Κυριακή 14 Δεκέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ένταξη του ΣΕΚΕ στη Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή

Το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ
Το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ
Στο 1ο, ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) υπήρξε ζωηρή συζήτηση και αντιπαράθεση για την εξασφάλιση του χαρακτήρα του Κόμματος ως επαναστατικού, διεθνιστικού. Αυτό, δηλαδή την αναγνώριση του προλεταριακού διεθνισμού ως αρχής, το πρώτο Συνέδριο το διατύπωσε στο πρώτο σοσιαλιστικό Πρόγραμμα, αλλά και το εκδήλωσε έμπρακτα απέναντι στην τότε Σοβιετική Ρωσία.

Ο «Ριζοσπάστης», την Παρασκευή 10 (23) του Νοέμβρη 1918 αναφέρει τη συζήτηση και απόφαση για αποστολή χαιρετιστηρίου προς τη Σοβιετική Ρωσία: «Κατά την συνεδρίασιν της Πέμπτης επί τη επετείω της Ρώσικης δημοκρατίας των σοβιέτ, εγένετο δεκτόν ψήφισμα χαιρετισμού προς αυτήν και διαμαρτυρία διά την μελετώμενην επέμβασιν των Συμμάχων». Ταυτόχρονα, στο Πρόγραμμα του Κόμματος, στο πρώτο μέρος, με τίτλο «Αρχαί του Κόμματος», είναι διατυπωμένη με σαφήνεια η προσήλωσή του στο διεθνισμό. «Τα συμφέροντα των εργατών εις όλας τας χώρας που έχουν καπιταλιστικήν παραγωγήν είναι τα ίδια. Με την ανάπτυξιν της παγκοσμίου συγκοινωνίας και με την δημιουργίαν της παγκοσμίου αγοράς διά την χονδρικήν παραγωγήν η κατάστασις των εργατών μιας χώρας αφομοιώνεται και εξαρτάται από την γενικήν κατάστασιν των εργατών εις άλλας χώρας. Η απελευθέρωσις λοιπόν της εργατιάς είναι έργον εις το οποίον οι εργάται όλων των χωρών λαμβάνουν από κοινού μέρος. Τούτο συναισθανόμενον και το Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα της Ελλάδος, κηρύσσει εαυτό ηνωμένον με όλους τους εργάτας των άλλων χωρών που έχουν προαχθεί εις συναίσθησιν της τάξεώς των».

Η προσχώρηση στη Γ΄ Διεθνή


Η Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνής ιδρύθηκε το Μάρτη του 1919. Δεν υπήρχε όταν ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ. Από τους σοσιαλιστικούς ομίλους και τις άλλες οργανώσεις που συνενώθηκαν και ιδρύθηκε το Κόμμα, η Φεντερασιόν (Θεσσαλονίκη) ήταν ενταγμένη στη Β΄ Διεθνή, ως Οθωμανικό τμήμα της, αφού όταν ιδρύθηκε η Φεντερασιόν, στη Θεσσαλονίκη, η Μακεδονία και η Θράκη ήταν εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ζήτημα της σχέσης του ΣΕΚΕ με τη Διεθνή θεωρούνταν επομένως λυμένο, αφού η ΚΕ του Κόμματος ζήτησε την ένταξή της, η οποία και έγινε δεκτή. Οπως είπαμε, όταν ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ δεν είχε ιδρυθεί ακόμη η Γ΄ Διεθνής. Το ΣΕΚΕ μάλιστα ήταν προσκεκλημένο στο συνέδριο της Β΄ Διεθνούς, το Φλεβάρη του 1920, με δικαίωμα δύο αντιπροσώπων.

Η έκθεση δράσης της ΚΕ στο 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ είναι αρκετά διαφωτιστική ως προς αυτό το ζήτημα, αλλά και την πρόταση της ΚΕ για αποχώρηση του ΣΕΚΕ από τη Β΄ Διεθνή και την προσχώρησή του στη Γ΄ Διεθνή. Βεβαίως, αμέσως μετά την ίδρυση της Γ΄ Διεθνούς, το Κόμμα συνδέθηκε μέσω της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, της οποίας ήταν μέλος και η οποία είχε συνδεθεί με τη Γ΄ Διεθνή στο πρώτο της Συνέδριο. Το δε Εθνικό Συμβούλιο στην πρώτη του σύνοδο στις 18-24 του Μάη (31 του Μάη - 5 του Ιούνη) του 1919, είχε αποφασίσει για την αποχώρηση από τη Β΄ Διεθνή και την προετοιμασία για προσχώρηση στη Γ΄ Διεθνή. Το ΣΕΚΕ δεν πήρε μέρος σ' αυτό το Συνέδριο, αλλά ήταν ήδη μέλος της Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας, ενώ δυο μήνες αργότερα από την ίδρυση της Γ΄ Διεθνούς, αποφασίζει την αποχώρησή του από τη Β΄ Διεθνή και την προετοιμασία του για την προσχώρησή του στην Γ΄ Διεθνή.

