτασαν ν' αλλάξουν ακόμα κι αυτό το αίμα τους.

5. Αλλά την πιο ωραία φράση την άκουσα από έναν γέροντα: «Η ζωή είναι δική μου, το όνομα όμως είναι της Καισαριανής».