Αυτή είναι η διαφορά του Ελληνικού Ποδοσφαίρου από το Ευρωπαϊκό. Κλασικό παράδειγμα η Γαλλία (όπως σημειώνει ο συνάδελφος Πέτρος Λογαράς), η οποία στα τέλη της δεκαετίας του '80 και αρχές του '90 επένδυσε σε παραγωγή ταλέντων φτιάχνοντας γήπεδα και ρίχνοντας το βάρος στις «μικρές» εθνικές ομάδες. Κέρδισαν διακρίσεις σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο στις κατηγορίες Παίδων (2η θέση στο Ευρωπαϊκό το 1996, το 2001 και το 2002), Νέων (1η θέση το 1996 και το 1997), Ελπίδων (1η θέση το 1988) και έφτασαν μέχρι την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1998. Σήμερα έχουν εκτός από δυνατή εθνική ομάδα και πολλές ομάδες που πρωταγωνιστούν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ παράλληλα κάνουν και εξαγωγή παικτών.

Αυτά εκεί. Εδώ - προσθέτουμε εμείς - έχουμε άλλα «καλά»: Φλωρίδηδες, Λιάνηδες και Βενιζέλους που κάνουν «κάθαρση», προέδρους που μπαίνουν στα γήπεδα και πλακώνουν διαιτητές, ανόητους που πηγαίνουν στις κερκίδες για να βρίζουν τους προπονητές (της ομάδας τους!), παράγοντες που φτιάχνουν προσωπικούς «στρατούς» αφιονισμένων οπαδών, τυπάκια που αποκτούν ανάστημα (πολιτικό, δημοσιογραφικό, καλλιτεχνικό) πουλώντας «οπαδιλίκι», γήπεδα που θυμίζουν χέρσα χωράφια και κρατικοδίαιτα «λαμόγια» που προσωποποιούν όλη τη χυδαιότητα του καπιταλισμού της αρπαχτής.

Τουτέστιν: Γκολ αυτοί; Σέντρα εμείς!