«Να διακόψω, λίγο. Αυτό το σήμα που μου έφεραν μόλις τώρα, αναφέρει ότι, αυτή τη στιγμή, στρατιώτες του Ισραήλ έχουν εισβάλει, εδώ, στη Ραμάλα. Εχουν περικυκλώσει το τέμενος και πυροβολούν».

Παγώσαμε. Βρισκόμασταν μέσα στο αρχηγείο της παλαιστινιακής Ιντιφάντα. Για την ακρίβεια, σε ένα τεράστιο οικοδομικό τετράγωνο, που κάποτε ήταν το αρχηγείο και το οποίο τώρα είναι ένας τεράστιος σωρός από βομβαρδισμένα κτίρια, στη μέση των οποίων σώζεται - δηλαδή ξανακτίστηκε - το τμήμα εκείνο του αρχηγείου, όπου εδώ και τρία χρόνια οι δυνάμεις κατοχής κρατούν αποκλεισμένο τον εκλεγμένο ηγέτη ενός λαού. Λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο όπου γινόταν η επίθεση.

Αυτός που «διέκοψε» τη συζήτηση, ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος Αραφάτ. Και σα να μη συνέβαινε τίποτα, ο ίδιος συνέχισε τη συζήτηση - γιατί αυτός μιλούσε εκείνη την ώρα - παραθέτοντας στοιχεία για τις μέχρι τώρα επιπτώσεις από την ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. «Μόνο οι καταστροφές, είπε, υπολογίζονται σε 11 δισ. δολάρια».

Η πόρτα άνοιξε και πάλι. Μπήκε ο υπασπιστής του με δεύτερο σήμα στα χέρια. «Εδώ, δίπλα μας, στη Ναμπλούς, είπε κι έδειξε την κατεύθυνση, έχουμε ήδη ένα νεκρό και 20 τραυματίες. Και συνεχίζουν να φέρνουν στρατό».

Η κατάσταση ήταν φανερό πως είχε ξεφύγει από τα όρια του «συνηθισμένου». Είχαμε, επίσης, μόλις μάθει ότι η πρώτη επίθεση ήταν σε απόσταση 500 μέτρων από το ξενοδοχείο όπου επρόκειτο να κοιμηθούμε. Η ανησυχία ήταν έκδηλη. Μόλις προχτές το πρωί, είχαμε περάσει από την περιοχή που δέχτηκε την επίθεση και είχαμε σχολιάσει το γεγονός ότι σε μια αμιγώς αραβική πολιτεία διατηρούνταν σε πολύ καλή κατάσταση ένα χριστιανο-ορθόδοξο νεκροταφείο με επιτύμβιες πλάκες εκατοντάδων χρόνων. Ο Πρόεδρος γύρισε προς την πλευρά μας και είπε: «Φωνάξτε τον καμέραμαν που έχετε έξω. Θα έχετε μια από πρώτο χέρι καταγραφή των γεγονότων». Και πάλι σα να μη συνέβαινε τίποτα, συνέχισε να μας παρουσιάζει στοιχεία για τη σημερινή κατάσταση στην Παλαιστίνη. «Αυτά τα νούμερα που σας δείχνω τα αναφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα στο Ντουμπάι», σημειώνει με έμφαση. «Τα χρήματα της παλαιστινιακής κυβέρνησης είναι δεσμευμένα παράνομα στο Ισραήλ», συνεχίζει. «Εκαψαν ήδη το 60% από τα λιόδεντρα. Με μπουλντόζες ξερίζωσαν το 50% της καλλιεργήσιμης γης. Κρίνετε μόνοι σας. Πώς μπορούν να δικαιολογήσουν την επίθεση στην πρώτη εκκλησία στον κόσμο, που είναι χωμένη μέσα σε τούνελ; Στην πρώτη εκκλησία! Γιατί την καταστρέψανε; Πολλά τα κάψανε πολλές φορές. Τρεις ώρες αφήσανε τη φωτιά να καίει στη Βηθλεέμ. Γιατί; Ειδικά το μέρος που πήγαινα και κοιμόμουνα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Γιατί το χτυπήσανε; Βέβαια, το ξαναφτιάξαμε!».

Τόνιζε τις λέξεις μία - μία. Ειδικά το «γιατί». Και την ίδια ώρα συνέχιζε ενδιάμεσα να διαβάζει φωναχτά τα σήματα που έρχονταν από τα διάφορα σημεία, όπου εξελισσόταν η ισραηλινή επίθεση. Επίθεση κατά αμάχων! Οπως κάθε βράδυ! Παντού, σ' ολόκληρη την Παλαιστίνη. Τόσο, που να είναι αυτό ακριβώς το συνηθισμένο! Αποδειχτήκαμε λεπτεπίλεπτοι, όταν δυο ώρες αργότερα, στη διάρκεια γεύματος που μας παρέθεσε η Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Παλαιστίνης, αντί για ορχήστρα ακούγαμε τον κρότο των όπλων γύρω - γύρω. Μας είπαν να μην ανησυχούμε. Μια κουβέντα είναι. Ξημερώνοντας η χτεσινή μέρα, είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ισραηλινή κατοχή.

Ραμάλα, σημειώσεις από τη συνάντηση της 11μελούς αντιπροσωπείας του ΠΑΜΕ με τον Πρόεδρο Γιάσερ Αραφάτ, τη νύχτα της 22 προς 23 Σεπτέμβρη του 2003.