Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά από το λουτρό αίματος στο Γκουτζαράτ, η κυβέρνηση της Ινδίας αναπαράγει τις πολιτικές που το δημιούργησαν και κατηγορεί για τα αποτελέσματα το Πακιστάν. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός δεν είναι πια απλώς ένα εργαλείο της κυβέρνησης Βάτζπαϊ, που διαθέτει (όπως και αυτή του Πακιστάν) πυρηνικά όπλα από το 1998: Εχει μετατραπεί στο πολιτικό της πρόγραμμα.

Η πρώτη δίκη Ινδουιστών που κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στις απίστευτης αγριότητας σφαγές μουσουλμάνων στο κρατίδιο Γκουτζαράτ της Ινδίας - τις ταραχές που διήρκεσαν για τρεις μήνες και κόστισαν τις ζωές τουλάχιστον 2.200 ανθρώπων, την εκτόπιση 100.000 μουσουλμάνων και την καταστροφή 300 τζαμιών - αποπερατώθηκε την 27η Ιουνίου. Η απόφαση, όσο κι αν ήταν αναμενόμενη, προκάλεσε σοκ στη μουσουλμανική κοινότητα: Ηταν αθωωτική. Στη διάρκεια της δίκης, δεκάδες μάρτυρες, ο ένας μετά τον άλλον, αναιρούσαν τις καταθέσεις τους ως εκ θαύματος: Οχι, επαναλάμβαναν, δεν ήταν αυτοί που έστεκαν στο εδώλιο οι είκοσι ένας δράστες του εμπρησμού μιας αρτοποιίας όπου είχαν παγιδεύσει έντρομους μουσουλμάνους. Δεν ήταν αυτοί που τους περιέλουσαν με πετρέλαιο και τους έκαψαν ζωντανούς.

Η 19χρονη Ζαχίρα Σέιχ, κόρη του ιδιοκτήτη της αρτοποιίας και μάρτυρας - κλειδί της υπόθεσης, που επίσης αναίρεσε την κατάθεσή της για τη σφαγή της 1ης Μαρτίου 2002, έλυσε το μυστήριο: Οχι, εξήγησε, μιλώντας σε δημοσιογράφους, οι μάρτυρες δε συνήλθαν ξαφνικά από κάποια μαζική παραίσθηση. Αλλαξαν τις καταθέσεις τους επειδή μέλη του Μπαρατίγια Τζανάτα, του κυβερνώντος κόμματος, απείλησαν ότι θα τους σκότωναν αν δεν το έκαναν. Κι όπως ξέρουν όλοι, οι άνθρωποι του πρωθυπουργού του κρατιδίου, Ναρέντρα Μόντι, κάθε άλλο παρά αστειεύονται. Η Ινδική Εθνική Ενωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκανε λόγο για «σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία του συστήματος δικαιοσύνης» της Ινδίας, για «παραβίαση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη», και «παραβίαση διεθνώς αναγνωρισμένων στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ζήτησε ακύρωση της απόφασης κι επανάληψη της δίκης.

Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έχει απαντήσει ακόμη.

Η σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Τζορτζ Ουόκερ Μπους ρωτήθηκε το 2002 από την εφημερίδα The Hindu ποια ήταν η γνώμη της Ουάσιγκτον για τα γεγονότα στο Γκουτζαράτ. Η κυβέρνηση του Μπαρατίγια Τζανάτα, απάντησε η Κοντολίζα Ράις, «κυβερνά την Ινδία θαυμάσια. Θα κάνει το σωστό». Η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα Νότιας Ασίας Κριστίνα Ρόκα χαρακτήρισε τα γεγονότα «πραγματικά φρικτά» - αλλά δεν κατηγόρησε κανέναν γι' αυτά. Οταν ο Κόλιν Πάουελ επισκέφθηκε την Ινδία τον περασμένο Ιούλη, δεν έκανε καμία αναφορά στις σφαγές. Αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους αναφέρθηκαν στο Γκουτζαράτ μόνο «κατ' ιδίαν» σε επαφές με ομολόγους τους της κυβέρνησης του Αταλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ, τονίζοντας ότι «έβλαψαν την εικόνα της Ινδίας στο εξωτερικό», σύμφωνα με την εφημερίδα Economic Times της Βομβάης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αρχικά συνέκρινε τα γεγονότα στο Γκουτζαράτ με το Απαρτχάιντ της λευκής Νότιας Αφρικής και την ιουδαιοκτονία της Ναζιστικής Γερμανίας τη δεκαετία του 1930. Κατόπιν, οι αξιωματούχοι στις Βρυξέλλες κατάπιαν τη γλώσσα τους και άφησαν το θέμα κατά μέρος. Η Ινδία είναι εξαιρετικά χρήσιμος σύμμαχος στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και διαθέτει μια αγορά που προσφέρει μυριάδες «ευκαιρίες» στο ευρωπαϊκό και πολυεθνικό κεφάλαιο.

