Κι αρχίζει πάλι της σκυταλοδρομίας το παιχνίδι, που χρόνια τώρα σε μόνιμη βάση φτιάχνεται σικέ. Η συστηματική εναλλαγή της σκυτάλης είναι προκεκαθορισμένη από τους οργανωτές τα μεγάλα αφεντικά, με εργαλείο τον ανυποψίαστο λαό, πότε θα τερματίσει ο ένας και πότε ο άλλος πρώτος. Αντε και πτου κι από την αρχή και το βιολί βιολάκι. Κι έτσι αβασάνιστα, εύκολα οι αφέντες μας φτάνουνε στο στόχο.

Παγιδευμένος μια ζωή και συ νομίζεις ελεύθερος πως είσαι. Διαλέγεις από τους δυο τον ένανε τη μία, την άλλη τον ίδιο ή τον άλλο. Πότε θα καταλάβεις πως κι οι δυο έχουν το ίδιο αφεντικό, όταν απελπιστείς από τον ένα σου ρίχνουνε τον άλλο. Η εντολή είναι πάντα μία, να καταλήγουν στον ίδιο των αφεντάδων τους το στόχο, διαφορά βέβαια καμία, με μόνη της σημαίας τους το χρώμα. Ετσι θα ζεις όπως πάντα σε μια αβεβαιότητα, ανασφάλεια και άγνωστο δε το μέλλον των παιδιών σου. Μέσα σ' ένα λαβυρινθικό εγκέφαλο, δεμένος στη ρόδα της ζωής που εκείνοι σου γυρίζουν, να νιώθεις πάντα ίλιγγο, να σταματά η σκέψη μακριά από τη γνώση.

Στάσου μπροστά σ' έναν καθρέφτη, κοίταξε να διαβάσεις τα μάτια σου μέσα από τη ματιά σου, προσπάθησε να γνωρίσει ο εαυτός σου τον άγνωστο εαυτό του. Ρώτα τον με παρρησία, αντρίκεια και λεβέντικα, τότε μόνο θα ακούσεις τη φωνή της ψυχής σου να σου πει, πως την επανάστασή σου τώρα ήρθε η ώρα σου να κάνεις. Τώρα ν' αντιδράσεις ενάντια στις εν αγνοία σου κατευθυνόμενες επιλογές, που το σύστημα με ψευτοδιλήμματα σε υποχρέωνε, αυτό που ήθελε εσύ ν' αποφασίσεις. Δεν είναι παιχνίδι το μέλλον, η ζωή, μα αν θέλεις να το δεις έτσι, παίξε επιτέλους κάποτε σωστά, γιατί αλλιώς θα αφανιστείς σαν άνθρωπος, θα γίνεις ένα θεριό στην άγρια ζούγκλα.