Δεν μπορεί βέβαια να κάνει διαφορετικά, αφού στη χώρα μας η επίσημη ανεργία έχει σπάσει το φράγμα του 11% και αγγίζει το 30% στη νεολαία. Στην πραγματικότητα ο αριθμός των ανέργων ξεπερνά τους 650.000, από τους οποίους το 56% είναι άνεργοι μακράς διάρκειας. Την ίδια στιγμή η μέση εβδομαδιαία εργασία είναι στη χώρα μας 43,1 ώρες, έναντι 38,1 ώρες στην ΕΕ. Η Ελλάδα βρίσκεται επίσης στην τελευταία θέση της ΕΕ ως προς τις δαπάνες αντιμετώπισης της ανεργίας, ως ποσοστό του ΑΕΠ (7,13% στη Δανία, έναντι 0,78% στη χώρα μας).

Το πρόβλημα καίει, και η αντιμετώπισή του με τη γνωστή συνταγή της αύξησης των ρυθμών ανάπτυξης, της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και των επενδύσεων, δε φαίνεται να πείθει μεγάλα τμήματα των εργαζομένων. Ο λαός βλέπει ότι ενώ η χώρα μας έγινε παράδεισος για την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, η ανεργία αυξήθηκε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Διαπιστώνει ότι ενώ το ΑΕΠ αυξάνει με ρυθμό μεγαλύτερο του 3,5% ετησίως, την τριετία 1998-2000, οι στρατιές των ανέργων πυκνώνουν. Γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος οι επενδύσεις τεχνολογικού εκσυγχρονισμού οδηγούν τελικά στην αύξηση του λεγόμενου εφεδρικού στρατού.

Ταυτόχρονα η επερχόμενη κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου εξανεμίζει και τα τελευταία μηνύματα επίπλαστης αισιοδοξίας που εκπέμπουν για το μέλλον οι εκπρόσωποι της ελληνικής ολιγαρχίας. Η επιβράδυνση του ΑΕΠ της ΕΕ είναι ήδη γεγονός (1,9% το 1999 έναντι 2,8% το 1998)...

Ομως, για ποιο 35ωρο πρόκειται; Εννοούν τάχα τη θεσμοθέτηση του σταθερού επταώρου, πενθημέρου, όχι μόνο χωρίς μείωση, αλλά με αύξηση αμοιβής και με διατήρηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους; Σε καμιά περίπτωση. Ο υφυπουργός Οικονομικών, Ν. Χριστοδουλάκης, είναι σαφής όταν υποστηρίζει ότι «το 35ωρο δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι για αύξηση της υπερωριακής αμοιβής των εργαζομένων και του κόστους παραγωγής», καθώς και όταν ζητά κομψά «τη συνδυασμένη μείωση του χρόνου εργασίας με την αναδιοργάνωση της παραγωγής» («Ελευθεροτυπία» 23/2). Πρέπει να μειωθεί δηλαδή ανάλογα με τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και η αμοιβή, αφού ένα μέρος του παλιού μισθού θα αποτελεί, σύμφωνα με το νέο ωράριο, «υπερωριακή αμοιβή».

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το καθεστωτικό «35ωρο» - μαϊμού θα μεταβληθεί σ' ένα πραγματικό «δούρειο ίππο» για την ανατροπή των εργατικών κατακτήσεων και την εδραίωση του ελαστικού ωραρίου. Η πείρα απ' την εφαρμογή του «35ωρου» στη Γαλλία έδειξε ήδη ότι οδηγεί στην κατάργηση της σταθερής, εβδομαδιαίας απασχόλησης. Στη χώρα αυτή επιβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό ένα μοντέλο εργασίας που κατανέμει άνισα 1.600 περίπου εργάσιμες ώρες, σε 46 εργάσιμες εβδομάδες του έτους. Μ' αυτό τον τρόπο ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων οδηγούνται στο να εργάζονται π.χ. περισσότερες από 45 ώρες τη βδομάδα το χειμώνα και λιγότερες από 30 ώρες το καλοκαίρι.

Ετσι δεν πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι στη Γαλλία αρκετοί κλάδοι εργαζομένων (νοσοκομειακοί, τραπεζοϋπάλληλοι, οδηγοί φορτηγών, βιομηχανικοί εργάτες κλπ) ξεκίνησαν μαχητικές κινητοποιήσεις εναντίωσης στην κυβερνητική εφαρμογή του «35ωρου». Κινητοποιήσεις που δεν περιορίζονται βέβαια στο ελάχιστο «αμυντικό» αίτημα της διατήρησης του μισθού. Αίτημα το οποίο προβάλλουν σαν «ασφαλιστική δικλείδα» για να αποδεχτούν το κυβερνητικό 35ωρο οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ...

Η γαλλική εμπειρία επιτρέπει μια πρώτη γενική εκτίμηση των πικρών αποτελεσμάτων για τους εργαζόμενους απ' τη σταδιακή εφαρμογή των νέων ρυθμίσεων του χρόνου εργασίας. Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν Κυριακή, ξεπέρασαν ήδη το 25,1% το 1998, έναντι 20,7% το 1990! Σήμερα περίπου ο ένας στους δύο μισθωτούς εργάζεται το Σάββατο («Le Moonde diplomatique» 3/10/99). Ενώ από την εφαρμογή του μέτρου υπολογίζεται, ότι δημιουργήθηκαν μόλις 83.500 θέσεις, τη στιγμή που οι υπουργικές προβλέψεις μιλούσαν για 700.000 νέες θέσεις εργασίας. Αλλά και σε επίπεδο συλλογικών συμβάσεων, τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα. Στην «Πεζό» για παράδειγμα, με την κατάργηση των έκτακτων αργιών και των χρόνων των διαλειμμάτων, οι 35ωρες στα χαρτιά έγιναν στην πράξη 36ωρες και 40'!

Να παλέψουν για να περάσουν στα χέρια του λαού οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας και οι πηγές πλούτου της χώρας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της σχεδιασμένης και οργανωμένης λαϊκής οικονομίας.

Πάνω απ' όλα μπορούν και πρέπει να συμπορευτούν με τους κομμουνιστές στους σκληρούς αγώνες που έρχονται, ενάντια στη συντηρητική αναδιάρθρωση μετά τις εκλογές. Να ψηφίσουν το ΚΚΕ για τη διεύρυνση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους.