Οι ανάγκες υπήρχαν πάντοτε: Στην Αθήνα οι δούλοι ήταν πιο πολλοί από τους πολίτες, στο Λαύριο πέθαιναν μέσα στις βαθιές μίνες, χωρίς να τους μετράει κανείς. Το χρυσάφι και το ελεφαντοκόκαλο ξοδεύονταν για τα αγάλματα των θεών και ό,τι απόμενε ξοδευόταν για τα πολεμικά καράβια, τα ξύλινα τείχη. Στη Σπάρτη η Ουτοπία του Λυκούργου περιοριζόταν στο μέλανα ζωμό και στις παλαίστρες. Οι πόλεις εχθρεύονταν η μια την άλλη και κάθε τόσο ξέσπαγαν οι πόλεμοι. Οι τυραννίες βασίλευαν και οι προοδευτικοί πολίτες στέλνονταν στις αποικίες. Οι «επώνυμοι» άρχοντες κυβερνούσαν όπως ήθελαν και οι πολίτες έπαιρναν μέρος στα κοινά με το ζόρι. Οι εταίρες κέρδιζαν τις νοικοκυρές. Οι μεγάλοι δραματουργοί έγραφαν για να διδάξουν, μα πολλοί λίγοι από τους θεατές καταλάβαιναν τα λόγια τους. Ο Δημοσθένης έβριζε το Φίλιππο και ο Φίλιππος δωροδοκούσε, κατακτούσε και σκότωνε τους προδότες. Ο Αλέξαντρος πήρε 10.000 Μακεδόνες και ξεκίνησε τη μεγάλη «μετανάστευση». Φόρεσε περσικά ρούχα, παντρεύτηκε τη Ρωξάνη, το 'ριξε στο πιοτό, όπως πιστεύουν πολλοί μελετητές, και πέθανε ως Μέγας...

Πέρασε, τελικά, η αρχαιότητα, το μεγάλο Βυζάντιο έγινε γνωστό για την τέχνη του, τους αυτοκράτορές του και τους θρησκευτικούς του καυγάδες. Ο βυζαντινός λαός έμενε ανώνυμος και πεινασμένος και γι' αυτό οι μισοί Βυζαντινοί πολίτες πήγαιναν στο στρατό και οι άλλοι μισοί στα μοναστήρια και έβρισκαν την ευκαιρία οι Σλάβοι και κατέβαιναν για να δουλέψουν τσαγκάρηδες, μαραγκοί, γεωργοί. Και τα χρόνια περνούσαν, οι Ανάγκες μεγάλωναν, ο λαός στέναζε κάτω από τους Πασάδες, τους τσιφλικάδες και τους μεγαλέμπορους. Τελικά, ξεσηκώθηκαν οι ραγιάδες, έδιωξαν τον Τούρκο, μα δεν μπόρεσαν να διώξουν τη φτώχεια και την «τυραννία». Οι τσιφλικάδες περίσσευαν, οι έμποροι το ίδιο, οι μεταπράτες έγιναν αστοί, οι αστοί πήραν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής και οι δούλοι της αρχαιότητας, οι ανώνυμοι του Βυζαντίου, οι ραγιάδες της τουρκοκρατίας έγιναν προλετάριοι. Κι αυτό σημαίνει πως η Ανάγκη μεγάλωνε κι έπαιρνε μέρα με τη μέρα τη μορφή της δουλείας. Η δουλιά έφτανε τις 15 ώρες τη μέρα. Το μεροκάματο δεν έφτανε. Τα ρούχα μπαλωμένα «αλλά καθαρά», όπως έλεγε το σχολικό κείμενο. Και οι φτωχοί, φτωχοί, αλλά τίμιοι, όπως έλεγε ένα άλλο σχολικό κείμενο.

Ωσπου, ήρθε μια μέρα που όλοι αυτοί, οι μπαλωμένοι, αλλά καθαροί, οι φτωχοί, αλλά τίμιοι οργίστηκαν. Κατάλαβαν την αδικία, συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους και έτσι δίπλα στην Ανάγκη, ορθώθηκε και η Οργή. Και όταν είπαν να ενωθούν όλοι αυτοί οι απόγονοι των δούλων, των ανώνυμων, των ραγιάδων, των προλετάριων, καθαροί, τίμιοι, διψασμένοι για αξιοπρέπεια, δημιουργία, μόρφωση, αποφάσισαν ως γνήσια τέκνα της Οργής και της Ανάγκης να ιδρύσουν το ΚΚΕ. Ακριβώς πριν από 85 χρόνια Το ΚΚΕ, λοιπόν, δεν είναι απλά το κόμμα μιας πολιτικής συγκυρίας και το προϊόν κάποιων όρων συνεργασίας. Δεν είναι το ΚΚΕ ο σύλλογος κάποιων ρομαντικών κυνηγών μιας άπιαστης ουτοπίας. Η συνέχεια της Ιστορίας είναι το ΚΚΕ. Ο Υπόλογος της Ανάγκης και της Οργής είναι το ΚΚΕ. Προτείνει λύσεις για να χτυπηθεί η Ανάγκη. Μπαίνει μπροστά για να οργανωθεί η Οργή, για να πάψει να παραμένει ένας βαθύς στεναγμός, ένα καταπιεσμένο παράπονο. Μάχεται την Ανάγκη 85 χρόνια το ΚΚΕ και μετατρέπει την Οργή σε σύνθημα, γροθιά, σε πάλη καθημερινή. Μετουσιώνει το πόνο της Ιστορίας σε όραμα. Παίρνει στην πλάτη του τις περιπέτειες ενός πονεμένου λαού και τις μετατρέπει σε τραγούδι αισιοδοξίας και Ελπίδας. Δίπλα σε όλους όσοι εργάζονται με το χέρι, το μυαλό, με την καρδιά. Δίπλα σε όσους δημιουργούν με τους κανόνες της Ελευθερίας και της Ομορφιάς, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ!