Το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» - που ως αντικείμενο έχει τη φροντίδα των ηλικιωμένων - χρησιμοποιείται συνεχώς από την κυβέρνηση, προκειμένου να επιδείξει την «υπέρμετρη κοινωνική ευαισθησία» της. Ομως, δεν είναι παρά ένα από τα βήματα για την απεμπλοκή του κράτους από την υποχρέωσή του να παρέχει δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες και στη συνέχεια να προσφέρει τον τομέα αυτό στο μεγάλο κεφάλαιο, με την πλήρη οικονομική επιβάρυνση όσων έχουν ανάγκη αυτές τις υπηρεσίες αλλά και του συνόλου των εργαζομένων.

Ταυτόχρονα, τα ήδη ποδοπατημένα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στα προγράμματα αυτά αποτελούν τη βάση για την ευρεία εφαρμογή των ευέλικτων μορφών εργασίας.

Τα διάφορα προγράμματα του «Βοήθεια στο Σπίτι» έχουν περιορισμένη χρονική διάρκεια λειτουργίας γιατί η χρηματοδότησή τους προέρχεται κατά κύριο λόγο από κοινοτικά κονδύλια που έχουν ημερομηνία λήξης. Το διαπιστωμένο αυτό γεγονός και μόνο φθάνει για να υποθέσει κανείς ότι η συνέχιση αυτών των προγραμμάτων θα σημαίνει και τη μεταφορά του οικονομικού κόστους τους στις πλάτες αυτών που τα έχουν ανάγκη.

Ομως, η Επιτροπή Παρακολούθησης του Προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» όχι μόνο έρχεται να διαλύσει κάθε αμφιβολία αλλά και να δείξει με τις προτάσεις της ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης και των φορέων που στηρίζουν την πολιτική της, είναι πολύ πιο βαθιά αντεργατικές από όσο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Συγκεκριμένα, η Επιτροπή Παρακολούθησης το 2002 αποτελούνταν από δύο εκπροσώπους της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ), της οποίας πρόεδρος είναι το μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ, Π. Κουκουλόπουλος, δύο εκπροσώπους του υπουργείου Εσωτερικών, δύο εκπροσώπους του υπουργείου Υγείας και τον Φρέντυ Στάμο, συνεργάτη τομέα «Ποιότητα Ζωής Γραφείο Πρωθυπουργού» (ο νόμος δεν προβλέπει την παρουσία του, αντίθετα προβλέπει τρεις και όχι δύο εκπροσώπους της ΚΕΔΚΕ). Αυτή η συγκεκριμένη Επιτροπή ανέθεσε στην ιδιωτικού δικαίου «Ελληνική Εταιρεία Κοινωνικής Συμμετοχής» την έρευνα για την πορεία εφαρμογής του προγράμματος. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, τα οποία υιοθέτησε η Επιτροπή Παρακολούθησης, εκδόθηκαν από την ΚΕΔΚΕ το 2002, με τον τίτλο «Πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι"».

Στο κείμενο της έκδοσης, αφού αρχικά επισημαίνει ότι η συνέχιση των προγραμμάτων είναι αναγκαία, στη συνέχεια μεταξύ των προτάσεων που διατυπώνονται τονίζεται ότι «η οικονομική επιβάρυνση (εννοείται των ατόμων που εξυπηρετούνται) δεν πρέπει να αποκλειστεί». Ακόμα, προτείνεται η μεταφορά του συνολικού οικονομικού κόστους των προγραμμάτων στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων: «Εξέταση της δυνατότητας σύνδεσης των προγραμμάτων βοήθειας και νοσηλείας στο σπίτι με τα ασφαλιστικά ταμεία των εξυπηρετουμένων και κάλυψη του κόστους φροντίδας σε αυτά». Δηλαδή, τα λεφτά της χρηματοδότησης να προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων. Τέλος, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, η ΚΕΔΚΕ και τα εμπλεκόμενα υπουργεία βάζουν στο παιχνίδι και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες: «Πρόκληση μελετών ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών ζωής, ασθένειας, κ.ο.κ. για την πιθανή ομαδική κάλυψη βοήθειας και νοσηλείας στο σπίτι δημοτών με οικονομική επιβάρυνση των ιδίων». Εδώ αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο ο πιο μεγάλος, αλλά κρυφός πόθος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όταν πρωτοξεκίνησε την εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων: Την ανάθεση των κοινωνικών υπηρεσιών σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, οι οποίες θα τις παρέχουν σε αυτούς που τις έχουν ανάγκη έναντι αμοιβής.

Και αφού προτείνουν όλα αυτά δεν ξεχνούν να φροντίσουν και για το μέλλον των εργαζομένων στα προγράμματα, λέγοντας ότι πρέπει να προσληφθεί και άλλο προσωπικό «πλήρους ή μερικής απασχόλησης».