Να διαδηλώνει μέσ' στο χιονιά για αυξήσεις στις συντάξεις, αλλά και για τη βελτίωση της ιατρικής, νοσοκομειακής, φαρμακευτικής περίθαλψης, που αποτελεί πηγή καθημερινής ταλαιπωρίας και οικονομικής αιμορραγίας για τους συνταξιούχους, συναντήσαμε τον Α. Θεοδώρου, στην πανσυνταξιουχική συγκέντρωση και πορεία, που έγινε την Τετάρτη, 17 Δεκέμβρη 2003, στην Αθήνα.

Ο 78χρονος Α. Θεοδώρου είναι συνταξιούχος του ΙΚΑ και ταξίδεψε στην Αθήνα απ' το Αγρίνιο όπου κατοικεί για να διαδηλώσει, αφού παίρνει σύνταξη 511 ευρώ και οι ανάγκες του ίδιου και της οικογένειάς του είναι τεράστιες. Οπως εξήγησε στο «Ρ», έχει κάνει τρεις εγχειρήσεις τα τελευταία χρόνια και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει είναι πολλά και οξυμένα. «Παίρνω, τόνισε, φάρμακα για την πίεση, για το κυκλοφορικό, για τον ίλιγγο και πληρώνω κατά μέσον όρο 50 ευρώ συμμετοχή το μήνα, που για μένα είναι πάρα πολλά, αν σκεφτείτε όλες τις ανάγκες που έχουμε». Το περιβόητο «184» δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην πρόσβαση σε γιατρό και καθημερινή ταλαιπωρία, όμως, όπως λέει ο Α. Θεοδώρου, «για μας δεν υπάρχει επιλογή, αφού και να θέλουμε να πάμε σε ιδιωτικό γιατρό, δεν μπορούμε οικονομικά και έτσι η υγεία μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Εχω πέντε εγγόνια και είμαι υποχρεωμένος να "τσοντάρω" στην οικογένεια του γιου μου, που μια έχει δουλιά και μια δεν έχει και έτσι περικόπτω τις όποιες προσωπικές μου ανάγκες».

Σε αδρές πληρωμές για φάρμακα και περίθαλψη εξαναγκάζεται ο Ν. Δαμιανός, 79 χρόνων από την Αθήνα. Ο ίδιος και η σύζυγός του είναι συνταξιούχοι του ΤΑΔΚΥ (Ταμείο Ασφάλισης Διοικητικών Κοινοτικών Υπαλλήλων), «ένα ακμαίο ταμείο», όπως είπε, αλλά οι ηλικιωμένοι εξαναγκάζονται να χρυσοπληρώνουν για υπηρεσίες υγείας και φάρμακα. «Με τη γυναίκα μου παίρνουμε δυο συντάξεις και η μια πηγαίνει σε φάρμακα και περίθαλψη και με την άλλη προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα», εξήγησε. «Η γυναίκα μου, τόνισε, είναι κατάκοιτη και οι ανάγκες για τη φροντίδα της είναι πολύ μεγάλες. Πληρώνουμε στο σπίτι γυναίκα για να τη φροντίζει και να τη βοηθάει, η οποία παίρνει το μήνα 300 - 350 ευρώ. Από κει και πέρα υπάρχουν τα έξοδα για φάρμακα, αφού παίρνει φάρμακα για το αίμα, για τα αρθριτικά, για το ουρικό οξύ, για την οστεοπόρωση και δυο κολλύρια την ημέρα για τα προβλήματα που έχει στα μάτια της. Γι' αυτά πληρώνουμε συμμετοχή 25% - που είναι ένα μεγάλο ποσό κάθε μήνα - αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις, που, προκειμένου να αποφύγουμε την ταλαιπωρία να τρέχουμε να μας τα γράψει ο γιατρός, τα πληρώνουμε απευθείας».

Οπως εξήγησε στο «Ρ» ο συνταξιούχος, αρκετά φάρμακα που είναι πιο καινούρια και αποτελεσματικά δεν περιέχονται στη λίστα των Ταμείων και έτσι οι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι αναγκάζονται να πληρώνουν για να τα αγοράσουν. Συν τοις άλλοις, ο έλεγχος και η έγκριση συνταγών για ολόκληρη την Αττική γίνεται στο κεντρικό κατάστημα του Ταμείου, που είναι στο κέντρο της Αθήνας και εκεί πρέπει να πάνε όλοι οι ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι, ακόμη και από περιοχές, όπως το Λαύριο ή το Γραμματικό.

«Προκειμένου να τρέχουμε πάνω - κάτω στην Αθήνα, κάτι που είναι αδύνατο στην περίπτωση της γυναίκας μου, αφού είναι κατάκοιτη, πληρώνουμε ιδιώτη γιατρό στο σπίτι και όχι φυσικά με τις εξευτελιστικές τιμές που δικαιολογούν τα Ταμεία, αλλά με 20 - 30 ευρώ τη φορά. Και αυτά είναι τα δεδομένα έξοδα για φάρμακα και περίθαλψη κάθε μήνα. Γιατί υπάρχουν και οι έκτακτες περιπτώσεις, το εισιτήριο των 3 ευρώ για εξέταση στα δημόσια νοσοκομεία ή το "κάτι" παραπάνω που μπορεί να δώσεις σε έναν γιατρό», τονίζει ο Ν. Δαμιανός και καταλήγει: «Αν για δυο συνταξιούχους, δημόσια δωρεάν Υγεία νοείται να πληρώνουμε τη μια σύνταξη για φάρμακα και περίθαλψη, τότε μιλάμε για μεγάλη κατάντια».