Ουδείς μπορεί να αποδώσει εύκολα στον μετριοπαθή κληρικό και πρωθυπουργό του Ιράν Μοχαμάντ Χαταμί επιρρέπεια στο λαϊκισμό, στις πολιτικάντικες κορόνες και τις ατεκμηρίωτες τοποθετήσεις. Ο πολιτικός Χαταμί είναι - θα έλεγε κανείς φύσει και θέσει - προσεκτικός. Το έδειξε η στάση της Τεχεράνης στην εισβολή και την κατοχή στο Ιράκ, όπως και στο λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Υπ' αυτό το πρίσμα, η δήλωση Χαταμί, αυτήν τη βδομάδα, ότι «ο Λευκός Οίκος επιτίθεται κατά του λαού και της κυβέρνησης του Ιράν και θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση του Ιράν», αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Το ότι το Ιράν βρίσκεται στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον δεν είναι μυστικό. Οι κατηγορίες του Αμερικανού Προέδρου, Τζορτζ Ουόκερ Μπους, περί «υπόθαλψης τρομοκρατών» από την Τεχεράνη, αυτήν τη βδομάδα, και η αξίωση να «παραδοθούν» στην Ουάσιγκτον όποια μέλη της αλ Κάιντα έχει συλλάβει η Τεχεράνη, είναι απλώς η συνέχεια μια εκτεταμένης εκστρατείας. Οι κατηγορίες περί ύπαρξης πυρηνικού προγράμματος κατασκευής όπλων, εν μέσω της ανολοκλήρωτης έρευνας της ΙΑΕΑ - τις οποίες υιοθέτησε ακρίτως η ΕΕ, απειλώντας με περιστολή των εμπορικών σχέσεων, με αποτέλεσμα την ακύρωση της επίσκεψης Χαταμί στο Βέλγιο -, η υποκίνηση διαδηλώσεων και εντάσεων στο εσωτερικό του Ιράν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, οι «αψιμαχίες» με άλλες δυτικές χώρες (π.χ. Καναδάς), όπως και άλλα γεγονότα, συμπληρώνουν το υπόβαθρο της κλιμακούμενης κρίσης.

Θα αποτελέσει η Τεχεράνη επόμενο στόχο της ελίτ περί τον Μπους - την ώρα που οι ΗΠΑ καλά καλά δεν έχουν επιβάλει την «κυριαρχία» τους στο κατεχόμενο Ιράκ; Δεν αποκλείεται, αν ο Ντόναλντ Ράμσφελντ έχει τον τρόπο του. Αλλά μια τέτοια επιλογή μοιάζει παράλογη κι αυτοκαταστροφική, για πάρα πολλούς λόγους...