Εκλέχτηκε χωρίς να χρειαστεί να προσφύγει η Αργεντινή για δεύτερη φορά στις κάλπες, εξαιτίας της απόσυρσης του ανταγωνιστή του υποψήφιου για την προεδρία. Διαδικασία που φέρει το στίγμα της αμφισβήτησης εν τη γενέσει της, σε μία χώρα που σφαδάζει από τη χρεοκοπία και στον απόηχο της εξέγερσης, του «Αργεντινάσο». Εντούτοις, έχει κατορθώσει να αγκιστρωθεί στον προεδρικό θώκο. Πώς;

Η συμμαχία με τη Βραζιλία και οι πολύ στενές προσεγγίσεις με τη Βενεζουέλα και την Κούβα, η προσπάθεια απαγκίστρωσης από το άρμα της Ουάσιγκτον, η «αντίσταση» στο ΔΝΤ. Θετικά βήματα αλλά και τα μόνα. Προϊόντα «ανάγκης» και όχι στρατηγικής επιλογής.

Στρατηγική επιλογή μιας άλλης πολιτικής, που θα ήταν ορατή και στο εσωτερικό της χώρας... Ομως ουδέν νεότερο από το «μέτωπο». Η ίδια ακριβώς πολιτική στον οικονομικό τομέα, αυτή που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Εξ ου και συνθήματα - αιτήματα που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων με αφορμή τη συμπλήρωση των δύο χρόνων από το «Αργεντινάσο». Ιδια. «Να φύγουν όλοι», «δουλιά -μισθοί - λαϊκή εξουσία». Και όχι μόνο αυτό. Μία δολοφονική βομβιστική επίθεση στην καρδιά της διαδήλωσης σηματοδοτεί και την έναρξη της πολιτικής καταστολής του κινήματος που παραμένει ενεργό και εξακολουθεί να αγωνίζεται, παρά τις αντιθέσεις του και την έλλειψη στρατηγικής του. Η καταστολή, επόμενο βήμα στη στρατηγική της κυβέρνησης έναντι του κινήματος, που μέχρι πρόσφατα μπορούσε να συνοψιστεί σε τρεις μόνο λέξεις: διάσπαση, εξασθένηση, ενσωμάτωση.