Ο Ρόμες Σάντρα, επίτιμος πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης και εξέχουσα μορφή του κινήματος ειρήνης επί δεκαετίες, τόνισε, σε δηλώσεις του στο «Ρ», ότι αποτελεί πρώτιστη ανάγκη σήμερα η ενίσχυση του κινήματος αντίστασης στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Ακολουθεί η συζήτηση που είχαμε μαζί του:

- Είστε για δεκαετίες στην πρώτη γραμμή του κινήματος ειρήνης. Βάσει της εμπειρίας σας, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος που πρέπει να παίξει το ΠΣΕ σήμερα;

- Ποτέ δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ανάγκη για το παγκόσμιο κίνημα ειρήνης, το οποίο καλείται να παλέψει παντού, σε κάθε χώρα, εναντίον των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Η επιθετικότητα και η προκλητικότητα της κυβέρνησης Μπους στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει φθάσει σε ανεπανάληπτα επίπεδα: είτε μιλάμε για το Αφγανιστάν, είτε για το Ιράκ, είτε για την Παλαιστίνη, όπου διεξάγονται πόλεμοι, είτε για άλλες διαστάσεις, όπως το εμπάργκο κατά της Κούβας, του Ιράν, οι απειλές κατά της Συρίας. Αυτά τα βλέπουμε, αλλά δεν αποτελούν τα μόνα προβλήματα: στην πραγματικότητα από κάθε κυβέρνηση και κάθε λαό στον κόσμο σήμερα ζητείται από τις ΗΠΑ να υποταγεί στον ιμπεριαλισμό. Αλλά το κίνημα υπέρ της ειρήνης και κατά του ιμπεριαλισμού - που είναι το ίδιο πράγμα, κατά τη γνώμη μου, αν και μερικοί ανόητα τα αποσυνδέουν - βρίσκεται επίσης στο αποκορύφωμά του. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί των ανθρώπων που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις. Είναι ότι το κίνημα ισχυροποιείται σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Και, επίσης, είναι κάτι το οποίο δεν επιβραδύνεται, δε σταματά, αντίθετα μεγεθύνεται, όσο ο καιρός περνά, αντιτίθεται με σφοδρότητα στον ιμπεριαλισμό.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης οφείλει να συντονίσει το παγκόσμιο κίνημα, να αναδείξει τον αγώνα αυτόν. Και θα πρέπει να τονίζουμε την ύπαρξη του κινήματος, δεν μπορούμε να αναφερόμαστε στις διεθνείς εξελίξεις χωρίς να το λαμβάνουμε υπόψη μας ως έναν παράγοντα που μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο.

- Θεωρείτε ότι το κίνημα ειρήνης μπορεί να παίξει ρόλο κυματοθραύστη της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας; Και ακόμη, συγκρίνετε το σημερινό κίνημα με εκείνο των δεκαετιών του '60 και του '70, στις ΗΠΑ και διεθνώς;

- Θυμάμαι πολύ καλά τις ημέρες των διαδηλώσεων κατά του Βιετνάμ. Θυμάμαι τις διαδηλώσεις, αλλά θυμάμαι και τους βομβαρδισμούς. Στο Βιετνάμ, είχα ζητήσει να με πάνε στις θέσεις των αντιαεροπορικών. Πήγαμε. Είχα μιλήσει με τους ανθρώπους που τα επάνδρωναν. Και με άλλους μαχητές. Τους είχα πει ότι μας ενέπνεε, όλο το κίνημα παγκοσμίως, η αντίστασή τους. Και μας είχαν απαντήσει ότι στην πραγματικότητα κι εκείνοι εμπνέονταν από εμάς. Από το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης και αντίστασης στην επιθετικότητα των ΗΠΑ. Εμείς, μου είχαν πει, κάνουμε το καθήκον μας όσο μπορούμε, αλλά εσείς κάνετε κάτι σημαντικότερο. Νομίζω λοιπόν ότι και σήμερα, το κύριο είναι να επιδείξουμε αλληλεγγύη και να αντισταθούμε. Ηδη, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ενόψει των εκλογών στις ΗΠΑ, τον επόμενο χρόνο, ο Μπους ενδέχεται να χάσει. Το σημαντικό είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι ο αμερικανικός λαός μάχεται και πρέπει να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα του.

Ο κόσμος αποκτά σιγά σιγά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και αντιλαμβάνεται πως όλα διασυνδέονται μεταξύ τους. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.