Κι αυτό σημαίνει «κορυφή» στα εγγλέζικα. Και «κορυφή» στα ελληνικά σημαίνει το ψηλότερο σημείο ενός βουνού, μιας υπηρεσίας, μιας βαθμολογίας, ενός αθλήματος, μιας επιστήμης και, γιατί όχι, μιας εγκληματικής δραστηριότητας. Θέλω να πω πως η λέξη «κορυφή» δεν έχει από την παραγωγή της ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο ο χρήστης αυτής της λέξης τής δίνει και το περιεχόμενο, που αυτός θέλει, για να συνεννοηθεί με αυτόν που την ακούει ή τη διαβάζει. Ετσι και τα τελευταία χρόνια, συμφωνήσαμε όλοι οι «Ευρωπαίοι», παλιοί και νέοι, υποψήφιοι και μη, όταν λέμε «Σύνοδο Κορυφής», να δίνουμε στη λέξη πολιτικό περιεχόμενο. Γιατί στη «σύνοδο» αυτή, που δεν την αποτελούν, φυσικά, μητροπολίτες, όπως συμβαίνει με την «Ιερά Σύνοδο», αλλά οι Πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί των χωρών, που είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (με συγχωρείτε διά τη φράση μου που λέει και ο λαός μας) και οι οποίοι, όταν συνέρχονται, συνέρχονται για να συζητήσουν πολιτικά. Και αυτές οι συζητήσεις και τα συμπεράσματα και οι αποφάσεις, φυσικά, που προκύπτουν από αυτές είναι κορυφαίες, δεν υπάρχει τίποτε πιο πάνω από αυτές. Γιατί καμιά θέληση δεν μπορεί να υπάρξει πάνω από την κορυφή, όπου υπάρχει το χάος, το άπειρο, με άλλα λόγια. Και οι λαοί; Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Πού βρίσκονται οι λαοί; Αφού όλοι αυτοί που συγκροτούν τη «Σύνοδο της Κορυφής», είτε είναι Πρόεδροι είτε πρωθυπουργοί, και όχι μητροπολίτες, είναι τέτοιοι με τη θέληση των λαών.

Αυτοί τούς ανέβασαν στην «κορυφή», για να λύσουν τα δικά τους τα προβλήματα. Να βρούνε δουλιά στους άνεργους, να χτίσουν καλά νοσοκομεία για τους άρρωστους, σωστά σχολειά για τα παιδιά, τίμιες συντάξεις για τους απόμαχους της δουλιάς. Και πρώτα από όλα να σιγουρέψουν και τη δουλιά και τα νοσοκομεία, τα σχολειά και τη σύνταξη με μια στέρεη και μόνιμη Ειρήνη. Αυτοί, όμως, όλοι αυτοί οι κάτοικοι της «κορυφής» (του Summit που λένε οι Αγγλοι), μόλις ανέβηκαν εκεί ψηλά, όπως τα παλιά χρόνια οι θεοί του Ολύμπου, ξέχασαν αυτούς, που με τη δική τους τη θέληση τούς έστειλαν στην κορυφή. Και όχι μόνο τους ξέχασαν, αλλά πάνω απ' όλα ξέχασαν το λόγο που οι λαοί αποφάσισαν να τους στείλουν εκεί!

Και ως εδώ είναι το παραμύθι. Το παραμύθι των «ανθρώπων της κορυφής». Αυτοί στο κάτω κάτω βρίσκονται εκεί εξασφαλισμένοι, μιας και πάνω από αυτούς δεν υπάρχει τίποτε. Δεν υπάρχει άλλη θέληση πιο ισχυρή. Εμείς όμως; Εμείς που βρισκόμαστε από κάτω, και που με τη δική μας τη θέληση τους στείλαμε όλους αυτούς εκεί, θα μείνουμε έτσι, με σταυρωμένα τα χέρια; Επειδή μας ξέχασαν αυτοί θα τους ξεχάσουμε και μεις; Θα τρέχουμε έτσι, άβουλοι και μοιραίοι στις εκκλησιές και στα κοινοβούλια, στα προσκυνήματα και στις χαρτορίχτρες για να τους εξευμενίσουμε; Θα καθόμαστε έτσι, με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στα «σκουπίδια» που μας στέλνουν από την «κορυφή» τους; Δίπλα στους πανάθλιους ΧΥΤΑ τους, όπου σωρεύονται τα αποφάγια τους; Θα περιμένουμε έτσι, άπραγοι και ακάματοι την άλλη φορά που θα μπούμε στο εκλογικό παραβάν, για να τους ξαναανεβάσουμε στην «κορυφή» ή, για να ανεβάσουμε τους άλλους, που θα είναι όμοιοι ίσως και χειρότεροι; Δηλαδή δε θα πάρουμε την απόφαση να ανέβουμε εμείς στην «κορυφή», για να την καθαρίσουμε από τη βρωμιά που σωρεύουν ασταμάτητα όλοι αυτοί οι «κορυφαίοι»; Και τη σωρεύουν όχι γιατί ξέχασαν τους λαούς που τους ανέβασαν εκεί, αλλά γιατί θυμούνται πολύ καλά πως οι λαοί αργούν να πάρουν την απόφαση για να ανέβουν στην Κορυφή. Οταν την πάρουν όμως; Αντε, λοιπόν, να την πάρουμε!