Ο νέος επικεφαλής του Πενταγώνου Μέγιερς προσπάθησε αυτή τη βδομάδα να πείσει το Νέο Δελχί να στείλει 17.000 άνδρες να συμμετάσχουν στην κατοχή του Ιράκ.

Το τελευταίο που θέλει η Ουάσιγκτον είναι μια κρίση στις διμερείς σχέσεις για κάποιες «αφηρημένες» παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο Αμιτάμπ Παλ, διευθυντής του περιοδικού The Progressive, προσγειώθηκε στη γενέτειρα του Μαχάτμα Γκάντι ένα πρωινό του περασμένου Δεκέμβρη. Φτάνοντας στο Γκουτζαράτ έμαθε τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών. Του ανακάτεψαν το στομάχι, πολύ χειρότερα από το τζετ λαγκ. Ο Ναρέντρα Μόντι και το κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα, έχοντας κεφαλαιοποιήσει τις σφαγές μέσα από μια πολιτική καμπάνια αντιμουσουλμανικού μίσους, κατήγαγαν μια άνετη νίκη. Ο Γκάντι, υπέθεσε ο Παλ, «δε θα ήταν και πολύ ευτυχισμένος», βλέποντας την αξιοθρήνητη κατάληξη του οράματός του. Οχι πως ο Μόντι νοιάζεται για το τι θα σκεφτόταν ο Γκάντι. Στην οργάνωση RSS, σαρξ εκ της σαρκός της οποίας είναι το κυβερνών κόμμα και ο ίδιος ο Μόντι, ανήκε ο δολοφόνος του Γκάντι. Στον Ινδικό Τύπο άρχισαν να κυκλοφορούν αναλύσεις περί «του παραδείγματος» του Γκουτζαράτ, το οποίο η κυβέρνηση σκέπτεται να μιμηθεί σε ολόκληρη τη χώρα.

Το λουτρό αίματος του Γκουτζαράτ, η απίστευτη βιαιότητά του, ίσως να ξεπερνά ακόμη και εκείνες τις σφαγές που συνόδευσαν το χωρισμό της Ινδίας από το Πακιστάν. Εξαλλοι από τον εμπρησμό ενός τρένου με 60 ινδουιστές φονταμενταλιστές σε σταθμό του Αχμενταμπάντ και με την ανοχή αν όχι την ενθάρρυνση της κυβέρνησης Μόντι, χιλιάδες άνθρωποι επιδόθηκαν σε ένα όργιο εκδίκησης. Εκατοντάδες γυναίκες βιάστηκαν, αρκετές ομαδικά, πριν σφαγιαστούν. Παιδιά μουσουλμάνων κατατεμαχίστηκαν ζωντανά. Σπίτια κάηκαν, με τους ενοίκους τους μέσα. Γυναίκες αναγκάστηκαν να παρακολουθούν τους ινδουιστές να βάζουν φωτιά στους πατεράδες τους, τους άντρες και τους γιους τους. «Δεν επρόκειτο για ταραχές», είπε ένας αηδιασμένος υψηλόβαθμος Ινδός αστυνομικός. «Ηταν πογκρόμ, με κρατική υποστήριξη». Η Χιούμαν Ράιτς Ουότς τιτλοφόρησε την έκθεσή της για τα γεγονότα: «Δεν Εχουμε Διαταγές Να Σας Σώσουμε» - αυτή ήταν επί λέξει η απάντηση των αστυνομικών στις έντρομες εκκλήσεις μουσουλμάνων που ζήταγαν να σωθούν από τη φρίκη. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι αστυνομικοί παρέδιδαν τους μουσουλμάνους πολίτες στους σφαγείς τους.

