2.... στο όχι το μοναδικό, το όχι το μεγάλο απέναντι σε αυτούς που μικρή κάνουν τη ζωή.

3.... σ' έναν γέροντα κομμουνιστή που, ενώ συνεχίζουν οι κρατούντες, και «οι τα φαιά φορούντες, για ηθική λαλούντες» να τον κοροϊδεύουν εφ' όλης της ύλης, αυτός φροντίζει τον κήπο του σαν να ήταν όλου του κόσμου. Αυτός μπορεί και βλέπει τον ουρανό.

4.... στην αλήθεια όπως ακριβώς διατυπώνεται μέσα από τον Γεώργιο Καραϊσκάκη τη στιγμή που ο Νότης Μπότζαρης και ο Νικόλαος Στορνάρης τον επισκέπτονται στο Αιτωλικό για να τον αποχαιρετήσουν, ακολουθώντας την κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου: «-Καπεταναίοι, εκστρατεύετε, δεν σας ερωτώ διά πού. -Και ημείς δεν ηξεύρομεν, του απήντησε ο Νότης. Πηγαίνομεν εις τον Μαχαλάν και όπου μας διορίσει η κυβέρνησις, εκεί θέλει εκστρατεύσομεν. -Ποία κυβέρνησις, καπετάν Νότη; Το τζιογλάνι του ρεΐζ εφάντη, ο κεσσαρομάτης; Ποίοι τον έκαμαν κυβέρνησιν; Εγώ και άλλοι δεν τον γνωρίζομεν. Ή σύναξε δέκα ανόητους και τον υπέγραψαν διά τας ιδιοτελείας των; Ιδού ποίοι τον υπέγραψαν. Πρώτον εσύ, όπου όλα θέλεις να έρχονται με τον ζουρνά. Ο Σκαλτσάς, όπου δεν είναι άλλο παρά καμπάνα μπαγκ μπαγκ. Ο Μακρής ο μακρολαίμης, ο κρεμασμένος, όπου μόνο το κεφάλι ξέρει να ταράζει. Ο Μήτσος Κοντογιάννης, η πουτάνα, όπου αν ήτον γυναίκα, δεν εχόρταινεν με 80 χιλ. φορές την ώραν, ο ξεινόγαλο-Γιώργος Τζιόγκας όπου στραβώνει τα χείλια με το τζιμπούκι και δεν ηξεύρει τι του γίνεται, και ο αδελφός μου ο Στορνάρης, ο ψεύτης».

5.... στον υπέροχο χορό που έστησαν οι νέοι Παλαιστίνιοι ανάμεσα στον Γιάσερ Αραφάτ, τον ηγέτη τους, και τα τανκς των Σιωνιστών. Σ' αυτόν το χορό που μας θύμισε τον επαναστατικό ρόλο της έρημης της τέχνης, όπως διατυπώνεται από το Λέοντα Τολστόι: «Η τέχνη της άρχουσας τάξης απομακρύνθηκε από την τέχνη του υπόλοιπου λαού και έτσι έχουμε τώρα δυο τέχνες: την τέχνη της ελίτ και την τέχνη του λαού. Η πρώτη έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την καταπίεση των λαϊκών μαζών και δεν μπορεί να συντηρηθεί παρά διαιωνίζοντας την καταπίεση. Μετά την Αναγέννηση, υφίσταται μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σ' αυτό που αποκαλείται Υψηλή Τέχνη, που είναι ξεκομμένη από το λαό, και την τέχνη ως εκδήλωση του ανθρώπινου όντος που εκφράζεται παντού με πολυάριθμους τρόπους, παραδείγματος χάριν στα λαϊκά τραγούδια και το χορό. Η τέχνη δεν γεννιέται από τις μορφές που γίνονται του συρμού από την άρχουσα τάξη, αλλά από μια ανάγκη έκφρασης που φανερώνει ό,τι είναι ζωντανό μες στον άνθρωπο».

6.... στη φράση του Λένιν για την ιστορία: «Η ιστορία είναι η πραγματοποίηση των φαντασιών εκείνων που με ζήλο και νηφαλιότητα οδήγησαν μέσα από μια εύθραυστη κλωστή στην πραγματικότητα».

7.... στις σκέψεις του Αλέξη Ακριθάκη: «Το να κρύβεσαι είναι σαν να μην υπάρχεις, ή σαν να μη θέλεις να υπάρχεις, ή σαν να μην μπορείς να υπάρχεις, ή σαν να χάθηκες, ή σαν να χάθηκες για πάντα. [...] Τα χαμένα όνειρα, ο χαμένος χρόνος, το χαμένο χρήμα, ο χαμένος έρωτας, η χαμένη μέρα, ο χαμένος χαρτοπαίχτης, η χαμένη ζωή, ο χαμένος σκύλος, το χαμένο παιδί, ο χαμένος πόλεμος, το χαμένο ταξίδι, το χαμένο λαχείο, η χαμένη ήπειρος, οι χαμένες πατρίδες... Κι όμως τίποτα δεν χάνεται. Ζωή είναι αυτή. [...] Πιστεύω πως το τέλος θα είναι δοξαστικό, κάτι σαν τις Θερμοπύλες».