Ρεσιτάλ αλχημείας έδωσε - με όσα είπε χτες βράδυ από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης - ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, έκανε διάφορα «παιχνίδια» με τους αριθμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι οι συγκρίσεις για την πορεία των οικονομικών μεγεθών που επέλεξε, για να «χρυσώσει» το χάπι της αντιλαϊκής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν ενιαία. Αντίθετα, ο «εκσυγχρονιστής» πρωθυπουργός, που τυγχάνει να είναι και καθηγητής Πανεπιστημίου, σύγκρινε - γιατί έτσι τον βόλευε - άλλοτε περίοδο διετίας, άλλοτε τριετίας και άλλοτε... δεκαετίας! Ετσι, ακούσαμε τον κύριο πρωθυπουργό να συγκρίνει το ρυθμό ανάπτυξης της 4ετίας (2000-2003), την αύξηση των επενδύσεων για την 5ετία 1999-2003, τη μεταβολή της παραγωγικότητας για τη 7ετία (1996-2002), τη μείωση των διαπεριφερειακών ανισοτήτων για την 7ετία (1995-2001), την εξέλιξη του κατά κεφαλήν γεωργικού εισοδήματος για την 4ετία (1999-2002), τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού για την 10ετία (1993-2002), τη μείωση της ανεργίας για την 4ετία (2000-2003), την εξέλιξη του πληθωρισμού για τη 10ετία (1993- 2002), τη μεταβολή των επιτοκίων στην τελευταία 6ετία (1998-2003) κλπ.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσίασε ο κύριος πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την εξέλιξη ορισμένων βασικών μεγεθών της οικονομίας και αποσιώπησε για ορισμένα άλλα, δεν ήταν τυχαίος. Είχαν ένα και μοναδικό στόχο. Να πείσει ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ «αποδίδει καρπούς», χωρίς να θιγούν τα λαϊκά εισοδήματα και η ευημερία των Ελλήνων. Ετσι, ακούσαμε τον Κ. Σημίτη να υποστηρίζει πως «ως αποτέλεσμα της πολιτικής μας, η αύξηση της ευημερίας είναι ήδη πραγματικότητα για όλους τους Ελληνες» και πως «η διάχυση της ευημερίας σε όλους και η συνεχής αύξηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων είναι για εμάς απόλυτα συνυφασμένες με την έννοια της ανάπτυξης»... Επιχειρώντας να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του, ότι δηλαδή η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αναβαθμίζει το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων και αυξάνει την ευημερία ΟΛΩΝ των Ελλήνων (πλουσίων και φτωχών, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων), ο κύριος πρωθυπουργός υποστήριξε ότι στην τελευταία 3ετία (2000- 2002), «με την ταχύτερη ανάπτυξη, το πραγματικό εισόδημα αυξήθηκε σε ετήσια βάση κατά μέσο όρο 3%, όταν στην ΕΕ την ίδια περίοδο αυξήθηκε μόλις 1,3%».

Είναι αλήθεια πως ορισμένα από τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας βελτιώθηκαν (όχι τόσο όπως τα εμφάνισε ο πρωθυπουργός), όπως επίσης είναι αλήθεια και ότι ορισμένα άλλα μεγέθη χειροτέρευσαν. Για παράδειγμα, είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 3 χρόνια ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν κατά μέσο όρο 4% (δηλαδή ο παραγόμενος πλούτος αυξάνεται κατά 4% ετησίως) στην Ελλάδα και είναι 2 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερος από το μέσο όρο της ΕΕ. Ο κύριος πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επικαλέστηκε μόνο αυτή την αλήθεια (δηλαδή τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης) και αποσιώπησε την άλλη μισή, που είναι πως όλο το κομμάτι της πίτας από την αύξηση του ΑΕΠ πήγε στα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο.

Γι' αυτό και ο πρωθυπουργός, έχοντας προφανώς υπόψη του τη λαϊκή παροιμία «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί», προτίμησε: Πρώτον, να μην πει λέξη για την προκλητική αύξηση της κερδοφορίας που εμφανίζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις τα τελευταία 15 χρόνια. Δεύτερον, να κάνει γαργάρα το γεγονός ότι - παρά την υπερφορολόγηση των λαϊκών εισοδημάτων, το μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το σφαγιασμό των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα - το δημόσιο χρέος αυξάνεται κάθε χρόνο κατά μερικά τρισεκατομμύρια δραχμές και σαν ποσοστό του ΑΕΠ παραμένει πάνω από 105%, ενώ με βάση τα προγράμματα «Σύγκλισης» ή «Σταθερότητας» έπρεπε να είχε πέσει κάτω από 90%. Τρίτον, να αποσιωπήσει ότι, παρά τους υψηλούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ και τα περί «σύγκλισης» του βιοτικού επιπέδου ΟΛΩΝ των Ελλήνων, το 22% των Ελλήνων ζει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας και τα δημόσια συσσίτια επανέρχονται στην επικαιρότητα, οι άστεγοι αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, το επίσημο ποσοστό ανεργίας παραμένει στο 10%, οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώνουν κάθε χρόνο όλο και μεγαλύτερα ποσά όχι μόνο για τη διατροφή και τη στέγαση, αλλά και για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη μόρφωση των παιδιών τους.