Ο κύβος ερρίφθη. Το προεκλογικό πουλμανάκι του τηλεοπτικά εκκολαπτόμενου πρωθυπουργού ξεκίνησε το ταξίδι του από το Καλέντζι, φορτωμένο με τόνους στάχτης προορισμένης για τα μάτια των ψηφοφόρων της 7ης του Μάρτη. Η πολιτική φιλανθρωπία στο επίκεντρο της προεκλογικής εξαπάτησης. Ο Γιωργάκης, λέει, θα σφίξει χιλιάδες χέρια, θα χτυπήσει με συμπόνια και κατανόηση άλλες τόσες πλάτες, θα ακούει πολύ και θα μιλάει λίγο, μοντάροντας το προφίλ του πολιτικού που ξέρει και μπορεί να επιληφθεί του θέματος άμα τη πρωθυπουργοποίησή του. «Νέα» ήθη στην πολιτική ζωή, νέα σελίδα στις μεθόδους μαντρώματος των τηλεοπτικά - και όχι μόνο - βιασμένων λαϊκών συνειδήσεων.

Η προγονική ευλογία δεν είναι αρκετή. Μπορεί σημειολογικά να είναι χρήσιμη, όσο άλλωστε και το αβίαστο (;) ενδιαφέρον του επίδοξου πρωθυπουργού για το μεροκαματιάρη καμέραμαν που σκόνταψε κυνηγώντας την παπανδρεϊκή κουστωδία στα διόδια της Κορίνθου, σίγουρα όμως δε φτάνει για να σε σκαρφαλώσει στον κυβερνητικό θώκο. Ετσι το πουλμανάκι θα περιηγηθεί στην ενδοχώρα και θα τραβήξει χειρόφρενο, λίγο πριν τις εκλογές, στο σημείο απ' όπου ξεκίνησε: Εξω από τα γραφεία του ΣΕΒ και τις «συμμαχικές» πρεσβείες. Εκεί που οι πρωτοσύγκελοι των βιομηχάνων και τα εξαπτέρυγα των υπερατλαντικών συμμάχων θα δώσουν το χρίσμα, ευλογώντας κάτω από το αντιλαϊκό τους πετραχήλι το νέο διάκονο της πολιτικής τους, προάγοντάς τον από μητροπολίτη σε αρχιεπίσκοπο. Στις 8 του Μάρτη προγραμματίζονται τα θυρανοίξια μιας νέας περιόδου αφαίμαξης του λαού, σε μια τελετή που θα παραβρίσκονται άπαντες στις θέσεις των επισήμων: κερδισμένοι, χαμένοι, φιλόδοξοι που δεν επαληθεύτηκαν, καιροσκόποι σύμμαχοι που έμειναν στον άσο.

Στο μεταξύ, η Ελλάδα του μόχθου βογκάει και στενάζει, ξεζουμισμένη στη μέγκενη του δικομματισμού, παρακολουθώντας από τηλεοράσεως την επανάληψη μιας ακόμα «Μπιρσιμικής» προεκλογικής περιόδου. Και καλείται να διαμορφώσει «κριτήριο». Να διαλέξει ανάμεσα στο τέλος των «λενινιστικού τύπου» (!) κομμάτων, που προανήγγειλε ο Γιωργάκης, μαζί με τη δημιουργία εφτά ή εννιά κυβερνητικών περιφερειών και στο υπουργείο Αλληλεγγύης του Κωστάκη. Λες και ο κυβερνητικός μηχανισμός αν σπάσει στα εφτά ή στα εννιά, άλλη πολιτική θα προωθήσει, ή ότι ο ενδεχόμενος Νεοδημοκράτης υπουργός Αλληλεγγύης θα συγκεράσει με νομοθετήματα και ελεημοσύνες το ταξικό χάσμα ανάμεσα στους 350 πλουτοκράτες που βγάζουν από τον καναπέ της έπαυλής τους 50.000 ευρώ τη μέρα και τα εκατομμύρια των ελληνικών νοικοκυριών που πρέπει να δουλεύουν χίλιες και πλέον μέρες στα εργοστάσια, στα γραφεία και τα χωράφια για μαζέψουν αθροιστικά το δυσθεώρητο αυτό ποσό.

Με περίσσια υποκρισία λένε πως τα νέα ήθη επιβάλλουν το ξεπέρασμα της πόλωσης στην προεκλογική περίοδο. Κι όμως. Η πόλωση είναι αναγκαία όσο ποτέ. Οχι βέβαια ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που τάχθηκαν να υπηρετούν με την πολιτική τους το κεφάλαιο από τη μια και το ΚΚΕ από την άλλη. Γιατί ο λαός δεν πρόκειται να δει χαΐρι όσο το τιμόνι της εξουσίας το κρατάνε υπάλληλοι Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες και τα κεντροδεξιοαριστερά τους κακέκτυπα, παρά μόνο αν ο ίδιος το πάρει απόφαση να ορίσει την τύχη του, κάνοντας με την ψήφο του στο ΚΚΕ στις 7 του Μάρτη ένα ακόμα γενναίο βήμα!