Φέτος όπως και πέρυσι, συναντώ ολοένα και περισσότερους ερασιτέχνες, αλλά κυρίως μικροεπαγγελματίες ψαράδες με τα καΐκια τους, απελπισμένους. Τόσο απελπισμένους όσο και τους ψαράδες στους Φούρνους της Ικαρίας που πριν από τρία χρόνια τράβαγαν τα μαλλιά τους επειδή υπέκυψαν στις ευρωπαϊκές «ιδέες» και δέχτηκαν να πουλήσουν τα σκάφη τους, αφήνοντας χώρο και ψάρια στους πολυεθνικούς και ευρωπαϊκούς στόλους από γιγάντιες τράτες που βγαίνουν και σκουπίζουν τα πέλαγα και τους βυθούς, αφήνοντας πίσω τους γυμνές από φύση και ζωή θάλασσες. Εστησαν μπαρ, καφετερίες και ξενώνες σε νησί χωρίς νερό, πείνασαν γρήγορα και όσοι προσπάθησαν να ξαναπάρουν πίσω τα καΐκια τους δεν τα κατάφεραν.

Ο Ανέστης μου 'λεγε στη δεκαετία του '70 ότι ψάρευε με τους φίλους του λυθρίνια στην παραλία της Ελευσίνας, λίγο πριν λίγο μετά τον πόλεμο του '40. Και πως τα λυθρίνια ζουν μονάχα σε πεντακάθαρες θάλασσες και βυθούς. Μετά ήρθε η καπιταλιστική ανάπτυξη και βρώμισαν όλα, δοξάστηκε η Πετρόλα και στα πέλαγα αρμενίζουν οι εκλεκτοί καλεσμένοι του Βερελή και του Ανωμερίτη σε φοβερές κρουαζιέρες εργασίας των υπουργών της ΕΕ και της καμαρίλας τους. Κόστος τετραήμερης δουλιάς και μόχθου(!), 3.000.000 ευρώ. Τίποτα δηλαδή. Κι αυτοί αποφασίζουν μέτρα ναυτιλίας κι αλιείας για το μέλλον, ταϊσμένοι αβγοτάραχο στο Μεσολόγγι που τυγχάνει και η εκλογική περιφέρεια του κ. Βερελή.