«Το ξέρουν όλοι ότι είναι κυλιόμενο πρόβλημα μιας τουλάχιστον δεκαετίας. Ο μαζικός αθλητισμός δεν πληρώθηκε ποτέ»... Η ομολογία ανήκει στον υφυπουργό Αθλητισμού, Γ. Λιάνη, και έγινε στην προσπάθειά του ν' αποκρούσει κατηγορίες ότι φταίει για το χρέος προς τις ομοσπονδίες. Ανεξάρτητα όμως από την αφορμή, η ουσία δεν αλλάζει. Η κυβέρνηση, όπως και η ΝΔ, ενδιαφέρονται μόνο για το κομμάτι του αθλητισμού που περιστρέφεται γύρω από το κέρδος, έχοντας ρίξει στο περιθώριο τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ασχολούνται και ενισχύουν ποικιλοτρόπως τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό και έχουν καταδικάσει σε μαρασμό, το άδολο κομμάτι. Που δεν υπόκειται σε συναλλαγές και δοσοληψίες, αλλά σε ιδανικά, ηθικές αξίες και ανθρώπινους στόχους. Που δεν είναι μπίζνα και θέαμα, αλλά ουσία ζωής και χαρά. Γι' αυτούς, το δικαίωμα στην άθληση έχει δύο παραμέτρους. Ως παροχή επί πληρωμή ή ως εντυπωσιακά λογύδρια.

Ως μέλος της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, ο υφυπουργός κατά καιρούς υποστηρίζει, όπως και άλλοι ομοϊδεάτες του, ότι ενδιαφέρεται και στηρίζει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ομως τα οικονομικά αδιέξοδα στον αθλητισμό, σε συνδυασμό με δικομματικά παιχνίδια και εσωκομματικά «μαχαιρώματα», και μάλιστα ενόψει εκλογών, έφεραν στην επιφάνεια την πραγματικότητα. Οι αρμόδιοι αναγκάστηκαν, στην προσπάθεια υπεράσπισης του εαυτού τους, να αναγνωρίσουν αλήθειες. Κατέρριψαν ακόμα και το συχνά - πυκνά προβαλλόμενο ισχυρισμό τους ότι δεν υπάρχουν λεφτά.

Οπως παραδέχτηκε ο υφυπουργός, βάσει της κυβερνητικής επιλογής, στον αθλητισμό βιτρίνας (π.χ. για τους Ολυμπιακούς) έχει καταβληθεί το 100% των επιχορηγήσεων, ενώ οι υπόλοιποι παραπέμφθηκαν σε δάνειο ή (στην καλύτερη περίπτωση) στις ελληνικές καλένδες. Ακόμα τη στιγμή που... δεν υπάρχουν λεφτά, δίνονται (βάσει των επίσημων στοιχείων) «4 εκατ. ευρώ για οργανωτικές επιτροπές, συνέδρια, πρόγραμμα για τους Ολυμπιακούς, διαφημίσεις, περίπου 22 εκατ. ευρώ για έκτακτες επιχορηγήσεις (π.χ. περίπου 1 δισ. δρχ. μπόνους στην Εθνική ποδοσφαίρου!), 1 εκατ. ευρώ για γήπεδα κάποιων ΠΑΕ. Οποιος αθλητής μου ζήτησε βοήθεια για την Ολυμπιακή του προετοιμασία, του την έδωσα και μάλιστα πλουσιοπάροχα. Για να μη βγάλω τα νούμερα στη φόρα»...

Το ΚΚΕ, χρόνια τώρα, καταγγέλλει αυτήν την πραγματικότητα και παλεύει και διεκδικεί για την εξασφάλιση λαϊκού δικαιώματος για άθληση. Να σταματήσουν τα χρήματα του λαού να χαρίζονται σε επιχειρηματίες και να διατεθούν - επιστραφούν στο σύνολο, ώστε η άθληση των εργαζομένων και της νεολαίας ν' αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο. Να μην είναι απλά προεκλογικές υποσχέσεις και αποσπασματικά προγράμματα - άλλοθι. Οι συνέταιροι στο δικομματισμό προσάπτουν στο ΚΚΕ αδικαιολόγητες εμμονές, αβάσιμες αιτιάσεις και μονολιθικότητα. Το κατηγορούν ότι αυτά που λέει δεν έχουν σχέση με την αλήθεια και ότι τάχα ενδιαφέρονται για το γενικό καλό. Οι πράξεις τους όμως τους διαψεύδουν οικτρά.

Λεφτά, όπως οι ίδιοι επιβεβαιώνουν, υπάρχουν. Ο καταμερισμός τους είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής. Και αυτοί έχουν αποφασίσει να διατίθενται τεράστια κονδύλια στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό και για προγράμματα ερασιτεχνικού αθλητισμού να μην περισσεύουν. Μ' αποτέλεσμα σε σωματεία, γυμναστές κλπ. να οφείλονται πολλά. Ο αθλητισμός για τους εργαζόμενους και τους νέους, τους μαθητές και φοιτητές να είναι πολυτέλεια. Και επιπλέον ο υφυπουργός να εξαγγέλλει κατάργηση προγραμμάτων, με τη δικαιολογία πως δε λειτουργούν σωστά. Δηλαδή «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι»... Οταν μάλιστα με διαφόρους τρόπους ενισχύονται οι επιχειρηματίες του αθλητισμού. Οταν ο ίδιος παραδέχεται ότι στις ομοσπονδίες δε γίνονται όσοι και όπως πρέπει έλεγχοι, για το πού πάνε τα λεφτά του ελληνικού λαού...