Κυριακή 19 Οχτώβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ - ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Η δύναμη του πεπρωμένου

Δεκάδες μυθιστορήματα έχουν γραφεί για τη θηριωδία των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ποτάμια δάκρυα έχουμε χύσει. Ποτάμια, που σιγά - σιγά ξεραίνονται. Στερεύουν. Οι «δήμιοι» ζουν ακόμα. Αλλαξαν όνομα, καταγωγή και μεθόδους, δε λέγονται πια ναζί, συνεχίζουν όμως το θεάρεστο έργο τους. Βασανίζουν και εξαφανίζουν χιλιάδες ανθρώπους πάνω στη Γη. Γιατί; Γιατί τους αρέσει.

Το κλάμα μας τώρα μοιάζει με στεγνό καθάρισμα, αφού δεν υπάρχουν πια τα ευεργετικά δάκρυα να ελαφρώσουν τον πόνο μας, να ξεπλύνουν την ντροπή που νιώθουμε επειδή έτυχε να ανήκουμε στο ανθρώπινο είδος. Ετσι, κάποια στιγμή είπαμε: «αρκετά» Μέχρι εδώ το εξαντλήσαμε, ψυχικά, αυτό αυτό το θέμα. Φαίνεται όμως ότι η ανθρώπινη δυστυχία είναι ανεξάντλητη, αλλά και η ευαισθησία τέλος δεν έχει.

Δυο, εντελώς, διαφορετικά μεταξύ τους βιβλία, γραμμένα και τα δυο από διαφορετικά χέρια έξυσαν πάλι την παλιά πληγή μας. Ο Ιταλός συγγραφέας Πρίμο Λέβι με το τελευταίο του βιβλίο «Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν» (εκδόσεις Αγρα), πριν από την εθελούσια(;) έξοδό του από τη ζωή, επιχειρεί να δει την εμπειρία του στα ναζιστικά στρατόπεδα ως ένα υποδειγματικό γεγονός που επιτρέπει να αντιληφθούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στο ρόλο του θύτη και του θύματος. Με αυτή την απρόσμενη έκρηξη ο αναγνώστης δε συγκινείται... Συγκλονίζεται!

Από την άλλη ο Ούγγρος Ιμρε Κέρτες με το «Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο» που κυκλοφορεί από τις (εκδόσεις Καστανιώτη) δίνει μια άλλη διάσταση στα γεγονότα που σημάδεψαν και ντρόπιασαν την ανθρωπότητα. Κι αυτό το πετυχαίνει επειδή ο αφηγητής είναι ένας αθώος και αισιόδοξος έφηβος που, ενώ οδηγείται στη φρίκη του στρατοπέδου, εκείνος, συνεχίζει να είναι πρόθυμος να δουλέψει σωστά και να προσπαθεί συνεχώς να κατανοεί την παράλογη λογική του εφιαλτικού αυτού χώρου. Πρόκειται για ένα οδυνηρό αριστούργημα.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