«Ηξερα πως η σύλληψη εσήμαινε τον θάνατο, όμως δε με στενοχωρούσε, γιατί θα πέθαινα μέσα στη μάχη πολεμώντας τον εχθρό. Οταν στην Ασφάλεια διάβασα την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Ρακιτζής και οι άλλοι πρόσεχαν τις ψυχικές εκδηλώσεις μου και ρωτούσαν "τι λες, τι απαντάς;". Για μια στιγμή είπα "μου κάνει κατάπληξη". Αμέσως όμως συνέχισα "για να το λένε, κάτι θα χουν, δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Εγώ δεν είμαι προδότης". Δεν μπόρεσαν να μου πάρουν ούτε λέξη αγανάκτησης ενάντια στο Κόμμα.(...)Ημουν και είμαι αποφασισμένος να πεθάνει ο Πλουμπίδης ατιμασμένος, αλλά να πεθάνει σαν ανώτατο στέλεχος του Κόμματος, κρατώντας ως τον τάφο ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ», έγραφε σε γράμμα του σε συγγενικό του πρόσωπο το Γενάρη του '54 ο δάσκαλος Νίκος Πλουμπίδης. Πέρασαν 49 χρόνια από τότε που «έφυγε» και για όλους μας η ζωή και ο θάνατός του αποτελούν μάθημα ανδρείας και κομμουνιστικής στάσης, μπροστά σε κάθε κίνδυνο, στις πιο σκληρές συνθήκες. Κράτησε ψηλά ως τον τάφο τη σημαία του ΚΚΕ, όπως ήθελε. Νίκησε. Εζησε και πέθανε κομμουνιστής!

Σαν χτες, 14 Αυγούστου του 1954. Ωρα 5.25 π.μ. Στη θέση Αγία Μαρίνα στο Δαφνί, ο κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Πλουμπίδης πέφτει νεκρός από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος και περνάει στην αιωνιότητα. Σαν χτες το τότε αιματοβαμμένο καθεστώς δολοφόνησε τον άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στην εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, την κοινωνική προκοπή, το σοσιαλισμό. Οι εφημερίδες λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του έγραφαν: «Ο Πλουμπίδης εξετελέσθη την αυγήν ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ»...

Λίγο πριν ζητωκραυγάσει τα τρία κόκκινα γράμματα και προστεθεί στο πάνθεον των ηρώων του λαού μας, δήλωσε: «Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου και πιστεύω πως φεύγοντας αφήνω στο παιδί μου ένα όνομα τίμιο. Εχω όμως να εκδηλώσω την τελευταία επιθυμία που μου ζητάτε: Να πείτε στο παιδί μου πως ο πατέρας τους ήταν ένας τίμιος αγωνιστής». Ετσι απλά, με τα στερνά αυτά λόγια, έφυγε όπως ήθελε: Προέταξε το κύριο, την υπεράσπιση του τίμιου αγώνα του Κόμματος και της τάξης του. Αφησε πίσω την πικρία από την τραγικά εσφαλμένη και άδικη άποψη, που είχε διαμορφώσει γι' αυτόν το Κόμμα και τον χαρακτήριζε προδότη, σίγουρος πως θα επανορθώσει.

Το ΚΚΕ τον δικαίωσε. Το Μάρτη του 1956 αποκατέστησε τη μνήμη του Ν. Πλουμπίδη με απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ και από τότε τον τιμά με κάθε τρόπο.

Το ήξερε... «Μια μέρα το Κόμμα θα με αποκαταστήσει -είχε πει- γιατί θα πληροφορηθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Θα παραδεχτεί το σφάλμα του. Το ΚΚΕ παραδέχεται τα σφάλματά του... Οι πληροφορίες για μένα πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το Κόμμα ήταν εσφαλμένες και υποβολιμαίες. Είναι νίκη της Ασφάλειας που κατάφερε να τις μεταδώσει». Απαντώντας στις ασφαλίτικες συκοφαντίες ότι συνελήφθη επειδή τον πρόδωσε το ΚΚΕ, θα τονίσει: «Γνωρίζω ποιος με πρόδωσε, αλλά δε χρειάζεται να το αποκαλύψω. Πάντως δεν είναι το Κόμμα. Γιατί το Κόμμα δεν προδίδει ποτέ, ακόμα και αυτούς τους προδότες του. Τους αφήνει στη λάσπη της Ιστορίας, περιφρονημένους».

Σε όλη τη διάρκεια της δίκης του ο κόκκινος δάσκαλος με απαράμιλλο κομμουνιστικό ήθος και ατράνταχτη πίστη στο όραμα του σοσιαλισμού στάθηκε όρθιος και υπεράσπιζε αυτά που πίστευε: «Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ' αυτού δηλώνω, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου»... «Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», απάντησε στον πρόεδρο του δικαστηρίου με σταθερή φωνή, όταν αυτός προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τη λαθεμένη απόφαση.

