Οι κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης και το άνοιγμα των σχολείων εν μέσω προεκλογικών εξαγγελιών, φέρνει την υπόθεση της παιδείας έντονα στο προσκήνιο. Στις αρχές της βδομάδας οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εξήγγειλαν κινητοποιήσεις ενώ κλειστά παραμένουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Η ίδια η πραγματικότητα της παιδείας κάνει επιτακτική την ανάγκη οι αγώνες αυτοί που ξεκινούν, να αποκτήσουν στόχους που θα στρέφονται ενάντια στα πραγματικά προβλήματα της παιδείας και στους υπεύθυνους γι' αυτά και θα γίνουν υπόθεση όλων των εργαζομένων.

Υπόθεση όσων βιώνουν τα αποτελέσματα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην παιδεία, που καλούνται να πληρώνουν μια εκπαίδευση που όσο ακριβαίνει, τόσο πιο «φτηνό» και εφήμερο γίνεται το περιεχόμενό της. Που αντί να απαντά στην ανάγκη του νέου ανθρώπου να εξοπλιστεί με εφόδια για τη ζωή, με κριτήριο να μπορεί να την ερμηνεύει και να την καλυτερεύει, του παρέχει «δεξιότητες» και σκόρπιες γνώσεις. Γιατί είναι γεγονός ότι «η παιδεία αλλάζει», όπως λένε οι διαφημίσεις του υπουργείου Παιδείας που επιστρατεύτηκαν για να απαντήσουν στη λαϊκή αγανάκτηση. Πρόκειται όμως για αλλαγή που βαθαίνει ακόμα περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στην εκπαίδευση με βάση τις πραγματικές σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και την εκπαίδευση που παρέχει το σημερινό σχολείο. Πολλαπλασιάζει τους φραγμούς για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων και προωθεί μέσα από την αξιολόγηση, την κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών, μαθητών και σχολείων.

Οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες δεν εξαντλούνται στις «δεξιότητες» για μια δουλιά του ποδαριού, ούτε μόνο στην εισαγωγή στην ολοένα και πιο υποβαθμισμένη τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά στη διαμόρφωση προσωπικότητας ικανής να ορίζει τη ζωή της και να πάρει την τύχη της στα χέρια της. Παιδεία δομημένη πάνω σε αυτό το στόχο δεν μπορεί να χωρέσει στο σημερινό πλαίσιο της «σύγκλισης», της απασχολησιμότητας, των αναγκών της αγοράς, μιας κοινωνίας για την οποία κριτήριο προόδου είναι το κέρδος και που η εκπαίδευση αποτελεί μέσο αύξησης της παραγωγικότητας για χάρη του κεφαλαίου. Σε αυτές τις συνθήκες, τα λόγια του μεγάλου παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού: «Η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης αλλά ζωής», προβάλλουν επίκαιρα παρά ποτέ.

Η συντονισμένη λαϊκή δράση για την παιδεία των αναγκών και των οραμάτων του λαού, μπορεί να είναι η μόνη απάντηση στην ενιαία επίθεση που δέχεται σήμερα το δικαίωμα στη μόρφωση. Με αφετηρία την αγανάκτηση που υπάρχει για τη σημερινή κατάσταση του σχολείου και την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να κατευνάσει μέσα από μεγαλόστομες εξαγγελίες για «ποιότητα» και «πρόοδο» στην παιδεία. Μέσα από ένα μέτωπο πάλης που θα εναντιώνεται με τον αγώνα και τη δράση του σε κάθε παραλλαγή της ίδιας πολιτικής, που δεν παίρνει βελτιώσεις και φτιασιδώματα. Που θα απαιτεί την ανασυγκρότηση της εκπαίδευσης συνδέοντας αυτή τη διεκδίκηση με τον αγώνα για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας.