Κυριακή 29 Ιούνη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΥΠΟΘΕΣΗ «17 ΝΟΕΜΒΡΗ»
Χρήσιμες μεθοδεύσεις για τη θωράκιση του συστήματος

ICON

Η 29η Ιούνη του 2002, με την έκρηξη στον Πειραιά και τον τραυματισμό του Σάββα Ξηρού, επισήμως, θεωρείται ως η έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την υπόθεση «εξάρθρωση της "17 Νοέμβρη" και των οργανώσεων ατομικής τρομοκρατίας στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής περιόδου». Χωρίς αμφιβολία, είναι μια ημερομηνία που σηματοδοτεί κάτι πολύ πιο ουσιαστικό απ' αυτό που επισήμως υποστηρίζεται, δεδομένου ότι η τακτική της λεγόμενης εξάρθρωσης αποτελεί πραγματική απειλή για τις λαϊκές ελευθερίες και τα όποια αστικοδημοκρατικά δικαιώματα έχουν κατακτηθεί με τους λαϊκούς αγώνες. Με την ενεργοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και την εφαρμογή του αντιδραστικού νομικού οπλοστασίου, στο όνομα της «εξάρθρωσης». Με την ανεξέλεγκτη δράση των μυστικών υπηρεσιών - κυρίως της CIA και της Σκότλαντ Γιαρντ - στη χώρα, με την κατάργηση κατακτήσεων στον τρόπο οργάνωσης και απονομής της δικαιοσύνης, με την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους με τον «τρομονόμο» 2928/2001, με την επεξεργασία νέων νομοσχεδίων κατ' επιταγήν της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς και με την τρομοσύμβαση ΕΕ - ΗΠΑ, αναφορικά με το ζήτημα της έκδοσης πολιτών. Ολ' αυτά συγκροτούν το κράτος του τρόμου, στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Το κράτος του «τρομονόμου»

Από το καλοκαίρι του 2001, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης ο διαβόητος «τρομονόμος», επισημοποιήθηκαν πλέον ως νόμος του κράτους πρακτικές και αντιλήψεις, με τις οποίες λίγα χρόνια πριν θα λέγαμε, μετά βεβαιότητος, πως έχουμε ξεμπερδέψει οριστικά. Κατ' αρχήν επανήλθε η δίωξη του φρονήματος, αφού ο «τρομονόμος» ορίζει ρητά πως τιμωρείται «με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) και επιδιώκει τη διάπραξη» μια σειράς ενεργειών, που χαρακτηρίζονται από τον Ποινικό Κώδικα κακουργήματα. Δηλαδή, δεν τιμωρείται η διάπραξη του αδικήματος, η τετελεσμένη πράξη, αλλά η επιδίωξη, η πρόθεση για τέλεση αξιόποινης πράξης. Αν τώρα την πρόθεση αυτή την προσδιορίσουν σε ό,τι χαρακτηρίζουν πολιτικά αδικήματα, είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με δίωξη του πολιτικού φρονήματος.

Το δεύτερο που κάνει ο «τρομονόμος» είναι να νομιμοποιεί και να εξαγνίζει το χαφιεδισμό, καθιστώντας τον τη μόνη ορθή και νομιμόφρονα συμπεριφορά, προβλέποντας σημαντικά ευεργετήματα για εκείνον που θα καρφώσει τους συναγωνιστές του, ή τους συντρόφους του, με τους οποίους υποτίθεται ότι μαζί αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν ορισμένα απ' αυτά που κατονομάζουν πολιτικά αδικήματα. Ταυτόχρονα, ανατρέπονται τα μέχρι σήμερα νομικά δεδομένα, όπου «ένοχος ένοχον ου ποιεί». Με τον «τρομονόμο» θεσμοθετείται ακριβώς το αντίθετο. Αυτός που έχει παρανομήσει αλλά καρφώνει, για να επωφεληθεί των ευεργετημάτων του νόμου, όσους θεωρούν παρανομήσαντες, τους καθιστά ενόχους. Η πρακτική αυτή του χαφιεδισμού για ίδιον όφελος, μεταφερόμενη στις δικαστικές αίθουσες, οδηγεί τον κατηγορούμενο να μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να υποστηρίζει ό,τι θέλει, ακόμη και τερατώδη ψέματα, προκειμένου να υποστηρίξει τον εαυτό του. «Οχι», λέει η νέα δικαστική ηθική που εισάγει ο «τρομονόμος». Ο κατηγορούμενος που δικάζεται για αξιόποινες πράξεις του 2928/2001, εφόσον χαφιεδίζει, είναι ένας αξιόπιστος μάρτυρας, στη μαρτυρία του οποίου μπορεί να στηριχτεί ολόκληρη η κατηγορία!!!

Τέλος, ο «τρομονόμος» εισάγει πολλά νέα ήθη στην απονομή της δικαιοσύνης, παίρνοντας πίσω σημαντικές δημοκρατικές κατακτήσεις, όπως η ύπαρξη των μεικτών ορκωτών δικαστηρίων, τα οποία, στην πραγματικότητα, τα περιορίζει μέχρι εξαφανίσεως.

