«

Κατεύθυνση» σημαίνει το σημείο προς το οποίο αναπτύσσεται μια πορεία ή απλώς μια κίνηση. Στο στρατό, μάλιστα, λένε πως μια πορεία αναπτύσσεται επί κατευθύνσεως και όχι επί δρομολογίου, άρα αυτοί που πορεύονται δεν ακολουθούν ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο, αλλά πασχίζουν, με οποιονδήποτε τρόπο, να φτάσουν σε ένα σημείο. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο όταν λέμε πως μια απόφαση κινείται σε θετική κατεύθυνση αυτό σημαίνει πως το σημείο στο οποίο σκοπεύει αυτή η απόφαση να φτάσουν τα αποτελέσματά της είναι θετικό, δηλαδή σωστό. Οταν, λοιπόν, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δήλωνε μπροστά στα έκθαμβα μάτια της τηλεόρασης ότι τα μέτρα της κυβέρνησης είναι σε «θετική κατεύθυνση» εννοούσε ασφαλώς ότι το σημείο προς το οποίο κατευθύνονται είναι θετικό.

Κι από εδώ ακριβώς αρχίζει η συζήτηση που αφορά στην απάντηση στη μια και μόνη ερώτηση: Ποιο είναι το σημείο το οποίο χαρακτήρισε ως «θετικό» ο κύριος πρόεδρος; Φυσικά οι τσέπες των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων και μάλιστα αυτών που οι αμοιβές τους είναι «χαμηλές», εξ ου και το «χαμηλοσυνταξιούχος» και «χαμηλόμισθος». Και περί αυτού του χαρακτηρισμού καμιά αντίρρηση. Η αντίρρηση αφορά στην «κατεύθυνση». Την πορεία των μέτρων, δηλαδή. Αφορά το οδυνηρό ερώτημα, αν η πορεία αυτή φτάσει τελικά το «θετικό σημείο». Αν πραγματοποιηθούν οι αποφάσεις. Αν μετατραπούν σε πολιτική οι περιγραφές και οι υπολογισμοί. Αν μετατραπεί σε σιγουριά και ηρεμία η καθημερινή αγωνία του εργαζόμενου κόσμου. Αν, τελικά, η εργασία πάψει, επιτέλους, να αποτελεί τον πολύμοχθο μηχανισμό παραγωγής υπεραξίας που την καρπώνεται, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, το κεφάλαιο, όποια μορφή κι αν έχει αυτό, και μετατραπεί στη δύναμη εκείνη που παράγει κοινωνικό πλούτο και γι' αυτό αμείβεται όχι περιστασιακά και επειδή έτυχε, αλλά γιατί η κυβέρνηση, που αποτιμά τη σημασία αυτού του παραγόμενου πλούτου και υπολογίζει τη συμμετοχή της εργατικής δύναμης στην παραγωγή του, αποφασίζει να ασκήσει μια τέτοια πολιτική που οι αποφάσεις της θα κατευθύνονται σε θετικό σημείο..

Είναι όμως έτσι; Μήπως ο κύριος πρόεδρος δε διάλεξε σωστά τον τρόπο με τον οποίο υπολόγισε την ορθότητα της απόφασης, όσον αφορά στην ταχύτητα με την οποία αυτή θα πραγματοποιηθεί; Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν υπολόγισε σωστά τα στοιχεία εκείνα που τη χαρακτηρίζουν ως θετική. Και δεν τα υπολόγισε όχι γιατί δε γνωρίζει καλά τη σχετική αριθμητική που βοηθάει, για να γίνουν τα «μέτρα» πολιτική πράξη, αλλά γιατί δε γνωρίζει καλά τη σημασία των λέξεων «θετική κατεύθυνση». Και δεν τη γνωρίζει, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι πρόεδρος των Ελλήνων φιλολόγων, αλλά των Ελλήνων εργατών. Και στη θέση που βρίσκεται δεν είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει σωστά το περιεχόμενο που έχουν οι ελληνικές λέξεις, αλλά τα συμφέροντα των εργατών και τη θετικότητα των αποφάσεων που τα προστατεύουν. Φαίνεται, όμως ,πως στην εποχή μας, μια εποχή, δηλαδή, που το χαρακτήρα της δεν τον δίνει το «δίκιο του εργάτη», που λέει και ο λόγος, αλλά η φτηνή παραγωγή των υποσχέσεων, τον κεντρικό ρόλο στην κατεύθυνση των αποφάσεων τον παίζουν η αυθαιρεσία των λέξεων, η αστοχία των περιγραφών, η απάτη των αριθμών και, προπαντός, η ανέξοδη παραγωγή των «μέτρων». Των οποιωνδήποτε «μέτρων». Και, δυστυχώς, για τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους άνεργους και τους εργαζόμενους γενικώς, αυτοί που πρέπει να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση μπερδεύουν το «θετικό» με το «αρνητικό», τις λέξεις με τους αριθμούς, την πολιτική με το παζάρι, την ειλικρίνεια με τις τηλεοπτικές δηλώσεις, την ευδαιμονία της προεδρίας με την περιπέτεια του αγώνα. Γι' αυτό εξάλλου είναι και πρόεδροι, γιατί οι αντιλήψεις τους κινούνται σε θετική κυβερνητική κατεύθυνση!