Ο Λένιν στο 2ο Συνέδριο της Κομιτέρν στη Μόσχα. Στο πανό που έχει αναρτηθεί γράφει: «Ζήτω η Γ΄ Διεθνής»
Ο Λένιν στο 2ο Συνέδριο της Κομιτέρν στη Μόσχα. Στο πανό που έχει αναρτηθεί γράφει: «Ζήτω η Γ΄ Διεθνής»
Η απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου συνοδεύτηκε με μια σειρά άλλων αποφάσεων, όπως την αντίθεσή του και τη διαμαρτυρία του για την εκστρατεία του Βενιζέλου στην Ουκρανία ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία, τη σύνδεση του «Ριζοσπάστη» με το Κόμμα και τον πολιτικό και οικονομικό του έλεγχο. Στα τέλη του 1919 συνήλθε ξανά το Εθνικό Συμβούλιο και επαναβεβαίωσε την απόφαση της προηγούμενης συνόδου του, στις 18-24 του Μάη (31 του Μάη - 5 του Ιούνη) του 1919, σχετικά με τη Διεθνή.

Η απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου πάρθηκε μετά από σκληρή ιδεολογική αντιπαράθεση και σύγκρουση. Συγκρούστηκαν από τη μια μεριά ο Αβραάμ Μπεναρόγιας (τμήμα Θεσσαλονίκης, ήταν κορυφαίο στέλεχος της Φεντερασιόν) και ο Αριστοτέλης Σιδέρης, βουλευτής του ΣΕΚΕ (είχε τιμωρηθεί από το 1ο Συνέδριο μαζί με τον Αλμπέρτ Κουριέλ, επίσης βουλευτή, και τον Παναγή Δημητράτο, με 6μηνη παραμονή έξω από το Κόμμα, γιατί συμμετείχαν με έξοδα του κράτους και της κυβέρνησης Βενιζέλου στο Συνέδριο της Β΄ Διεθνούς στο Λονδίνο, το Φλεβάρη του 1918). Αυτοί δεν ήθελαν την αποχώρηση από τη Β΄ και την προσχώρηση στη Γ΄ Διεθνή και πάλευαν από τις δεξιές οπορτουνιστικές αντιλήψεις της Β΄ Διεθνούς. Από την άλλη μεριά ήταν οι Δημοσθένης Λιγδόπουλος, Νίκος Δημητράτος, Μιχάλης Σιδέρης και Σπύρος Κομιώτης, που αντιμετώπιζαν από σωστές ιδεολογικά θέσεις και αρχές το ζήτημα και επέμειναν στην απόφαση για τη Γ΄ Διεθνή.


Ο «Ριζοσπάστης» έδωσε αναλυτικό ρεπορτάζ για τις εργασίες του 2ου Συνεδρίου του Κόμματος, όπου αποφασίστηκε η αποχώρηση από τη Β΄ και η προσχώρηση στη Γ΄ Διεθνή, υλικά που παρουσιάζουμε σήμερα.

