Σε προβληματική εταιρία μετατρέπει σιγά - σιγά η κυβέρνηση την εξολοκλήρου κρατική «Αττικό Μετρό ΑΕ», που έχει την ευθύνη της κατασκευής του μετρό της Αθήνας, μη αποδίδοντας παράνομα σ' αυτήν ούτε καν την κρατική επιδότηση των εισιτηρίων, όπως έχει υποχρέωση από το νόμο. Ο στόχος είναι προφανής: Να διατηρηθεί «κερδοφόρα» μόνο η θυγατρική της, «Αττικό Μετρό Εταιρία Λειτουργίας» (ΑΜΕΛ), η οποία -μετά την ολοκλήρωση των επεκτάσεων που προγραμματίζονται τώρα με «συμβάσεις παραχώρησης»- να περάσει σταδιακά στα χέρια των ιδιωτών, ενώ η μητρική «Αττικό Μετρό ΑΕ» θα εξακολουθεί να δανείζεται για την αποπληρωμή των έργων, ώσπου κάποια στιγμή τα σπασμένα θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός, ο οποίος πλήρωσε - και εξακολουθεί να πληρώνει - και τα τεράστια «πανωπροίκια» δεκάδων δισ. δρχ. για την κατασκευή του έργου...

Σύμφωνα με τους ισολογισμούς της ΑΜΕΛ, η εταιρία αυτή που εκμεταλλεύεται το μετρό εισπράττοντας τα εισιτήρια και τις παροχές από τις άλλες χρήσεις (διαφημίσεις κλπ.) επί τρία χρόνια τώρα, παρότι χρησιμοποιεί τα πάγια στοιχεία της μητρικής «Αττικό Μετρό», έχει αποδώσει σ' αυτήν μόνο 15,3 εκατ. ευρώ το 2002 και 12,5 εκατ. ευρώ το 2001, δηλαδή συνολικά κάπου 27,8 εκατ. ευρώ (9,4 δισ. δρχ.). Την ίδια στιγμή που με τον τρόπο αυτό οι υπεύθυνοι και ο υπουργός Μεταφορών υπερηφανεύονται για την «κερδοφορία» της ΑΜΕΛ, η μητρική «Αττικό Μετρό ΑΕ» έχει δανειστεί και χρωστάει 624,5 εκατ. ευρώ και έχει επιπλέον αγοράσει ανταλλακτικά, που αναλώνει βέβαια η ΑΜΕΛ, ύψους 15,5 εκατ. ευρώ.

Οι ζημιές της, μάλιστα, σύμφωνα με τον ισολογισμό της 10-6-2003 έχουν φτάσει τα 141,7 εκατ. δρχ. και γι' αυτό συνεχίζει να καταφεύγει σε δανεισμούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΑΜΕΛ πραγματοποιεί τεράστιους τζίρους, που ανέρχονται σε δεκάδες δισ. δρχ. το χρόνο. Αν αναλογιστεί κανείς ότι με το μετρό κινούνται 400.000 επιβάτες την ημέρα, τα έσοδά της ανέρχονται σε 100 εκατ. δρχ. την ημέρα ή σε 36,5 δισ. δρχ. το χρόνο. Επομένως τα 27,8 εκατ. ευρώ που διέθεσε η ΑΜΕΛ στην «Αττικό Μετρό ΑΕ» ως «συμβολή στην αποπληρωμή των τόκων των δανείων κατασκευής του έργου» μόνο ως...«πουρμπουάρ» μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το ένα δέκατο των εσόδων της!

Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο νόμος 2669/98 αναφέρει ρητά ότι η ΑΜΕΛ «αποδίδει στην "Αττικό Μετρό" το μέρος εκείνο των εσόδων της, που αναλογεί στην αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων που έχουν αναληφθεί ή αναλαμβάνονται από την "Αττικό Μετρό" για την κατασκευή του έργου» (άρθρο 7, παρ. 2). Αναφέρει για υποχρέωση από τα έσοδα λειτουργίας και όχι για... «συμβολή», όπως επιμένουν να λένε οι αρμόδιοι (Ενημερωτική έκδοση της ΑΜΕΛ, Μάης 2003, σελίδα 10).

Επιπλέον στον ίδιο νόμο (άρθρο 5 παρ. 5) ορίζεται σαφώς ότι «η διαφορά μεταξύ του λειτουργικού κόστους και του καθοριζομένου κάθε φορά κομίστρου, όπως προσδιορίζεται αυτό με την τιμολογιακή πολιτική, αποτελεί κοινωνική παροχή, η οποία αντισταθμίζεται με την καταβολή της διαφοράς (αντισταθμιστική καταβολή) από τον κρατικό προϋπολογισμό». Με βάση την αρχική μελέτη, το κόστος εισιτηρίου του μετρό είχε προσδιοριστεί στις 400 δρχ., ενώ με βάση την τιμολογιακή πολιτική προσδιορίστηκε στις 250 δρχ. Αυτή τη διαφορά, όμως των 150 δρχ. ανά εισιτήριο παρότι είναι νομοθετημένη και θα έπρεπε να χορηγείται προκαταβολικά κάθε τρίμηνο (άρθρο 5 παρ. 9) ουδέποτε έχει αποδοθεί, παράνομα, στα τρία χρόνια λειτουργίας του μετρό. Αν υπολογίσει κανείς ότι κάθε μέρα το μετρό χρησιμοποιούν 400.000 και πλέον επιβάτες, τότε εύκολα μπορεί να συμπεράνει ότι το κράτος χρωστάει στην "Αττικό Μετρό" πάνω από 50 δισ. δρχ. από τις μη αποδιδόμενες επιδοτήσεις. Δίκαια αναρωτιέται κανείς: Πού πηγαίνουν αυτά τα λεφτά; Μήπως για να καλυφθούν άλλα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού ή μήπως αποτελούν... «αποθεματικά» για κάθε είδους προεκλογικές παροχές;

Με τον τρόπο αυτό, πάντως, η «Αττικό Μετρό» μεταβάλλεται με μαθηματική ακρίβεια σε προβληματική και υπερχρεωμένη επιχείρηση, γεγονός το οποίο, εκτός του ότι οργανωμένα τη σπρώχνει στα νύχια των ιδιωτών, την οδηγεί παράλληλα και σε μέτρα που θα μειώνουν την ποιότητα των υπηρεσιών της και της κατασκευής των επεκτάσεων, όπως απέδειξε και η πρόσφατη «τρύπα» στη Δουκίσσης Πλακεντίας...