Τετάρτη 8 Οχτώβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 30
Θέατρο
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
Μονολόγων συνέχεια

Αναμφίβολα ενδιαφέρον είναι το εγχείρημα - όπως αποδείχνει η μεγάλη ανταπόκριση του θεατρόφιλου κοινού για δεύτερη χρονιά - της παρουσίασης, στα πλαίσια της «Πολιτιστικής Ολυμπιάδας», θεατρικών μονολόγων, υπό τον τίτλο «Ο ηθοποιός και ο σκηνικός του λόγος». Αναμφίβολα, όμως, με μερικές παραστάσεις της φετινής διοργάνωσης προκαλούνται και ερωτήτα. Λ.χ: Πώς, ποιοι, με ποια, πόσο ενιαία και αντικειμενικά κριτήρια επέλεξαν τα κείμενα και τους συντελεστές των φετινών μονολόγων; Γιατί επιλέχθηκαν τόσο πολλά μη θεατρικά κείμενα; Χάθηκαν παντελώς τα μονολογικά θεατρικά έργα (ελληνικά και ξένα); Και, εντέλει, μπορεί να χρίζεται ως θεατρικός μονόλογος κάθε (σε πρώτο πρόσωπο αφηγηματικό) πεζογραφικό κείμενο; Θα άξιζε να γίνει θεσμός αυτό το εγχείρημα; Και αν ναι, με ποιο στόχο και σε ποια κατεύθυνση; Ως «βήμα» παλιών και νεότερων καταξιωμένων ηθοποιών, σε μια εποχή καταλυτικής κυριαρχίας του σκηνοθέτη, ή για ολιγόπειρους και πρωτοδοκιμαζόμενους, θεατρικά, μέσα από αυτό το «βήμα», συγγραφείς, σκηνοθέτες, σκηνογράφους κλπ;

Στο σημερινό, δεύτερο, σημείωμά μας θα αναφερθούμε, συνοπτικά, σε αξιόλογους μονολόγους της δεύτερης βδομάδας της διοργάνωσης.

Σαρλότ Τσάντλερ - Ρεΐ Στρίκλιν

«Τενεσί - Οι εξομολογήσεις

ενός αηδονιού»

Το κείμενο, αντλημένο από συζητήσεις του κορυφαίου δραματουργού του αμερικανικού θεάτρου Τενεσί Ουίλιαμς στους δύο συγγραφείς του έργου, με τη μορφή αυτοβιογραφικού μονολόγου, συμπυκνώνει την τραυματική - από τα νεανικά του χρόνια - πορεία ζωής και δημιουργίας, τα χρόνια της συγγραφικής δόξας, αλλά και της μοναξιάς και δυστυχίας, τον εύθραυστο «κόσμο» αυτού του τυραννισμένου από την υποκρισία και τη σκληρότητα της αμερικανικής κοινωνίας, «καταραμένου» ποιητή. Με τη λαγαρή μετάφραση (Ερρίκος Μπελιές), οικειωμένος το ρεαλιστικό σκηνικό (Κυριάκος Κατζουράκης), υπό τη διακριτική σκηνοθεσία (Λευτέρης Γιοβανίδης), ο Μίμης Χρυσομάλλης, με απλότητα, αλήθεια, ευαισθησία και πικρό χιούμορ έπλασε το «πορτρέτο» του συγγραφέα.

Μάικλ Μακλιάμορ

«Το πορτρέτο

του Οσκαρ Ουάιλντ»

Ο συγγραφέας εμφανίζει τον Οσκαρ Ουάιλντ να αυτοβιογραφεί, μονολογικά, μερικούς σταθμούς της ζωής και της συγγραφικής πορείας του. Εμπνεόμενος από το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», ο συγγραφέας «ζωγραφίζει» με αδρή εμβέλεια, με το αρμόζον στον Ουάιλντ αστραφτερό πνεύμα και το φλεγματικό, καυστικό για την υποκρισία της αγγλικής αστικής κοινωνίας, χιούμορ και με χαρακτηριστικά αποσπάσματα έργων του, την πορεία αυτού του μεγάλου δημιουργού, με επίκεντρο τη δίκη, καταδίκη και φυλάκισή του, εξ αιτίας του έρωτά του για έναν άντρα. Το κείμενο, μεταφρασμένο και σκηνοθετημένο σεμνά από την Αθανασία Καραγιαννοπούλου, με λιτά καλαίσθητο και συμβολικό σκηνικό του Γιώργου Ασημακόπουλου, υπηρετήθηκε από τη φυσική ευγένεια, τη σκηνική λάμψη και την αίσθηση ενός πνευματώδους χιούμορ, του Γιάννη Φέρτη.