Ο βασιλικός επίτροπος συνέχισε τις βρωμερές προκλήσεις του προέδρου: «Τι αγωνίζεσαι Πλουμπίδη; Χαφιέ σε λέει ο Ζαχαριάδης»... Ο αταλάντευτος κομμουνιστής απάντησε με σιγουριά: «Εχει εσφαλμένες πληροφορίες ο αρχηγός του Κόμματος». Ο επίτροπος συνέχισε το «έργο του»: «Σε εξευτέλισαν Πλουμπίδη»... Με υπερηφάνεια ο κομμουνιστής έδωσε απάντηση - παρακαταθήκη για κάθε μέλος του τιμημένου ΚΚΕ: «Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματός μου». Σε όλη τη διαδικασία κατέρριψε το κατηγορητήριο, κατήγγειλε τη σκηνοθετημένη δίκη, ξεσκέπασε το αμερικανόδουλο καθεστώς και πρόβαλε ως μόνη λύση για το βασανισμένο ελληνικό λαό την πολιτική του ΚΚΕ.

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη του 1902, μεγάλωσε στη φτώχεια και τις στερήσεις αφού καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ηταν δάσκαλος. Νέος ανέπτυξε δράση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ στη Μηλέα Ελασσόνας, όπου ήταν δάσκαλος.

Το 1929 σε μία διαδήλωση στην Αθήνα συλλαμβάνεται και ξυλοκοπείται. Οι γιατροί διαπιστώνουν ότι είναι φυματικός και του δίνουν έξι μήνες ζωή. «Αφού πρόκειται να πεθάνω σε έξι μήνες, ας τους ζήσω όσο μπορώ πιο έντονα, πιο αγωνιστικά», ήταν η απάντηση του μεγάλου κομμουνιστή.

Συνεχίζει, μπροστάρης στη δράση του και εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας των Δημοσίων Υπαλλήλων, μέλος της Γραμματείας της Ενωτικής ΓΣΕΕ και αφιερώνεται στη δουλιά του Κόμματος. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ. Το 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ και γράφει για εκείνη τη σύσκεψη: «Ηταν δράμα. Από τα 16 τακτικά και τα 12 αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ, ήμασταν μόνο 3 ταχτικοί και 5 αναπληρωματικοί, οι άλλοι είχαν πιαστεί». Το 1938-39 καθοδηγεί το Γραφείο Περιοχής Μακεδονίας - Θράκης. Το Μάη του '39 ο Μπάρμπας, (όπως ήταν το ψευδώνυμο της παρανομίας του Ν. Πλουμπίδη) πιάνεται στην Αθήνα και βασανίζεται φρικτά στην Ασφάλεια, αν και βαριά άρρωστος. Στέλνεται εξορία αλλά δραπετεύει, με εντολή του Κόμματος, και παίρνει μέρος ενεργά στην Εθνική Αντίσταση. Ως μέλος του ΠΓ καθοδηγεί την Κομματική Οργάνωση Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εμφυλίου δουλεύει ακατάπαυστα στην Αθήνα, παράνομα, παρόλο που η αρρώστια του προχωράει.

Μετά τη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη κάνει υπέρτατες προσπάθειες να σώσει το σύντροφό του, με αποκορύφωμα τη γνωστή ανοιχτή επιστολή του. Ο Μπελογιάννης εκτελείται (30.12.52) με εντολή των Αμερικανών και του Παλατιού και λίγους μήνες αργότερα συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται ο Πλουμπίδης, για να δικαστεί με τη «γνωστή» κατηγορία περί κατασκοπίας.

Το αμερικανόδουλο μετεμφυλιακό καθεστώς μαζί του δίκασαν ερήμην και την ηγεσία του ΚΚΕ, τον Ν. Ζαχαριάδη, τον Γ. Ιωαννίδη, τον Β. Μπαρτζώτα, τον Μ. Πορφυρογένη κ.ά. Η δίκη, μνημείο μισαλλοδοξίας του αντιδραστικού ελληνικού κράτους, ξεκίνησε την Παρασκευή 24 Ιούλη του '53 και ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα 3 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, με την έκδοση της απόφασης. «Δις εις θάνατον» στον Πλουμπίδη και την ηγεσία του ΚΚΕ.

Ο κόκκινος δάσκαλος τίμησε με κάθε τρόπο τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.

«Τιμή μου εγώ, πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος(...) Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής. Ο εχθρός δουλεύει και δουλεύει με πολλά μέσα για να διαλύσει το Κόμμα, να σπείρει σύγχυση στις μάζες και να στρέψει τα στελέχη του Κόμματος ενάντια στην ηγεσία. Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή για να δώσω ακόμα δύο μάχες. Τη μάχη της δίκης και τη μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος. Θα προφθάσω; Θα μ' αφήσουν;», γράφει μεταξύ άλλων σε γράμμα - ντοκουμέντο ο μεγάλος δάσκαλος.

Ο Νίκος Πλουμπίδης νίκησε όλες της μάχες της ζωής του.