Ολο και πιο συχνά ακούγεται, τελευταία, ότι «χάλασε ο κόσμος». Και δεν το λένε μόνο οι όμηροι του αναχρονιστικού συντηρητισμού, αλλά και προοδευτικοί άνθρωποι που στενοχωριούνται βλέποντας να χάνονται αξίες, να υποχωρούν ιδέες, να υποβαθμίζεται το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρατηρώντας την κοινωνία, διαπιστώνεις ότι πολλοί διέπονται από μελαγχολική νοσταλγία για το παρελθόν, εκφράζουν βαρύ παράπονο για το παρόν και κατατρέχονται από αγχώδη αγωνία για το μέλλον. Κι είναι αυτή η παραπονιάρικη, η μεμψίμοιρη, η πεσιμιστική στάση ζωής, που βαλτώνει την κοινωνική εξέλιξη, καθυστερεί την πορεία προς την κοινωνική αλλαγή, απομακρύνει το στόχο της κοινωνικής ευημερίας. Είναι, όμως και παραπλανητικό να λέγεται πως «χάλασε ο κόσμος», χωρίς να εξηγείται το «γιατί». Διότι, τίποτα δε χαλάει από μόνο του.

Πολλοί, για να δικαιολογήσουν την αποχή τους από τους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, λένε πως «χάλασε η πολιτική» και νοσταλγούν τους «χαρισματικούς ηγέτες» του παρελθόντος, που «τραβούσαν» τον κόσμο στον πολιτικό στίβο. Ομως και τότε η πολιτική ήταν «χαλασμένη», καθώς είναι πάντα ταξική και η άσκησή της από τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης δεν αποσκοπεί στο «κοινό καλό», αλλά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων, σε βάρος των πολλών. «Χάλασε η Παιδεία» λένε και κατηγορούν τους καθηγητές ότι «δεν κάνουν σωστά το μάθημα» και τους μαθητές ότι «δεν ενδιαφέρονται για τη γνώση». Και δε λένε ότι την άγνοια και την αμορφωσιά προωθεί το ίδιο το υπουργείο Παιδείας, υποβαθμίζοντας τη δημόσια εκπαίδευση για να πλουτίζουν οι φροντιστηριούχοι και οι «έμποροι» της ιδιωτικής.

Κοινός τόπος ότι «χάλασε η τηλεόραση», καθώς, όπως σωστά επισημαίνεται, οι ειδήσεις έγιναν αισχρό κουτσομπολιό και οι πολιτικές εκπομπές τόπος κοινωνικών συναντήσεων και πολιτικής προβολής, ενώ το υπόλοιπο τηλεοπτικό πρόγραμμα είναι ένα ατέλειωτο «σόου», με τη συμμετοχή αοιδών της νύχτας που «γαβγίζουν» στις πίστες των πρωινάδικων, ηθοποιών της πλάκας που παίζουν «ρόλους στο κρεβάτι», ανόητους των «ριάλιτι παιγνιδιών» της ξεφτίλας που «τρώγονται σαν τα σκυλιά στο τυρόγαλο». Δε λένε, όμως, ότι γι' αυτό το απερίγραπτο χάλι φταίει, κυρίως, το γεγονός ότι τα ΜΜΕ βρίσκονται στα χέρια εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας, που ενδιαφέρονται πως θ' αυξήσουν τα κέρδη τους και θα χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη κι όχι για το πολιτιστικό επίπεδο της τηλεόρασης.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι τίποτα δε γίνεται τυχαία. «Το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι» και για το σημερινό «κατάντημα» η ευθύνη βαρύνει τους κάθε λογής «ταγούς» του τόπου, ιδίως τους κυβερνώντες. Η απαξία της πολιτικής βολεύει τους κρατούντες. Η υποκουλτούρα διοχετεύεται από την εξουσία για να κοιμίζει το λαό. Ο αθλητισμός «πέρασε» στα χέρια μεγαλοπαραγόντων για να χρησιμοποιηθεί σαν «μέσο» απομάκρυνσης της νεολαίας από τα αθλητικά ιδανικά της συλλογικής προσπάθειας και της ευγενούς άμιλλας κι ενσωμάτωσής της σ' ένα «σύστημα ιδεών» που στηρίζεται στο αξίωμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Επομένως, η διαπίστωση ότι «χάλασε ο κόσμος» δεν έχει καμιά αξία, αν δε συνοδεύεται από τη δήλωση «θ' αγωνιστώ για ν' αλλάξω τον κόσμο»...