Η ηγεσία του ΣΥΝ αλλά και άλλες δυνάμεις το τελευταίο διάστημα κάνουν έντονα λόγο για την ανάγκη θεσμοθέτησης του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Τι σημαίνει αυτό;

ΑΥΤΟΣ Ο ΣΤΟΧΟΣ θεωρείται ότι βελτιώνει τη θέση τμημάτων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η λογική της συγκεκριμένης πολιτικής θέσης έχει την εξής αφετηρία. Οτι στις συνθήκες του καπιταλισμού θα υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση. Οτι ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων θα οδηγούνται σ' αυτές τις συνθήκες ζωής. Επομένως χρειάζεται να μπορούν να ζουν στοιχειωδώς, να μην πεθάνουν από την πείνα, ή την αρρώστια επειδή δεν μπορούν, αφού δεν έχουν εισοδήματα, να νοσηλευτούν. Αρα να διεκδικήσουν από το κράτος ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

Φαίνεται σαν ένα μέτρο προστασίας, αλλά ανοίγει το δρόμο σε μια πορεία, η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων να είναι σε επίπεδο που θα φτάνει ίσα ίσα στη διατήρηση της ζωής τους, στα όρια του να μην πεθάνουν. Και θα το εξηγήσουμε.

ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ συνθήκες, οι τομείς της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται (ακόμη και ο δημόσιος τομέας αρχίζει να λειτουργεί ανταποδοτικά, με πληρωμή, για την παροχή υπηρεσιών), μειώνονται σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των εργαζομένων οι δυνατότητες να έχουν πρόσβαση σ' αυτές τις υπηρεσίες. Ταυτόχρονα, οι μισθοί και τα μεροκάματα συνεχώς συρρικνώνονται. Κάποτε το κατώτερο μεροκάματο έπαιρνε το 20% των εργαζομένων. Σήμερα το παίρνει η συντριπτική πλειοψηφία. Επίσης, με διάφορες άλλες μορφές (μερική απασχόληση, άλλες ελαστικές μορφές εργασίας, διάφορες ειδικές συμφωνίες για ένταξη στην εργασία με προγράμματα της ΕΕ), ρίχνουν τα μεροκάματα κάτω και από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση, κάτω και από το κατώτερο. Ο αριθμός των ανέργων μεγαλώνει όπως και των μακροχρόνια ανέργων, ενώ οι όποιες κατακτήσεις για την προστασία τους, που κι αυτές δεν έφταναν για να ζουν στοιχειωδώς (επιδόματα ανεργίας, ασφάλιση κλπ.) καταστρατηγούνται. Τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης παραδίνονται στο κεφάλαιο, οι συντάξεις είναι συντάξεις πείνας και το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης ανεβαίνει. Και η κατοικία γίνεται πανάκριβη και πάντως για ορισμένα τμήματα του πληθυσμού ζήτημα πολυτέλειας.

Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα επιδιώκει τη μονιμοποίηση μιας κατάστασης χειρότερης απ' αυτήν που περιγράφουμε. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σημαίνει «μεροκάματο-επίδομα», «σύνταξη-επίδομα», ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ίσα που να μην πεθαίνεις.

ΑΝΤΙ ΛΟΙΠΟΝ για διεκδίκηση δημόσιας δωρεάν Υγείας, Πρόνοιας εκπαίδευσης, για όλους, μεροκάματα που να καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας, Κοινωνική Ασφάλιση που να καλύπτει τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και συντάξεις για αξιοπρεπή ζωή στους απόμαχους της δουλιάς και με μείωση των ορίων ηλικίας, αντί για προστασία των ανέργων, όσο είναι άνεργοι, έτσι που να μπορούν να ζουν όπως και οι εργαζόμενοι την οικογένειά τους, αντί για πάλη κατά της ανεργίας, για διεκδίκηση λαϊκής κατοικίας, θέτουν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αντί λοιπόν για στόχους και πολιτική κάλυψης όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, προβάλλουν μια λιγότερο εξαθλιωμένη ζωή, για λιγότερη μιζέρια.

Μόνο που αυτή η λογική για τέτοιο εισόδημα είναι ενταγμένη στην πολιτική του μοιράσματος της φτώχειας και στη δημιουργία συνθηκών για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη στην πλουτοκρατία.