Κυριακή 2 Νοέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 28
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
Αναφορά στη μικρή ηλιαχτίδα!

Το μωρό δεν έπιασε ακόμα τους τρεις μήνες. Και εγώ στέκομαι από πάνω του και το κοιτάζω. Το βλέπω να κουνάει τα χέρια του, τα πόδια του, τα ασχημάτιστα ακόμα μάτια του. Κι έτσι που το βλέπω να αναδεύεται σαν μια μικρή κίνηση χορού, σαν ποταμός, άθελά μου με πιάνει ένας τρόμος. Με κινηματογραφική ταχύτητα στο νου μου έρχονται και φεύγουν εικόνες γεμάτες φρίκη και απελπισία. Βλέπω κορμιά διαμελισμένα, ουρές πεινασμένων ανθρώπων, πόλεις καταστραμμένες, λάσπες και αίματα! Και «φωνάζω»: Θα αντέξει ετούτο το πλάσμα, αυτή η μικρή ψυχούλα, όλο αυτό το φορτίο;

Η μικρούλα, όμως, αδιάφορη για τους δικούς μου ενδοιασμούς, για τις δικές μου αναστολές και φοβίες, ακολουθώντας σίγουρες νομοτέλειες, ψαχουλεύει με τα μακριά της δάχτυλα, τις δικές της διαδρομές. Κουνώντας ασταμάτητα το μικρό της κορμί ασκείται με επιμονή και θέληση για τους δικούς της αγώνες. Δυναμώνει τα μέλη της, ακονίζει το μυαλό της. Μαθαίνει να χαμογελάει. Το μωρό έχει αποφασίσει να αντέξει και θα αντέξει. Το ποτάμι άνθρωπος, με όλα τα εμπόδια και όλες τις τρικλοποδιές, θα ολοκληρώσει οπωσδήποτε τη διαδρομή του...

Ομως, σκέφτομαι, καμία λογική δε δικαιολογεί όλη αυτή τη δοκιμασία για τη μικρή ηλιαχτίδα. Με τίποτα δεν επιτρέπεται να ξεκινήσει κι αυτό το μικρό πλασματάκι, από εκεί που ξεκίνησε ο πρωτάνθρωπος. Μέσα στην άγνοια και τη βία. Η μικρή αγάπη μου δε ζητάει δρόμους στρωμένους με λουλούδια, παρότι τέτοιες πορείες τής πρέπουν. Ομως, απαιτεί - και έχει δίκιο να απαιτεί η μικρή σουσουράδα - έναν κόσμο δίκαιο. Με δικαίωμα σε όλα τα πνευματικά και υλικά αγαθά. Απαιτεί - και έχει δίκιο να απαιτεί - χαμογελαστούς γονείς χωρίς ανασφάλειες. Σίγουρους για το παρόν και το μέλλον τους. Απαιτεί - και έχει δίκιο να απαιτεί - να μην ακούει με τα ακατέργαστα ακόμα αυτάκια της κραυγές πόνου και αγωνίας, αλλά μουσικές. Ηχους που δεν τρυπάνε τα τύμπανα. Ηχους αρμονικούς...

Και απαιτεί αυτό το μικρό μελαχρινό κομψοτέχνημα, όποιος στέκεται από πάνω της και τη χαζεύει, να έχει κάνει το χρέος του. Δεν ξεγελιέται ετούτη η μικρή θύελλα με «προσωπικές» τρυφερότητες. Με ψεύτικα ευτυχισμένες γκριμάτσες. Ετούτη θέλει πραγματική χαρά, πραγματική τρυφερότητα. Θέλει ποιήματα, που δε θα απευθύνονται στην κούνια της, αλλά στην κούνια του κόσμου. Ενα μωρό να κρυώνει, κρυώνει και τούτη. Ενα μωρό χωρίς γάλα, είναι και ετούτη χωρίς γάλα. Ενα μωρό να βυζαίνει αέρα, και ετούτη βυζαίνει αέρα.

Τα μωρά δεν είναι παιχνίδια. Απαλά δερματάκια και μικρές ατσαλένιες φωνούλες. Τα μωρά είναι ευθύνες. Ο καθρέφτης του κόσμου. Στο μικρό τους κορμί ακουμπάει το μέλλον. Ριζώνει το επόμενο βήμα του ανθρώπου. Αφήστε, λοιπόν, τα χαχανητά και τα γαργαλητά. Οποιος αγαπάει πραγματικά αυτά τα μικρά πλασματάκια, πρέπει να ξεριζώσει όλα τα αγκάθια. Κάθε τι που ενοχλεί την αναπνοή τους. Μη σκύβετε, λοιπόν, από πάνω τους εάν δεν έχετε βάλει πλάτη. Εάν - τουλάχιστον - δεν έχετε προσπαθήσει. Τα μωρά έχουν ένστικτο. Αναγνωρίζουν όσους έχουν ιδρώσει. Οσους έχουν συγκρουστεί με τον Ηρώδη...

Κατάλαβες, μικρή μου ηλιαχτίδα, γιατί πρώτα σε κοίταξα, σε κοίταξα πολλή ώρα, και ύστερα σε πήρα στην αγκαλιά μου; Δεν ήταν γιατί δεν ήξερα πώς να σε πιάσω - που ήταν και αυτό, αφού πρώτη φορά στη ζωή μου έπαιρνα τόσο μικρό άνθρωπο στα χέρια μου. Επρεπε πρώτα να «αναφερθώ». Να σου συστηθώ και να σου αναφέρω τι έκανα για να είναι ο ερχομός σου πιο ανθρώπινος. Στάθηκα πρώτα προσοχή και με σεβασμό, όπως όφειλα, σε ένα νέο άνθρωπο. Και περίμενα το δικό σου νόημα να σε πλησιάσω. Κι όταν ένιωσα πως αναγνώρισες την προσπάθειά μου, τότε άπλωσα τα χέρια μου και σε πήρα. Πρώτα σε σήκωσα ψηλά κι ύστερα σε ακούμπησα στο στήθος μου. Και άκουσα το χτύπο σου. Μια τόσο μικρή καρδούλα με τόσο μεγάλο και δυνατό χτύπο. Σε ευχαριστώ!


Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