Στόχοι όπως η ενότητα και η κοινή δράση, η συνεργασία και η συμμαχία αποτελούσαν ανέκαθεν για το ΚΚΕ προτεραιότητα, τόσο που η προώθησή τους συνοδευόταν πάντα από την ένδειξη «κατεπείγον». Η επίτευξή τους φυσικά δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Κυρίως γιατί ζητούμενο δεν ήταν ποτέ το άθροισμα δυνάμεων, αλλά η συσπείρωση με περιεχόμενο και προσανατολισμό τέτοιο που να απαντά κάθε φορά στις συνθήκες που γεννούσαν την ανάγκη της ενότητας. Αλλωστε απόσταγμα της 85χρονης εμπειρίας του ΚΚΕ είναι και η γνώση πως τέτοιοι στόχοι μπορεί να αποβούν μπούμερανγκ, πως το περιεχόμενό τους ή η έλλειψή του είναι καθοριστικός παράγοντας για το αν θα δράσουν ως τροχοπέδη για το λαϊκό κίνημα ή ως όχημα που θα οδηγήσει τις λαϊκές συνειδήσεις σε μια πορεία ριζοσπαστικοποίησης και τους λαϊκούς αγώνες σε ανάταση.

Στις σημερινές συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού το ΚΚΕ όχι μόνο δεν απεμπολά το στόχο της ενότητας, αλλά αντίθετα πιο αποφασιστικά από ποτέ και με αυταπάρνηση θέτει όλες του τις δυνάμεις στην επίτευξή του. Και είναι αυτές ακριβώς οι συνθήκες και όχι η «ξεροκεφαλιά» του ΚΚΕ που υποδεικνύουν και το περιεχόμενο που πρέπει να έχει σήμερα η ενότητα και η συμμαχία. Περιεχόμενο αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό. Αυτού του είδους την ενότητα χρειάζεται και ο λαός και ο τόπος. Και είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομά της αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν για το περιεχόμενο και την κατεύθυνσή της. Να απαντήσουν στο πώς είναι δυνατόν μια συμμαχία που δε θίγει την κύρια αιτία ύπαρξης και όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων να ανοίγει προοπτική προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Το πώς είναι εφικτό να συνυπάρχουν αρμονικά τα μονοπωλιακά κέρδη και η ευημερία των εργαζομένων.

Στο κρίσιμο ερώτημα λοιπόν για το περιεχόμενο, την ταυτότητα της ενότητας, το ΚΚΕ έχει απαντήσει προ πολλού. Προτείνει συσπειρώσεις και μέτωπο πάλης λαϊκό για λαϊκή εξουσία και οικονομία. Και δεν είναι διατεθειμένο να αρνηθεί το κύριο, την ουσία χάριν μιας ενότητας συγκυριακής, αθροιστικής, που δεν ανοίγει καμία διέξοδο και αποτελεί θρίαμβο του συμβιβασμού με τη σημερινή τάξη πραγμάτων. Η πρότασή του αποτελεί συμπύκνωση της γνώσης πως τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού είναι όχι απλώς ασυμφιλίωτα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, αλλά υπονομεύονται από πολιτικές επιλογές που προάγουν τα δεύτερα. Επιλογές όπως το Μάαστριχτ, η ΟΝΕ, η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και τόσα άλλα τα οποία οι διάφοροι θιασώτες της ενότητας κάνουν «γαργάρα», όταν δεν τα υπερασπίζονται φανατικά.

Αυτή του η πρόταση για κάποιους συνιστά απομονωτισμό, άρνηση, δογματισμό. Το ΚΚΕ ωστόσο ποτέ δεν καθόρισε την πολιτική συμμαχιών του με βάση το πόσο αρεστή αυτή ήταν. Δεν έθεσε ούτε θέτει ως προϋπόθεση την πλήρη συμφωνία για την επίτευξη της ενότητας. Πιστεύει όμως ακράδαντα πως αυτή δεν μπορεί παρά να οικοδομηθεί σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Και θα οικοδομηθεί γιατί είναι απαίτηση των καιρών, θα αποτελέσει το «ώριμο τέκνο» διεργασιών που ήδη υπάρχουν μέσα στο λαό, τη συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων που θα βρει την έκφρασή της και στο πολιτικό επίπεδο.