Τελικά, δηλαδή, δεν είναι μονόδρομος; Το ερώτημα είναι ρητορικό γιατί ο λόγος γίνεται για το κλουβί της Οικονομικής Νομισματικής Ενωσης (ΕΥΡΩ), με αφορμή το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Σουηδία. Εμείς ξέρουμε πως υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, όπως φαίνεται ότι ξέρουν και οι λαοί της Δανίας και τώρα της Σουηδίας. Αλλοι είναι αυτοί που σώνει και καλά θέλησαν να φορέσουν στους λαούς παρωπίδες για να μη διακρίνουν καμιά άλλη κατεύθυνση.

Τίποτα καινούριο και σε αυτή τη μέθοδο της αστικής τάξης. Πάντα τα συμφέροντά της τα παρουσιάζει σαν τα μοναδικά «καθολικά εθνικά συμφέροντα». Μιλάει, για παράδειγμα, για την ανάπτυξη των δικών της κερδών και την παρουσιάζει σαν «ανάπτυξη» που θα ωφελήσει όλο το λαό. Λες και είναι ποτέ δυνατόν τα συμφέροντά της να ταυτίζονται με τα λαϊκά συμφέροντα και να μη βρίσκονται αντιμέτωπα. Αυτός ο παραλογισμός είναι δυνατόν να παρουσιάζεται σαν «λογική» από τους εκπροσώπους της αστικής τάξης με δεδομένους τους μηχανισμούς εξουσίας και τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουν. Το ότι παρουσιάζεται όμως με αυτό τον τρόπο δε σημαίνει πως καταργεί και την πραγματικότητα, που υπάρχει ανεξάρτητα από τις επιθυμίες, αλλά και τη δράση της αστικής τάξης και των εκπροσώπων της.

Η επιχείρηση «εθνικό καθολικό συμφέρον» στήθηκε με τον ίδιο κλασικό τρόπο και στη Σουηδία. Την ευνόησε και η συναισθηματική φόρτιση που προκάλεσε η δολοφονία της Ανα Λιντ. Μάλιστα, αν και έπαιξε προς στιγμήν το σενάριο αναβολής του δημοψηφίσματος, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης στη Σουηδία, με πρώτη την κυβέρνηση, δεν ήθελαν ούτε για αστείο, να ακούσουν πιθανότητα, να χάσουν τη μοναδική ευκαιρία να εμφανίσουν το «ΝΑΙ» σαν χρέος, κάτι σαν «φόρο τιμής»...

Βέβαια πάλι, όπως αναμενόταν, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης όλης της Ευρώπης έπεσαν σαν τα κοράκια να αποκλείσουν τις δυνατότητες διαφορετικού δρόμου. Προχτές πρώτη μέρα μετά το δημοψήφισμα.., όλως τυχαίως, δέχτηκε αφόρητες πιέσεις το εθνικό νόμισμα, η κορόνα. Οι Επίτροποι της ΕΕ έβγαινε ο ένας μετά τον άλλο και έφερναν την καταστροφή. Ακόμα και ο «δικός μας» υπουργός Οικονομικών μπήκε στη «χορωδία» των απειλών και των μαθημάτων «ευρωπαϊκής προοπτικής». Για ποιον δουλεύουν όλοι τους τους κάρφωσε ο ίδιος ο πρόεδρος της «Ερικσον», που δεν κρατήθηκε και απείλησε με «απώλεια των ξένων επενδύσεων». Η εμπειρία όμως διδάσκει πως εκτός από το στενό δρομάκι της ΕΕ του κεφαλαίου υπάρχει δυνατότητα για μια Ευρώπη των ισότιμων σχέσεων, της συνεργασίας, της ειρήνης και της ανάπτυξης σε όφελος του λαού.