Κυριακή 21 Σεπτέμβρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Πολιτική εντός των τειχών...

Πολύ πρόσφατα σε συνέντευξή του στο «Εθνος» της Κυριακής ο πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος κατήγγειλε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για «ανικανότητα», εξωραΐζοντας κάπως παλιότερη τοποθέτησή του, σύμφωνα με την οποία στη χώρα επικρατούσε «ακυβερνησία». Η επιλογή του ΣΥΝ να περιορίσει την κριτική του στις διαχειριστικές ικανότητες της κυβέρνησης σε ένα πρώτο επίπεδο ξαφνιάζει, αν μη τι άλλο τα πεπραγμένα της αποδεικνύουν πως κάθε άλλο παρά «ανίκανη», άμοιρη και άβουλη υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι όμως η μόνη επιλογή που μπορεί να κάνει ο Συνασπισμός, ως πολιτική δύναμη που στροβιλίζεται στη δίνη της πολιτικής που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ, κατά το «προγραμματική αντιπολίτευση», και κατά συνέπεια ανάλογη είναι και η αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική.

Πρόκειται για συμπέρασμα που εξάγεται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία από την ίδια αυτή συνέντευξη του Ν. Κωνσταντόπουλου και τις πολιτικές προτάσεις που καταθέτει. Πριν περάσουμε να δούμε ποιες είναι αυτές, έχει μια αξία να επιμείνουμε λίγο στην «επιπόλαιη» κριτική που άσκησε στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Επιχειρώντας, λοιπόν, να στοιχειοθετήσει την «ανικανότητά» της, επικαλέστηκε το παράδειγμα άλλων χωρών - μελών της ΕΕ, οι οποίες αξιοποίησαν τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης όπως δεν έπραξε η ελληνική κυβέρνηση (λόγω... ανικανότητας και απροθυμίας), ώστε να διαμορφώσει προϋποθέσεις ανάπτυξης. Φυσικά, ανάπτυξη στην Ελλάδα υπήρξε, καπιταλιστική ανάπτυξη και ως εκ τούτου τα αποτελέσματά της τα καρπώθηκε το μεγάλο κεφάλαιο. Είναι τουλάχιστον ουτοπία να ισχυρίζεται κανείς πως στον καπιταλισμό είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη προς όφελος του λαού, που θα ικανοποιεί τις δικές του ανάγκες. Οι χώρες των οποίων το παράδειγμα επικαλείται ο Ν. Κωνσταντόπουλος, ακόμη και αν έχουν να επιδείξουν μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό στα πλαίσια της ανισομετρίας, μαστίζονται από την ανεργία, τη φτώχεια, τις ανισότητες. Η πατρότητα των αντιλαϊκών μέτρων - που από μόνα τους συνιστούν απόδειξη ικανότητας των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης - δεν ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, ανήκει συνολικά στο μεγάλο κεφάλαιο, για το οποίο οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι ζήτημα ζωής και προωθούνται με το ίδιο σθένος σε ολόκληρη την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση.

Πρόκειται, λοιπόν, για αυταπάτη αν όχι για συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού των λαϊκών συνειδήσεων, να χρεώσει κανείς την υπάρχουσα άσχημη κατάσταση στις διαχειριστικές ικανότητες του Σημίτη, του Αθνάρ κ.ο.κ. Η αλλαγή φρουράς στη διαχείριση δε θα σημάνει αλλαγή πολιτικής και γι' αυτό δε συνιστά πρόταση που ανοίγει διέξοδο σε μια ελπιδοφόρα για τους λαούς προοπτική.

Οι προτάσεις που καταθέτει ο Ν. Κωνσταντόπουλος, εκ μέρους του ΣΥΝ, κινούνται εντός των τειχών του συστήματος, όχι μόνο δεν πιέζουν, αλλά ούτε καν ακουμπάνε τα όρια της εφαρμοζόμενης σήμερα αντιλαϊκής πολιτικής. Μιλάει για διαρθρωτικές αλλαγές. Μα, τέτοιες προωθεί και το ΠΑΣΟΚ. Και το περιεχόμενό τους είναι αυστηρά καθορισμένο από την τάξη που τις έχει ανάγκη. Οταν δε θίγεται αυτή και τα συμφέροντά της, και δε θίγεται ούτε λεκτικά από τον Συνασπισμό, όλα τα άλλα είναι φύκια που πλασάρονται για μεταξωτές κορδέλες. Μιλάει ακόμη για κοινωνικό περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής με αναδιανομή και απασχόληση! Η ίδια έκφραση μπορεί να συναντηθεί αυτούσια στα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η οικονομική πολιτική όμως δεν είναι κάτι το γενικό και αφηρημένο. Ασκείται πάνω στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής, της καπιταλιστικής οικονομικής βάσης. Και πάνω σ' αυτή είναι εντελώς αδύνατον να οικοδομηθεί οτιδήποτε το «κοινωνικό» και να επιτευχθούν στόχοι όπως «αναδιανομή» και «απασχόληση».

Η τελευταία πρόταση του ΣΥΝ ακούει στο όνομα «παρεμβάσεις στην ΕΕ για τροποποίηση της πολιτικής της». Μα, αν δεν κάνουμε λάθος - και δεν κάνουμε - όλοι οι θιασώτες της ΕΕ και των ευρωενωσιακών μονόδρομων, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονται ότι αναλαμβάνουν τέτοιες δράσεις. Μόνο που αποτέλεσμα δεν υπήρξε ποτέ, για τον απλό λόγο ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Τι είδους παρέμβαση π.χ. θα μπορούσαν να κάνουν όσοι υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) για να τροποποιήσουν όσα πηγάζουν απ' αυτή; ΄Η τι είδους παρέμβαση μπορεί να υπάρξει για να τροποποιηθεί η ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ (όπως αυτή εκφράζεται με την ενεργητική της στήριξη σε επεμβάσεις και πολέμους) από πολιτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ, που σήμερα τάσσονται αναφανδόν υπέρ της στρατιωτικοποίησής της; Τι αξία έχει να μιλάς εκ των υστέρων για τέτοιες πρωτοβουλίες, όταν εξαρχής σπεύδεις να αποδεχτείς κάθε γενική πολιτική κατεύθυνση που «παράγεται» στις Βρυξέλλες, εισάγεται, εξειδικεύεται και εφαρμόζεται; Ακόμη, όμως κι αν αποδεχτούμε πως υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα άσκησης πίεσης, τα αποτελέσματά της θα είναι τόσο πενιχρά, που ούτε καν ως ανακούφιση δε θα τα νιώσουν τα χειμαζόμενα από πληθώρα μέτρων φτωχά λαϊκά στρώματα.

Εν κατακλείδι, η ανθρώπινη πλευρά του καπιταλισμού, που ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι υπάρχει και μπορεί να αναδυθεί, είναι ένα πολυκαιρισμένο παραμύθι. Κι όποιος δεν πείθεται από την ίδια την πραγματικότητα, δεν έχει παρά να κοιτάξει τι κατάφεραν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συγγενείς του Συνασπισμού σε άλλες χώρες της Ευρώπης, που εξαργύρωσαν τις χίμαιρες με τις οποίες αποκοίμιζαν τα λαϊκά στρώματα με κυβερνητικούς θώκους...


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