«Κάθε δράση», δήλωσε τελικά ο Ναρέντρα Μόντι μειλίχια, «οδηγεί σε μιαν αντίδραση».

Ηδη από το 2002, στελέχη της κυβέρνησης Βάτζπαϊ επιχειρούσαν να αποποιηθούν των ευθυνών για την ακραία πόλωση στο εσωτερικό της ινδικής κοινωνίας μεταθέτοντάς τες στον «συνήθη εχθρό», ποιον άλλον, το Πακιστάν. Ηταν η ISI, η υπηρεσία πληροφοριών του Πακιστάν, υποστήριζαν ο ένας μετά τον άλλο κορυφαίοι Ινδοί αξιωματούχοι, που οργάνωσε την επίθεση που στάθηκε η αφορμή για να ξεκινήσει η σφαγή, με απώτερο στόχο να υπάρξουν ταραχές και να επιδεινωθεί η διεθνής εικόνα της Ινδίας. Αυτή η φασιστικού τύπου προπαγάνδα, σχολίαζε τότε ο πολιτικός αναλυτής Κιθ Τζόουνς στο World Socialist, είχε διττό στόχο: Να αυξήσει το μένος των Ινδουιστών κατά του Πακιστάν και να αποσπάσει την προσοχή από το τι συνέβη στην πραγματικότητα στο Γκουτζαράτ.

Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση της Ινδίας που χρησιμοποιεί ένα κράμα θρησκευτικού φονταμενταλισμού και τυφλού εθνικισμού για να εκτρέψει την προσοχή του λαού, ο οποίος βιώνει φρικτά και εντεινόμενα προβλήματα, από την πραγματικότητα. Σε αυτό ταυτίζεται απόλυτα με τον Βάτζπαϊ και ο Πακιστανός στρατηγός (πρόεδρος για τους φίλους) Περβέζ Μουσάραφ.

Η εγχείρηση μιας μικρούλας Πακιστανής που γεννήθηκε καρδιοπαθής, της δίχρονης Νουρ, στην Ινδία, αυτή τη βδομάδα, χαιρετίστηκε από το διεθνή Τύπο ως «ένδειξη περαιτέρω βελτίωσης» των σχέσεων ανάμεσα στο Ισλαμαμπάντ και το Νέο Δελχί. Ασφαλώς η συγκινησιακή φόρτιση της περίπτωσης είχε μια εμπορική χρησιμότητα για τα ΜΜΕ, αλλά το πρόβλημα ούτως ή άλλως δε βρισκόταν στα αισθήματα ανάμεσα στους λαούς των δύο χωρών. Μια μέρα μετά, εξ άλλου, ο Ινδός πρωθυπουργός Βάτζπαϊ δήλωνε, επαναφέροντας τα πράγματα στο σύνηθες αδιέξοδο: «Θέλουμε καλές σχέσεις με το Πακιστάν, αλλά δεν ανεχόμαστε την τρομοκρατία». Και, την Παρασκευή που πέρασε, αναμόχλευσε το θρησκευτικό μίσος δεσμευόμενος ότι «θα κτισθεί Ινδουϊστικός ναός στην Αγιόντχα» - πάνω από τα ερείπια μουσουλμανικού τεμένους, όπου είχε σημειωθεί το 1991 άλλη μια σφαγή. Ακριβώς η διένεξη για την κατασκευή του ναού ήταν η αφορμή των περυσινών ταραχών στο Γκουτζαράτ...