Αι συζητήσεις διά την Γ΄ Διεθνή

Ο σ. Γεωργιάδης αναπτύσσει την εισηγητικήν του έκθεσιν ως εξής: Ενας σημαντικός σταθμός του αγώνος της εργατικής τάξεως είναι ο θάνατος της Β΄ Διεθνούς. Ο θάνατός της δε χρονολογείται μόνον από της 4ης Αυγούστου του 1914. Πολύ πρότερον έφερεν εις τον οργανισμόν της τα στοιχεία της αποσυνθέσεως. Η πολιτική την οποίαν ηκολούθη, πολιτική ενότητος των διαφόρων αλληλοσυγκρουομένων δυνάμεων, παρεσκεύαζε την αδυναμίαν της απέναντι των γεγονότων και εδηλητηρίαζε το επιθετικόν πνεύμα της εργατικής τάξεως. Διά την συναδέλφωσιν αυτήν των διαφόρων σοσιαλιστικών αντιλήψεων, ηναγκάζετο να προβαίνει διαρκώς εις παραχωρήσεις. Από του σημείου των διαρκών παραχωρήσεων μέχρι της καταπτώσεως εις τους μάλλον ανηθίκους συμβιβασμούς, η απόστασις δεν ήτο μεγάλη. Χάριν της σοσιαλιστικής ενώσεως, διά την επιτυχίαν του μεγάλου πλήθους, η Β΄ Διεθνής είχε θυσιάσει πολλάκις τας αρχάς του μαρξισμού, εκτροχιασθείσα εις τον αγώνα των δημοκρατικών αστικών ελευθεριών, ο οποίος παρεσκεύασε τον όλεθρόν της. Η παγκόσμιος πλουτοκρατία, η οποία εξαπέλυσε τον πόλεμο κατά των εργαζομένων τάξεων, εύρε τους καλύτερους υπηρέτας της εις τους σοσιαλιστάς της ενότητος.

Η αντίληψις της θυσίας των αρχών χάριν της ενότητος του σοσιαλισμού παρεσκεύασε την αντίληψιν της εθνικής ενότητος, η οποία υπήρξεν ο τάφος του αγνού σοσιαλιστικού αγώνος. Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και όλοι οι σοσιαλισταί της Ευρώπης και της Αμερικής συνεταύτισαν τα συμφέροντα της πιεζόμενης τάξεως προς τους εκμεταλλευτάς της, της επαναστατικής ιδεολογίας προς την κοινωνικήν αντίδρασιν. Εβάδισαν εις τον πόλεμον. Οι μεν κατά των δε, εν ονόματι του σοσιαλισμού.

Τα εθνικά μίση αφέθηκαν και πάλιν ελεύθερα εις τας χείρας των εκμεταλλευτών του εργαζόμενου λαού και υπήρξαν το καλύτερον όπλον, με το οποίον η παγκόσμιος πλουτοκρατία και ο σύνδεσμος των αστικών κυβερνήσεων ηδυνήθη να επιτύχη την νίκην της κατά του πνεύματος της κοινωνικής επαναστάσεως.

Αντί της πάλης των τάξεων, εφευρέθηκαν διάφοροι δεσμοί, ενούντες την δυστυχίαν των εκμεταλλευομένων προς την τυραννίαν των εκμεταλλευτών. Το πνεύμα της εχθρότητος μεταξύ των διαφόρων στοιχείων της αποθανούσης Διεθνούς έγινε ακόμα αμείλικτον από την προκληθείσαν συζήτησιν περί των ευθυνών, αι οποίαι εβάρυναν τα σοσιαλιστικά κόμματα των διαφόρων χωρών. Οι εργάται, τους οποίους εξεμεταλλεύετο η πλουτοκρατία κατά τον αυτόν τρόπον, εις διαφόρους τόπους, εχαρακτηρίσθησαν ως ανήκοντες εις εχθρικάς χώρας. Και αν ήτο δυνατόν να υπάρξη επιεικής κρίσις εις το ότι η απομάκρυνσις εκ των αρχών του μαρξισμού υπήρξε μια στιγμιαία παραπλάνησις, οφειλόμενη εις την γενικήν αναστάτωσιν εκ του απροόπτου πολέμου, της επιεικείας ταύτης δεν είναι άξιοι οι αρχηγοί της Β΄ Διεθνούς, οι οποίοι εξηκολούθησαν, όχι μόνον καθ' όλον τον πόλεμον, αλλά και μετά ταύτα να δικαιολογώσι την πολιτικήν των σφαλμάτων των, δικαιολογία, η οποία έφθασεν εις τα όρια προδοσίας διά της επιμονής των.

Διά τους εργάτας, διά το μέγα πλήθος των εκμεταλλευομένων ανθρώπων, η Β΄ Διεθνής ως οργανισμός, με τα στελέχη της, με τους αντιπροσώπους της, απέθανεν οριστικώς. Οι παραπλανηθέντες, αι μεγάλαι μάζαι επανεύρον τον δρόμον των ταχέως και επανείδον το φως και την δύναμιν της αληθείας εις το μεγαλειώδες παράδειγμα του εργαζομένου ρωσικού λαού.

