Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ
Μαραμένος πολιτισμός

Πρώτη φορά μετράω Δεκαπενταύγουστο σύντροφοι με τόσες προσωπικές και δυστυχώς και συλλογικές απώλειες. Λες και το μαύρο χέρι του Χάροντα και της αγωνίας ήρθε και σκόρπισε όλη την ανεμελιά και την όποια ξεκούραση, απολύτως αναγκαία στον καθένα, των όποιων διακοπών.

Πάνω στην επιστροφή αστροπελέκι ο Μήτσος που είχε τα μάτια του πάνω μου σ' όλες τις πορείες με τη χαρούμενη και γεμάτη έγνοια συντροφικότητα. Δύο μέτρα λεβέντης και δεν το χώραγε ο νους μου, έτσι που στάθηκε αδύνατο να γράψω δύο λέξεις την περασμένη Κυριακή. Κι ύστερα ήρθε η κηδεία της Μαρίας. Καρκίνος βασανιστικός, στα σαράντα τρία της, με ανήλικα παιδιά και τελευταία επιθυμία της μια παιδική βιβλιοθήκη στο χωριό της... Θα γιόρταζε προχτές. Με μερικά τηλεφωνήματα έτσι για να πεις μερικές καλοκαιρινές κουβέντες, να μαντέψεις τα φθινοπωρινά βάσανα που έρχονται καταιγιστικά, να υπολογίσεις τα σχολικά ντέρτια και τα βάρη των παιδιών και οι ειδήσεις είναι θλιβερές και απρόσμενες. Δύο καρκίνοι ακόμα, το έμφραγμα του φίλου του Βασίλη που ευτυχώς γλίτωσε, όπως κι η Ξένια κι η Λιάνα η συνονόματή μου κι άλλοι τρεις, όλοι άνθρωποι λίγο πάνω λίγο κάτω από τα πενήντα. Μαζική εξόντωση σε τόσο μικρό περίγυρο, τόση αρρώστια και θανατικό.

Ομως έρχεται κι η θεόσκληρη πραγματικότητα ενός μαραμένου πολιτισμού, σαν κι αυτόν που υποτίθεται ότι απολαμβάνουμε, να συμπληρώσει την οδύνη που δεν την απαλύνει η απορία. Τρελαίνομαι διαβάζοντας και βλέποντας τη Γαλλία, τη χώρα του ευρωπαϊκού φωτός, τρεις χιλιάδες να φθάνουν οι νεκροί, να μην προλαβαίνουν Αυγουστιάτικα να θάβουν τα γραφεία κηδειών τους γέρους και τους ανήμπορους, τους φτωχούς και τους ξεχασμένους που τους πήρε τη ζωή ένα κύμα καύσωνα που όσο κι αν θεωρηθεί πρωτοφανές, με τα σημερινά επιστημονικά και τεχνολογικά δεδομένα, μπορεί να προβλεφτεί τόσο έγκαιρα όσο χρειάζεται να οργανωθεί στοιχειωδώς ο όποιος κρατικός μηχανισμός σώζοντας τους πολίτες του. Κι όμως. Η Γαλλία αδράνησε. Κοιμήθηκε. Σάπισε παχαίνοντας τόσες δεκαετίες τις πολυεθνικές της και συρρικνώνοντας το σύστημα Υγείας και Πρόνοιάς της στο ελάχιστο υποχρεωτικό για τους εργοδότες και το κράτος... Καπάκι ήρθε και το ενεργειακό μπλακάουτ στις ΗΠΑ. Δεν ξέρω αν την ώρα που γράφω τούτες τις γραμμές οι Αμερικάνοι θα έχουν εφεύρει έναν κατάλληλο Ιρανό, Ιρακινό ή Σαουδάραβα τρομοκράτη που άφησε πενήντα εκατομμύρια χωρίς ρεύμα, εγκλωβισμένα σε ασανσέρ, εργοστάσια, μετρό και γκέτο. Αλλά θυμήθηκα τα όσα λέγαμε και γράφαμε στο «Ριζοσπάστη» και τις κομματικές συγκεντρώσεις από το 1999 για την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας στην Καλιφόρνια. Αρχή συμφορών για τους λαούς ή δήθεν απελευθέρωση (!) της αγοράς ενέργειας στην ΕΕ φωνάζαμε. Η ΔΕΗ δε θα φταίει πια αλλά ούτε θα μπορεί να αντιμετωπίσει ξεπουλημένη τις ανάγκες μας. Το καπιταλιστικό θεριό θερίζει ζωές και δικαιώματα, με πρώτο το δικαίωμα στη ζωή κι ύστερα διοργανώνει φιέστες και μιλάει για πολιτισμό σε μαραμένες κοινωνίες, ξοφλημένα συστήματα και τρομοκρατημένους πολίτες που αγωνίζονται στην αυγή του 21ου αιώνα να επιζήσουν.

Οχι δε θα γράψω για το σεισμό που χτύπησε τη Λευκάδα τώρα. Θα γράψω μετά, όταν η επόμενη μέρα, ευτυχώς χωρίς νεκρούς και σωριασμένα χιλιάδες σπίτια, θα βρει ανοιχτές πληγές που όλοι υπόσχονται ότι θα κλείσουν. Και δε γράφω, γιατί θα βρίσω τον τάχα μου σπουδαίο ειδικό της περιβαλλοντικής και αρχιτεκτονικής αισθητικής(;) που διάβασα σε μια αστική εφημερίδα στη μέση των διακοπών κι έβριζε τους λευκαδίτες επειδή έχτισαν προτάσσοντας την αντισεισμική και μάλιστα πρωτόγονη (έργο και σχέδιο τελειόφοιτου του Μετσοβίου συμπολίτη τους κι όχι με κριτήρια... Καλατράβα!) αισθητική.

Το όνειρο μιας καλύτερης ζωής καίγεται και σείεται φέτος, μαραζώνει και κυλιέται στα αναπάντητα ερωτήματα, εκεί που πέρυσι πνιγόταν και μερικοί από μας, οπωσδήποτε οι κομμουνιστές, θαυμάζαμε τα απομεινάρια της σοσιαλιστικής παιδείας στην Τσεχία, όταν ακύρωνε την αγορά των αμερικάνικων αεροπλάνων για να αντιμετωπίσει τις πλημμύρες του Δούναβη και να περιθάλψει τους χιλιάδες εθελοντές που έσωσαν πρώτα το Μουσείο της Πράγας κι ύστερα τα σπίτια τους.

Σε κάτι τέτοια ψήγματα πραγματικού, φρέσκου κι όχι μαραζωμένου πολιτισμού βρίσκω, βρίσκουμε το κουράγιο και την αλληλεγγύη να ξεπερνάμε τις ατομικές και συλλογικές συμφορές. Καβάλα στ' όνειρο για έναν κόσμο που μπορούμε να τον αλλάξουμε διδασκόμενοι από το θερινό πένθος, αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης της ανθρώπινης φθαρτής και συνάμα αθάνατης φύσης...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