Μπορεί η υπόθεση του λεγόμενου Ευρωσυντάγματος να παραμένει ανοιχτή ελέω οξύτατων αντιθέσεων στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά ανεξάρτητα από το με ποιους συμβιβασμούς θα κλείσει, η αντιδραστική για τους λαούς ουσία του είναι αδιαμφισβήτητη. Συγκεκριμένα σημεία του αποκαλύπτουν ακριβώς αυτό το χαρακτήρα, αλλά και την επιδίωξη ενίσχυσης της επιθετικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου σε βάρος των λαών, που απορρέει από τα άρθρα του, ως άρθρα μιας ακόμη Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), που συνθέτει τις έως τώρα συνθήκες λειτουργίας και δράσης της.

Στο άρθρο 1-6 η ΕΕ καθιερώνεται σαν νομικό πρόσωπο που μπορεί να αντικαθιστά κράτη-μέλη σε διεθνείς οργανισμούς (άρθρο Ι-12.2). Θα έχει βάση ανάπτυξης μια υψηλά ανταγωνιστική «κοινωνική» οικονομία αγοράς (άρθρο Ι-13.3) και μόνες εγγυημένες ελευθερίες (άρθρο Ι-4, θεμελιώδεις ελευθερίες) την ελευθερία εγκατάστασης και διακίνησης προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίου.

Καταργείται το δικαίωμα «βέτο» και περιορίζονται οι αποφάσεις που απαιτούν ομοφωνία. Οι πιο ισχυρές χώρες θα μπορούν ευκολότερα να εμποδίζουν αποφάσεις που αντιβαίνουν στα συμφέροντά τους και να επιβάλλουν τη θέλησή τους απ' ό,τι πριν. Το Σύνταγμα και οι νόμοι της ΕΕ υπερτερούν από το Σύνταγμα και τους νόμους των κρατών-μελών (άρθρο I-10). Καταργούνται η εναλλασσόμενη Προεδρία της Ενωσης και η αρχή της συμμετοχής όλων των κρατών-μελών στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και η ιμπεριαλιστική δράση της όπου επιτάσσουν τα συμφέροντά της, είναι ένα από τα ζητήματα που κατοχυρώνει και το «Ευρωσύνταγμα». Συγκεκριμένα, στο άρθρο Ι-42.1α αναφέρεται:

«Η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, για την πρόληψη μιας τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών-μελών». Πρόκειται για υιοθέτηση της προληπτικής στρατιωτικής δράσης, σύμφωνα με το έγγραφο Σολάνα που παρουσιάστηκε στη Σύνοδο της Χαλκιδικής και κατά το πρότυπο του αμερικανικού δόγματος του προληπτικού χτυπήματος.

Ενώ στο άρθρο Ι-40.3 αναφέρεται: «Τα κράτη-μέλη δεσμεύονται να βελτιώσουν τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Δημιουργείται Ευρωπαϊκός Οργανισμός Εξοπλισμών, Ερευνών και Στρατιωτικών Δυνατοτήτων». Και παρακάτω (άρθρο Ι-40.6) συνεχίζει: «Τα κράτη-μέλη πληρούν υψηλότερα κριτήρια στρατιωτικών δυνατοτήτων κι έχουν αναλάβει μεταξύ τους δεσμευτικότερες υποχρεώσεις στον τομέα αυτό, για την πραγματοποίηση των πλέον απαιτητικών αποστολών, θεσμοθετούν διαρθρωμένη συνεργασία στα πλαίσια της Ενωσης».

Ταυτόχρονα προσδιορίζεται και το ιμπεριαλιστικό επιθετικό περιεχόμενο της στρατιωτικής δράσης ως εξής:

«Οι αποστολές περιλαμβάνουν: Κοινές δράσεις αφοπλισμού, ανθρωπιστικές αποστολές και αποστολές διάσωσης, αποστολές με στόχο την παροχή συμβουλών επί στρατιωτικών θεμάτων, αποστολές πρόληψης των συγκρούσεων και διατήρησης της ειρήνης, επέμβαση μαχίμων δυνάμεων στη διαχείριση κρίσεων, μεταξύ άλλων με αποστολές αποκατάστασης της ειρήνης και επιχειρήσεις σταθεροποίησης μετά το τέλος των συγκρούσεων» (άρθρο ΙΙΙ-210.1).

Και σ' αυτά τα πλαίσια προδιαγράφεται η κοινή εξωτερική πολιτική αλλά και η ΝΑΤΟική συνεργασία ως εξής:

«Τα κράτη-μέλη υποστηρίζουν ενεργά και ανεπιφύλακτα την κοινή εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας της Ενωσης με πνεύμα πίστης και αλληλεγγύης» (άρθρο Ι-15.2), ενώ «κατά την υλοποίηση της στενότερης συνεργασίας σε θέματα αμοιβαίας άμυνας τα συμμετέχοντα κράτη-μέλη συνεργάζονται στενά με το NATO» (άρθρο Ι-40.7).