Η δημιουργία και αι αρχαί της Γ΄ Διεθνούς

Η Γ΄ Διεθνής εγεννήθη εν Μόσχα εις τας 2 Μαρτίου 1919. Η δημιουργία της παρακολουθείται από τους αισιωτέρους οιωνούς. Απέναντι της Β΄ Διεθνούς, η οποία εγεννήθη μετά την ήττα της Κομμούνας των Παρισίων, η τρίτη κομμουνιστική Διεθνής είναι το γνήσιον τέκνον της νίκης των προλεταρίων κατά του αστικού καθεστώτος.

Πολύ προ της συγκροτήσεως της Γ΄ Διεθνούς, τα αριστερά στοιχεία όλων των σοσιαλιστικών κομμάτων και οι ιδεολόγοι αντιπρόσωποι της επαναστάσεως, προσεπάθησαν συγκεντρούμενοι να κρατήσουν υψηλά την σημαίαν του απελευθερωτικού αγώνος των εργαζομένων τάξεων.

Συγκεντρώθησαν αλληλοδιαδόχως εις το Ζίμερβαλδ, εις το Κίενταλ και εις την Στοκχόλμην. Εκεί και πάλιν υψώθη η φωνή της αληθείας. Πόλεμος κατά του πολέμου - ειρήνη των εργατών όλου του κόσμου. Το τέλος της κεφαλαιοκρατίας έφθασε.

Η Γ΄ Διεθνής αντλεί την δύναμίν της από τα καθαρά δόγματα του μαρξισμού, τα οποία είχε θολώσει η σοφία των θεωρητικών και ο καιροσκοπικός σοσιαλισμός.

Η Γ΄ Διεθνής καταγγέλλει την χρεωκοπίαν της διά των κοινοβουλευτικών μεταρρυθμίσεων καταλήψεως της εξουσίας υπό των εργαζομένων τάξεων.

Η Γ΄ Διεθνής διακηρύσσει ότι έφθασε, τέλος, η ώρα του τελικού αγώνος μεταξύ του αστικού καθεστώτος και του παγκοσμίου προλεταριάτου. Η οικονομική εξέλιξις συνεπληρώθη δι' ολόκληρον τον κόσμον. Καθώς το σημερινόν αστικόν καθεστώς είναι παγκόσμιον και αι μάλλον ανεξέλικτοι χώραι υφίστανται τον αυτόν αντίκτυπον, κατά τον αυτόν τρόπον και αι εργατικαί τάξεις όλων των χωρών είναι υποχρεωμέναι να εισέλθουν εις την αυτήν οδόν της επαναστατικής προσπαθείας. Ο πόλεμος κατέδειξε την ανάγκην αυτήν ως τον μόνον τρόπον σωτηρίας των εργατικών και των πτωχών τάξεων, αι οποίαι από τον πόλεμον εξήλθον πτωχότεραι οικονομικώς και ασθενέστεραι φυσιολογικώς. Ούτω εις τον τοπικόν σοσιαλισμόν της Β΄ Διεθνούς αντιτάσσεται ο υπεράνω παντός ορίου σοσιαλισμός της Γ΄ Διεθνούς, εις δε την αρχήν της προοδευτικής μεταβάσεως από της κεφαλαιοκρατίας εις τον σοσιαλισμόν η αρχή της επαναστατικής δράσεως διά την επίτευξιν του τελικού σκοπού. Ο πόλεμος εξ άλλου επετάχυνε την κρατικοποίησιν της οικονομικής ζωής. Η διεύθυνσις της κρατικοποιουμένης παραγωγής πρέπει να περιέλθη εις τας χείρας των προλεταρίων των παραγωγικών τάξεων, αι οποίαι την δημιουργούν. Αλλά το καθήκον αυτό της καταλήψεως του κράτους υπό του προλεταριάτου και της μεταβολής του από αστικού οργάνου μιας τάξεως εις όργανον του εργαζομένου συνόλου, επιβάλλεται ακόμα εις τας χώρας, εις τας οποίας ευρίσκεται εξαρθρωμένον ή ανεξέλικτον το αστικόν κράτος διά να ανοικοδομηθή επί σοσιαλιστικών βάσεων.

