Πριν από μερικές μέρες, στους γκρεμούς του Γράμμου, ένα άλλο νοσοκομείο ξανάνοιγε, μετά από 50 και πάνω χρόνια, τις «πόρτες» του για να δεχτεί συντρόφους που το 'χαν χρόνια γινάτι να το επισκεφτούν. Λαξευμένο στο βράχο, απόρθητο, φτιαγμένο με τα χέρια για τις ανάγκες του αγώνα. Ελεγες πως μόνον ημίθεοι σαν τον Προμηθέα θα μπορούσαν να μετατρέψουν την κακοτράχαλη σπηλιά σε αναρρωτήριο και χειρουργείο, να πιάσουν το βράχο και λιανίζοντάς τον να φτιάξουν κρεβάτια για τους πληγωμένους συντρόφους.
Ηταν η ανάγκη, που γέννησε κείνο το μεγαλούργημα. Η ανάγκη να βρει βοήθεια ο χτυπημένος μαχητής, να ανασάνει από τον κόπο της μάχης, ακόμα και για ν' αφήσει περήφανα την τελευταία του πνοή ανάμεσα σε συντρόφους, που από τη θέρμη της ψυχής τους κάναν ακόμα και την υγρασία που έγλειφε το βράχο να στεγνώνει.
Μ' όλα ταύτα, η «ανάπτυξη» έφτασε στο νομό. Μ' ένα καινούριο νοσοκομείο χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Με ασθενοφόρα - εφιάλτες για οδηγούς και αρρώστους. Με την εγκατάσταση του αξονικού τομογράφου στη λίστα αναμονής. Και με τους Γρεβενιώτες να βλέπουν το παλιό νοσοκομείο τυλιγμένο σ' ένα καινούριο ιλουστρασιόν πακέτο.
Τι κι αν οι ανάγκες επέβαλλαν να γίνει το νοσοκομείο πριν από πολλά χρόνια; Τι κι αν οι ανάγκες λένε σήμερα πως πρέπει διακόσιοι επιπλέον άνθρωποι να δουλέψουν για να μην υπολειτουργεί το νοσοκομείο; Τα προεκλογικά εγκαίνια σχόλασαν, σχόλασε και το παραμύθι.
Σ' αυτήν την «ανάπτυξη», η απάντηση πρέπει να έχει χρώμα ολοκόκκινο, περήφανο. Και στις εκλογές και παντού. Για τα νοσοκομεία και τα εργοστάσια των πραγματικών λαϊκών αναγκών, να πάρει ο λαός την υπόθεση στα χέρια του, να τους επιστρέψει κατάμουτρα τα γυαλιστερά καθρεφτάκια που μοιράζουν στα Γρεβενά και παντού.