Ανδρέας Στάικος

«Ακόλαστες εσπερίδες»

Πρόσωπο του έργου είναι μια μεσήλικη πλέον, άκρως ελευθεριάζουσα ερωτικά άλλοτε, γυναίκα. Το είδος της γυναίκας που εξάπτει όχι μόνο την ανδρική σάρκα, αλλά και τη συγγραφική ανδρική φαντασία. Μια γυναίκα, που οι ακολασίες της «γράφουν» ένα βιβλίο. Εμμέσως το έργο αποτελεί ένα αμφίσημο, παιγνιώδες σχόλιο για τη σχέση ζωής - δημιουργίας, θέτοντας εμμέσως το ερώτημα: Ο συγγραφέας γράφει ένα βιβλίο ή τα ίδια τα πρόσωπα του βιβλίου του; Η αμφισημία και το παίγνιο του κειμένου υπογραμμίστηκαν δραστικά από τη σκηνοθεσία, το σκηνικό και τη μουσική επιμέλεια του Νίκου Μαστοράκη, αλλά και από τη δηλητηριώδους χιούμορ ερμηνεία της Μπέττυς Αρβανίτη.

Δημήτρης Παπαχρίστου

«Η Μπράχαινα»

Στα χνάρια του πραγματικά ελκυστικού κειμένου του «Νηρέας Βάρας» - μνήμη από ένα υπαρκτό πρόσωπο της γενέτειράς του - ο συγγραφέας στο κείμενο «Η Μπράχαινα», απαθανατίζει μια γυναίκα - συγκαιρινή και συντοπίτισσα του Νηρέα. Μια αντιπροσωπευτική γυναίκα της φτωχολογιάς στην επαρχία, μια χαροκαμένη μάνα και σύζυγο, που αν και ζει μόνη κι έρημη στα γηρατειά της, πιστεύοντας στις αξίες της ζωής, διατηρεί την αξιοπρέπεια και περηφάνια της. Το κείμενο, σκηνοθετημένο από τον Γιώργο Αρμένη, στο ίδιο ηθογραφικά ρεαλιστικό κλίμα του «Νηρέα Βάρα», ερμηνεύτηκε με γνώση και θέρμη ψυχής από την Εύα Κοταμανίδου.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Η Εβραία»

Ενταγμένο στο εκτενές (24 σκηνές) αντιναζιστικό έργο του Μπρεχτ «Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ», το μέρος υπό τον τίτλο «Η Εβραία» υπήρξε, στο παρελθόν, ένα πολύ αγαπημένο κείμενο από τους ηθοποιούς και τους θεατρόφιλους της χώρας μας. Η μεσοαστή, Γερμανίδα Εβραία, σύζυγος ενός «καθαρόαιμου» Γερμανού αστού, με αίσθημα πικρίας για την παθητικότητα του συζύγου της απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς, διαβλέποντας τις γενοκτόνες διαστάσεις των αντισημιτικών διώξεων, εγκαταλείπει σύζυγο, σπίτι και πατρίδα, παίρνοντας το σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Πώς μπορεί να παιχτεί το έργο αυτό σήμερα, που διώκτης και γενοκτόνος ενός άλλου λαού, του Παλαιστινιακού, είναι ο φασισμός του Ισραήλ; Σ' αυτό το ερώτημα επιχείρησε να «απαντήσει» η - εμπλουτισμένη με βιντεογραφημένες εικόνες από το μακέλεμα των Παλαιστινίων - σκηνοθεσία της Νέλλης Καρρά, στην εξαιρετική μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη. Εικόνες, οι οποίες εγείρουν τη συνείδηση της σημερινής νέας γυναίκας που τις βλέπει και την ωθούν σε αναπαράσταση - καταδίκη του γερμανικού φασισμού. Καλή, αλλά περιμέναμε πολύ σπουδαιότερη ερμηνεία από την πολύ ταλαντούχα Μάνια Παπαδημητρίου.


ΘΥΜΕΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