Η Γ΄ Διεθνής καταγγέλλει εις τας εργαζομένας τάξεις τας δημοκρατικάς ελευθερίας των αστών ως απάτην. Η αστική δημοκρατία, η οποία απεδείχθη το καλύτερον όργανον εις τας χείρας της οικονομικής ολιγαρχίας, σκοπόν έχει να αποτρέψη το βλέμμα των εργαζομένων τάξεων από τον αληθή δρόμον των, προς τον οποίον πρέπει με κάθε τρόπον να προσανατολίζωνται. Ο δρόμος αυτός είναι η κατάληψις της πολιτικής εξουσίας και η δικτατορία των εργαζομένων τάξεων. Η δικτατορία είναι απαραίτητον μέσον διά την επιβολήν ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος. Η πείρα της ιστορίας μάς διδάσκει ότι η μετάβασις από ενός κοινωνικού και οικονομικού καθεστώτος εις άλλο νεώτερον εγένετο μόνο διά της δικτατορίας μιας τάξεως. Η δικτατορία της εργατικής και αγροτικής τάξεως είναι απαραίτητος σήμερον διά την σωτηρίαν των μεγάλων μαζών, αι οποίαι είναι βυθισμέναι εις την πείναν και την δυστυχίαν, εξ άλλου μόνον διά της δικτατορίας των εργαζομένων τάξεων και διά της πειθαρχικής οργανώσεως της εργασίας, η ανθρωπότης θα αποκτήση μιαν ανωτέραν αντίληψιν του προορισμού της και θα παρασκευαστεί η εγκατάστασις της σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην οποία δεν θα υπάρχει η εκμετάλλευσις ουδεμίας τάξεως, διότι αι διακρίσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων θα έχουν καταπέση. Ο σκοπός της δικτατορίας του προλεταριάτου συνίσταται όχι μόνον εις την αντικατάστασιν του αστικού κράτους διά του σοσιαλιστικού, αλλά εις την εξαφάνισιν πάσης ιδέας κράτους, εις την αυτοκυβέρνησιν των μαζών.

Το όργανον και το πρότυπον της νέας οικονομικής και κοινωνικής συγκροτήσεως της κοινωνίας είναι τα σοβιέτ, δηλαδή τα συμβούλια των εργατών και των χωρικών, εις τα οποία κατανέμεται η πολιτική εξουσία και η οργάνωσις της εργασίας και της παραγωγής του εργαζόμενου λαού.

Σκοπός της Γ΄ Διεθνούς είναι να εξυψώση το επαναστατικόν πνεύμα της εργαζομένης τάξεως, να ενώση τας δυνάμεις και να παρασκευάση την επανάστασιν και την νίκην του παγκοσμίου προλεταριάτου...» («Ριζοσπάστης», 12 του Απρίλη 1920).

Η απόφαση

Η απόφαση για την προσχώρηση στη Γ΄ Διεθνή δεν πάρθηκε χωρίς αντιπαράθεση. Σ' αυτήν αντιτάχθηκε ο Αριστοτέλης Σιδέρης, ενώ υπήρξε πρόταση του Αλμπερτ Κουριέλ όχι για προσχώρηση αλλά μόνο για αποδοχή των αρχών και των αποφάσεών της. Στο τέλος πάρθηκε η εξής απόφαση:

«Το Β΄Εθνικόν συνέδριον του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ελλάδος δεχόμενον

α) Οτι η Β΄ Διεθνής αποβλέψασα εις την δημιουργίαν "εθνικών σοσιαλισμών", αναγνωρίσασα την ανάγκην της εθνικής αποκαταστάσεως και μη δυνηθείσα διά τούτο κατά την κρίσιμον στιγμήν της κηρύξεως του πολέμου να κρατήση υψηλά την καθαρώς διεθνιστικήν σημαίαν του σοσιαλισμού, έπαυσε να εμπνέη εμπιστοσύνην εις τα επαναστατικά κόμματα αι δε αρχαί της δεν έχουν πλέον την δύναμιν να ηλεκτρίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν τας εργαζομένας μάζας διά τον τελικόν σκοπόν, γεγονός διά το οποίον όλα τα κόμματα που ηρνήθησαν να συμμαχήσουν με την αστικήν τάξιν, όλα τα ζωντανώτερα και πλησιέστερον προς το τέρμα του αγώνος των ευρισκόμενα κόμματα έπαυσαν αποτελούντα τμήματα της Διεθνούς ταύτης.

