Ενα από τα ζητήματα που βρίσκεται συχνά και θα βρεθεί και αυτές τις μέρες στην «πρώτη γραμμή» από την πλευρά εκείνων που εργολαβικά χρόνια τώρα αλλοιώνουν το χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τα μηνύματα της εξέγερσης του '73, είναι και αυτό της δήθεν «αυθόρμητης εξέγερσης του λαού και της νεολαίας, πέρα και μακριά από Κόμματα και χωρίς να έχει προηγηθεί καμία προεργασία», αλλά και το ότι τέτοιες μορφές πάλης και αντίστασης «είναι πια ξεπερασμένες».

Πράγματι, τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973 ως προς τη μορφή που αυτά έλαβαν και τη χρονική στιγμή που εκδηλώθηκαν ήταν αυθόρμητα. Δε σχεδιάστηκαν από κάποια συγκεκριμένη πολιτική δύναμη, δεν καθοδηγήθηκαν από κάποιο ενιαίο σχέδιο. Οι δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ προσπάθησαν να καθοδηγήσουν τα γεγονότα, έχοντας πράγματι μεγάλη συμβολή σε αυτά, δίχως όμως ενιαίο σχέδιο από τα πριν, δεδομένου ότι η κατάσταση που επικρατούσε τις μέρες εκείνες στην πρωτεύουσα ήταν ανεξέλεγκτη. Δε γίνεται όμως στα έξι χρόνια που η Δικτατορία είχε βάλει τη χώρα «στο γύψο» να μην υπήρχε καμία αντίσταση από τη μεριά του λαϊκού κινήματος και σε λίγα εικοσιτετράωρα, αυθόρμητα και χωρίς καμία ζύμωση, καμία προηγούμενη διεργασία, στις συνειδήσεις του λαού και της νεολαίας να οργανωθεί η πάλη τους, να πάρει αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, να μετατραπεί σε μαζική λαϊκή, πολιτική δράση, να υιοθετηθούν επικίνδυνα για τη δικτατορία, και όχι μόνο, αιτήματα.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας οι κομμουνιστές ξεκίνησαν μια κοπιαστική και βασανιστική προσπάθεια, επιδιώκοντας σε συνθήκες βαριάς παρανομίας να οργανώσουν την αντιδικτατορική πάλη του λαού, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες, όπως εκείνη της οξύτατης εσωκομματικής κρίσης του 1968, όταν τα αναθεωρητικά στοιχεία θέλησαν να ξεμπερδέψουν με το ΚΚΕ ως Κόμμα Νέου Τύπου και με την ιστορική του αποστολή. Η ίδρυση της ΚΝΕ τον Αύγουστο του 1968, με απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έρχεται να προστεθεί στην προσπάθεια του Κόμματος να παρέμβει πιο συγκεκριμένα με την πολιτική και την ιδεολογία του στο χώρο της νεολαίας, αλλά και στη διαδικασία να συνδεθεί το νεολαιίστικο κίνημα με το εργατικό. Από όλη αυτή την πορεία προκύπτει και σαν βασικό συμπέρασμα ότι από τη μεριά των επαναστατικών δυνάμεων απαιτείται προετοιμασία κατάλληλη για κάθε είδους εξέλιξη που θα προκύψει στην πορεία της ταξικής πάλης.

Τριάντα χρόνια μετά, τα οράματα του Νοέμβρη του 1973 παραμένουν επίκαιρα όσο και ανεκπλήρωτα. Ο αντιιμπεριαλιστικός του χαρακτήρας μάς καλεί να καταδικάσουμε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ που καπηλεύονται τα οράματα του Πολυτεχνείου και συμπαρατάσσονται με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ), μας καλεί να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους λαούς που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και ιδιαίτερα στη σοσιαλιστική Κούβα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου καλεί εμάς τους νέους ανθρώπους να συνεχίσουμε αταλάντευτα στο πλευρό της εργατικής τάξης και του Κόμματός της, του ΚΚΕ, στην πάλη για την οικοδόμηση του Λαϊκού Μετώπου, που θα διεκδικήσει τη Λαϊκή Εξουσία και θα στηρίξει μια οικονομία με επίκεντρο τις ανάγκες μας.