Η κατάργηση των δικαιωμάτων του κρατουμένου και τα ειδικά δικαστήρια

Η δοκιμή αντιδραστικών μεθόδων ανάκρισης στην υπόθεση του Σάββα Ξηρού, πριν από ένα χρόνο, αποτέλεσε το έναυσμα για τις διωκτικές αρχές, ώστε να καταργήσουν στην πράξη στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων ως ασθενών και ως κρατουμένων. Ποιος λέει ότι αυτές οι μέθοδοι δεν μπορούν να εφαρμοστούν και σε λαϊκούς αγωνιστές, όταν το σύστημα το θελήσει; Στη συνέχεια, το ίδιο κράτος δημιούργησε ένα ειδικό δικαστήριο για να δικάσει.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα, και ως παράδειγμα μέσα από τις μεθοδεύσεις στην εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, τι πάνε να κάνουν γενικότερα.

  • Ο Σ. Ξηρός, π.χ., συνελήφθη επ' αυτοφώρω να έχει τελέσει αδίκημα (βομβιστική ενέργεια) και παρόλο που έπρεπε να διωχθεί άμεσα, για περίπου 40 μέρες δεν του ασκήθηκε καμία δίωξη. Ολο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά κρατούμενος, εφρουρείτο νυχθημερόν κι ενώ δεν του επιτρεπόταν καμία επαφή με δικηγόρο και με τα μέλη της οικογένειάς του άρχισε να ανακρίνεται ένα 24ωρο περίπου, αφότου αποσωληνώθηκε.
  • Χωρίς δικηγόρο είδαμε στη συνέχεια να καταθέτουν και να ομολογούν και άλλοι κατηγορούμενοι ως μέλη της «17 Νοέμβρη».
  • Το υλικό της προανάκρισης δημοσιοποιήθηκε, ενώ κάτι τέτοιο απαγορεύεται κι όταν ήρθε η ώρα της δίκης λήφθηκαν μέτρα περιορισμού της δημοσιότητας, ενώ από το Σύνταγμα προβλέπεται ότι η δημοσιότητα των δικών πρέπει να είναι άπλετη.
  • Η εκδίκαση της υπόθεσης των αδικημάτων της «17 Νοέμβρη», βάσει του «τρομονόμου», αφαιρέθηκε από τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια και δόθηκε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, στο οποίο δεν παρίστανται ένορκοι, δηλαδή λαϊκοί δικαστές. Αλλά κι αυτό το δικαστήριο, στην ουσία, διορίστηκε, αφού βάσει του νόμου 3090/2002 - που δημοσιεύτηκε στις 24/12/2002, έξι ημέρες πριν βγει το παραπεμπτικό βούλευμα για τη δίκη - η σύνθεσή του δεν προέκυψε από κλήρωση μεταξύ του συνόλου των εφετών της Αθήνας, αλλά από κλήρωση επιλεγμένου αριθμού εφετών, την επιλογή των οποίων έκανε η ολομέλεια των Εφετών. Είναι φανερό πως ο νομοθέτης ήθελε να εκδικάσουν την υπόθεση συγκεκριμένοι δικαστές.
Ενας σύντομος απολογισμός της δίκης - κι ένα συμπέρασμα

Από τις 3 Μάρτη που ξεκίνησε η δίκη της «17ης Νοέμβρη» και μέχρι σήμερα, στο δικαστήριο έχουν γίνει φανερά τα πλήγματα που δέχονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες.

  • Για πρώτη φορά στα ποινικά χρονικά, η ενοχή και η αθωότητα μετριούνται με ποσοστά. Οι μάρτυρες κατηγορίας που ήταν αυτόπτες μάρτυρες σε ενέργειες της «17ης Νοέμβρη» καλούνταν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο των κατηγορουμένων κάποιον από τους δράστες, όχι όμως με απόλυτη, αλλά με σχετική βεβαιότητα. «Πόσο τοις 100 είστε σίγουρος, κύριε μάρτυρα, πως ήταν αυτός;», ρωτούσε ο πρόεδρος. Κι ο μάρτυρας απαντούσε, ενώ είναι γνωστό πως μέχρι πρότινος και η απειροελάχιστη αμφιβολία ήταν υπέρ του κατηγορουμένου.
  • Τα πειστήρια, πέρα από τις ομολογίες τους, που σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές ενοχοποιούν τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στη λειτουργία και δράση της «17ης Νοέμβρη», δεν ήρθαν στο δικαστήριο από την αρχή της δίκης, αλλά δυόμισι μήνες μετά, ενώ ο πρόεδρος του δικαστηρίου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να έρθουν κι άλλα πειστήρια στην πορεία της δίκης. Ετσι, η δίκη γίνεται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των αστυνομικών αρχών. Το χειρότερο, δε, όλων είναι πως οι εγκληματολογικές υπηρεσίες της αστυνομίας, που διαβιβάζουν αυτά τα πειστήρια, δεν μπορούν να ελεγχθούν για την αξιοπιστία των συμπερασμάτων τους. Είναι στεγανοποιημένες υπηρεσίες, καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα και ο έλεγχος που μπορεί να ασκηθεί πάνω τους είναι μόνον αστυνομικός.

Ποιο είναι το συμπέρασμα όλων αυτών; Τι πρέπει να μείνει; Οι απολογητές των κρατικών μηχανισμών, ενώ ξέρουν ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις αναφορικά με την απονομή της Δικαιοσύνης, εντούτοις ισχυρίζονται ότι αυτό είναι μια εξαίρεση για να ξεμπερδεύουμε με την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα όμως, είναι ο κανόνας ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τις οργανώσεις του.


Γ. Π.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