«Τα μαθαίνεις, ασφαλώς, τα μαντάτα, για τους Αμερικάνους στο Ιράκ. Για το "Σινούκ" και για τ' άλλα, τα πιο φρέσκα. Δυο δυο τους τα ζουπακιάζουν εκεί οι μάγκες, οι Ιρακινοί, τα ελικόπτερά τους».

«Και βέβαια τα μαθαίνω, Γιώργο. Και όχι μόνο τα μαθαίνω», είπα, για να ρίξω λάδι στη φωτιά της συζήτησης, «αλλά και τα ακούω και τα βλέπω με τα μάτια μου».

«Ετσι, μπράβο!», είπε ο Γιώργος, και πήρε φόρα. «Βρήκαν, που λες, το σουγιά με το λουρί τα Αμερικανάκια, που νόμιζαν ότι θα κάνουν περίπατο. Τώρα που τα βρίσκουν μπαστούνια, που τους ήρθε το αγγούρι στον... να το πω έτσι λαϊκά, και τους φέρνουν πίσω ντουζίνες ντουζίνες τα παιδιά τους μέσα στα φέρετρα, τώρα ζητάει βοήθεια ο Τζορτζ από τ' άλλα συνεταιράκια του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βοηθάτε, λέει, γιατί χανόμαστε. Ελάτε, να... ελευθερώσουμε μαζί το Ιράκ. Και οι άλλοι, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, του λένε, "μπριτς!, που θα στείλω εγώ τους δικούς μου να σκοτωθούν, να έχω και πολιτικό κόστος, και το πετρέλαιο να το παίρνουν, όλο, οι δικοί σου οι πετρελαιάδες. Αν είναι να συνεργαστούμε, έλα κάτσε κάτω, να το συζητήσουμε, για να γίνει... τίμια η μοιρασιά της λείας"».

Αλλά, η αισιοδοξία και η δύναμη δε θα λείψει ποτέ από εμάς, σύντροφε. Επισκευή και γιατρειά άλλη, εκτός από το γκρέμισμα αυτού του χαλασμένου κόσμου, δεν υπάρχει. Γι' αυτό, θα παλέψουμε. Με νύχια και με δόντια, και με την καρδιά όρθια. Ωσπου να νικηθεί το σκοτάδι του ιμπεριαλισμού και να ανατείλει για ολόκληρη την ανθρωπότητα της Δικαιοσύνης ο ήλιος».