ΠΕΝΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ μέρες κράτησε η συζήτηση του νέου κρατικού προϋπολογισμού στη Βουλή και όλοι όσοι μίλησαν από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, έμειναν αταλάντευτοι και απαρασάλευτοι στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση.

Οι πρώτοι αράδιαζαν θετικά νούμερα, επιτυχίες, κατακτήσεις. Οι δεύτεροι αρνητικά νούμερα, αποτυχίες και λαϊκά προβλήματα.

Καταστροφολογείτε, ανταπαντούσαν οι πρώτοι και άντε πάλι, νέα θετικά νούμερα, νέες επιτυχίες και νέες κατακτήσεις. Ζείτε μακριά από το λαό, επανέρχονταν δριμύτεροι οι δεύτεροι και δώστου νέα αρνητικά νούμερα, νέες αποτυχίες και ακόμη περισσότερα λαϊκά προβλήματα.

Και επειδή, καταλάβαιναν και οι ίδιοι, ότι η συζήτηση ήταν αρκετά έως πολύ μονότονη, φρόντιζαν κάθε λίγο και λιγάκι, να «φουντώνουν τα αίματα». Κάποιος εκ των πρώτων, κατά κανόνα υπουργός ή υψηλόβαθμο στέλεχος, διακήρυσσε με στόμφο, ότι και του χρόνου πάλι μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα φέρει τον προϋπολογισμό στη Βουλή.

Γρήγορα, βέβαια, έπαιρνε την... αρμόζουσα και αποστομωτική απάντηση. Κάποιος εκ των δεύτερων -πάλι υψηλόβαθμο στέλεχος κατά προτίμηση - διακήρυσσε, ότι πολλά είναι τα κακά του προτεινομένου προϋπολογισμού, αλλά το κύριο είναι ότι άλλοι τον φέρνουν στη Βουλή και τον ψηφίζουν και άλλοι θα κληθούν να τον εφαρμόσουν, αφού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επροσμέτρησε το ζην της...

Και πάντα, βέβαια, επακολουθούσαν τα απαραίτητα και ζωηρά χειροκροτήματα απ' όσους βουλευτές του ενός ή του άλλου κόμματος... είχαν το κουράγιο να παρακολουθούν τη συζήτηση τη δεδομένη κάθε φορά στιγμή.

Αυτά για τις πέντε μέρες ανταλλαγής... επιχειρημάτων του δικομματισμού στη Βουλή. Και μπορεί κανένας να μην μπορεί από τώρα να πει με σιγουριά ποιος θα φέρει του χρόνου τέτοιον καιρό το νέο προϋπολογισμό, αλλά το περιεχόμενο του τελευταίου θα είναι ίδιο, είτε κερδίσει τις επικείμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ.

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και δεδομένο. Οπως δεδομένο είναι και το εξής: Μόνον η αποφασιστική καταδίκη και του ενός και του άλλου και η εξίσου αποφασιστική ενίσχυση -και σε ψήφους- του ΚΚΕ μπορούν να αποτελέσουν μοχλό ανάσχεσης της αντιλαϊκής πολιτικής και ελπίδα αναζωογόνησης του απαραίτητου για την υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων μαζικού κινήματος.