β) Οτι η παρούσα περίοδος είναι περίοδος μεταβατική, κατά την οποίαν το παγκόσμιον προλεταριάτον πρέπει να ετοιμάζεται διαρκώς διά την κατάληψιν της εξουσίας, της οποίας πρώτος σταθμός θα είναι η επιβολή της δικτατορίας του και όχι η αστική δημοκρατία υπό οιανδήποτε μορφήν.

γ) Οτι προς τον σκοπόν της διατηρήσεως της ακμής του επαναστατικού πνεύματος είναι απαραίτητον να ενισχυθή πάση δυνάμει η ρωσική επανάστασις και,

δ) Οτι οι ιδιαίτεροι γεωγραφικαί και ιστορικαί συνθήκαι, υπό τας οποίας αναπτύσσεται το κίνημα της εργατικής τάξεως εις την Ελλάδα, επιβάλλουν εις το Κόμμα το οποίον την αντιπροσωπεύει ν' ακολουθήση τον δρόμον που ηκολούθησαν ήδη τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα της Βαλκανικής.

Αποφασίζει:

1) Εγκρίνει την απόφασιν του Εθνικού Συμβουλίου περί αποχωρήσεως του Κόμματος από την Β΄ Διεθνή.

2) Το Κόμμα προσχωρεί οργανικώς εις την Γ΄ Διεθνή της Μόσχας, της οποίας δέχεται τας αρχάς και τα ψηφίσματα.

3) Εγκρίνει και επιδοκιμάζει τας αποφάσεις της Βαλκανικής κομμουνιστικής συνδιασκέψεως, ήτις συνήλθεν εν Σόφια την 15ην Ιανουαρίου (νέο ημερολόγιο) ε.έ. και,

4) Δίδει εντολήν εις την ΚΕ να εργασθή διά να συνδεθή το Κόμμα στενώτερον με τα σοσιαλιστικά κόμματα της Βαλκανικής που ακολουθούν την Γ΄ Διεθνή διά την προπαρασκευήν κοινού αγώνος των προλεταρίων της Βαλκανικής προς δημιουργίαν της Ομοσπονδιακής σοσιαλιστικής δημοκρατίας των συμβουλίων των εργατών και αγροτών της Βαλκανικής».

Μετά την απόφαση του συνεδρίου, το Κόμμα προχώρησε σε ειδική έκδοση με τους 21 όρους εισδοχής των Κομμουνιστικών Κομμάτων στη Γ΄ Διεθνή, τους οποίους είχε επεξεργασθεί ο Λένιν και τους οποίους δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» στις 8 του Νοέμβρη 1920, αμέσως μετά το 2ο Συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς, στο οποίο και έγινε η σύνδεση του ΣΕΚΕ με τη Διεθνή. Επίσης, προστέθηκε στον τίτλο του Κόμματος η λέξη «Κομμουνιστικό». Ηδη ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος είχε πάει στη Μόσχα για να παραβρεθεί στο 2ο Συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς και να συνδέσει το Κόμμα με τη Διεθνή. Ηταν η συνέχεια της αποστολής του ως αντιπροσώπου του ΣΕΚΕ στη Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας, στη Σόφια, η οποία τη μετονόμασε Κομμουνιστική, το Γενάρη του 1920. Ο Δ. Λιγδόπουλος δε γύρισε ποτέ στην Ελλάδα, γιατί δολοφονήθηκε κατά την επιστροφή του μαζί με τον Ωρίωνα Αλεξάκη(Βλέπε «Ρ», 23/11/2003, 24σέλιδο ένθετο «7 μέρες μαζί»).

Το Κόμμα μας όχι μόνο δεν υπέστειλε τη σημαία του διεθνισμού, τη δράση για την ενότητα και το συντονισμό της πάλης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος αλλά συνέβαλε και συνεχίζει τη δράση του στις σημερινές δύσκολες συνθήκες για την επίτευξή της.

Πηγές:

1. «ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», Τόμος 1ος

2. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», Τόμος 1ος

3. «Σαράντα Χρόνια του ΚΚΕ - Επιλογή Ντοκουμέντων», Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1958

Σημείωση: Οι υπότιτλοι στην εισήγηση είναι του «Ρ», 12 του Απρίλη 1920.


Επιμέλεια
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