Σχετικά με την περιστολή των λαϊκών ελευθεριών, έστω και αυτών που καταχτήθηκαν με αγώνες σ' αυτό το σύστημα, το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Ετσι, τη Συνθήκη Σένγκεν συμπληρώνουν η ευρωαστυνομία που ενισχύεται ο ρόλος της, η νομιμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελώματος, η συμφωνία περί δικαστικής συνεργασίας και έκδοσης με τις ΗΠΑ, ο Ευρωστρατός, με τα μικρά ευέλικτα σχήματα, ενταγμένα ή όχι στη ΝΑΤΟική ομπρέλα, οι συνοροφύλακες για το κυνηγητό των προσφύγων και μεταναστών. Προς τι όμως, για να προστατέψουν ποιους και από τι; Η λογική ύπαρξης και δράσης τους είναι «επεμβαίνω σε μια χώρα, όταν δε μου αρέσει η κυβέρνηση, όταν δε μου αρέσουν οι μεταρρυθμίσεις που κάνει, όταν δε μου αρέσει η επιλογή ενός λαού». Είναι τα εργαλεία που δημιουργούν και θα χρησιμοποιήσουν για να προστατεύσουν την εξουσία και τα κέρδη τους τα ισχυρά ευρωπαϊκά μονοπώλια. Τα ονομάζουν όμως πολιτική διαχείρισης κρίσεων και πρόληψη κατά της τρομοκρατίας! Ολ' αυτά αποτελούν επίσης τμήμα του «Ευρωσυντάγματος».

Αποκαλυπτικός ήταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, ως προς αυτό στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (3-12-2003), ο οποίος τόνισε: «Το σχέδιο Συντάγματος δίνει εργαλεία στην ΕΕ να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Το κύριο θέμα στη Διακυβερνητική Διάσκεψη (ΔΔ), είναι αν οι Ευρωπαίοι μπορούν να επιδείξουν την ικανότητα να εγκρίνουν τα εργαλεία που χρειάζονται στο μέλλον για την αντιμετώπιση προβλημάτων».

Προκλητική επίσης ήταν η δήλωση του αρμόδιου επιτρόπου της ΕΕ για τη Διεύρυνση, Γκ. Φερχόιγκεν, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι «αν ήμουνα πολίτης αυτών των χωρών (σ.σ. των Βαλτικών), λαμβάνοντας υπόψη αυτά που υπέφεραν, θα είχα ζητήσει την απαγόρευση των Κομμουνιστικών Κομμάτων». Αλλά ακόμη προκλητικότερη η γραπτή απάντηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρ. Πρόντι, στις διαμαρτυρίες του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Στρατή Κόρακα, όπου αναφέρει: «Τα κριτήρια για την καταχώριση πολιτικού κόμματος ή την απαγόρευσή του καθορίζονται με βάση το Σύνταγμα, τους νόμους και τις δικαστικές αποφάσεις καθενός από τα σημερινά και μελλοντικά κράτη-μέλη της ΕΕ. Σε καμιά περίπτωση δεν αποτέλεσε η απαγόρευση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια προσχωρούσα χώρα αιτία ιδιαίτερου προβληματισμού ή επικρίσεων στο πλαίσιο των πολιτικών κριτηρίων που αναφέρονται παραπάνω». Αυτή είναι η δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Ενωσης... Η ανοχή της φτάνει ως εκεί που η αντίθετη σ' αυτήν πολιτική πρέπει να φιμώνεται.

Αυτή η πολιτική στάση προκαλεί και προσβάλλει ένα πολιτικό ρεύμα στην Ευρώπη με ιστορία, θυσίες και προσφορά στους αγώνες της εργατικής τάξης, στη συντριβή του ναζισμού και φασισμού στην Ευρώπη και το οποίο εκπροσωπείται και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Οι λαοί δε χρειάζονται «Ευρωσύνταγμα». Δε χρειάζονται καν Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτοί που το δημιούργησαν, αυτοί που το χειροκροτούν, αλλά και αυτοί που ερωτοτροπούν μαζί του πρέπει να υποστούν τις συνέπειες.

Μόνο η ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος θα δώσει τη δυνατότητα σε κάθε χώρα να επιβάλει τα δικά της χτυπήματα στη λογική της «νέας τάξης πραγμάτων», ώστε οι λαοί να αποφασίζουν αυτό που θέλουν και να γίνεται σεβαστό. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια Ευρώπη της ευημερίας και της ειρήνης για τους λαούς.

Αυταπάτες ότι μπορεί να αποκτήσει η ΕΕ ανθρώπινο πρόσωπο, όπως προβάλλουν διάφορες δήθεν αριστερές ή νεοαριστερές δυνάμεις, όπως, π.χ., ο ΣΥΝ, σήμερα δεν μπορούν να υπάρχουν.

Η ανατροπή της πολιτικής κυριαρχίας της ΕΕ προβάλλει σήμερα ακόμη πιο αναγκαία, προκειμένου να γίνει εφικτή η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ευρώπη. Που περνά μέσα από την πάλη κάθε λαού για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων στη χώρα του σε συνδυασμό με την κοινή πάλη κατά της ΕΕ.