Μέχρι τώρα έχουν κατορθώσει να εξισορροπούν τη σχέση τους μέσα από την κατάτμηση ρόλων που προσιδιάζουν στην ιστορική τους εξέλιξη και στη διαφορετική ισχυροσύνη τους. Οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στο ΝΑΤΟ ως η ισχυρότερη μιλιταριστική δύναμη. Η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση, με επικεφαλής το γαλλο-γερμανικό άξονα, ρίχνει το βάρος της στο δόκανο της οικονομικής πολιτικής στις υποψήφιες προς προσάρτηση χώρες.

Εδώ ας επισημανθεί ο ραφινάτος τρόπος, της φαινομενικά ηθελημένης προσάρτησης χωρών, κυρίως, του πρώην σοβιετικού πόλου ισχύος. Εάν η αναγκαστική αυτή οικονομική προσάρτηση συνδυαστεί με τον έντεχνα διεθνώς διαδεδομένο φόβο των βίαιων κυρώσεων των ισχυρών, αποκαλύπτεται πλήρως το σκιάχτρο της εθελόδουλης υποταγής. Κάθε προσαρτημένη χώρα υποχρεώνεται να δηλώσει αποδοχή υποταγής και στους δυο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΕΕ και ΝΑΤΟ, με ταυτόχρονη αναγνώριση της αμερικανικής επικυριαρχίας. Ορισμένες, μάλιστα, κυβερνήσεις προτρέχουν να δηλώσουν συμπαράσταση ακόμη και στις ιδιαίτερες επιδιώξεις κι ενέργειες των ΗΠΑ, όπως συνέβη στο Ιράκ. Αυτές οι επισημάνσεις γίνονται σήμερα που όλα δείχνουν να φουντώνει πάλι η συζήτηση για τη σχέση ΗΠΑ - ΕΕ στον καθορισμό του ρόλου της καθεμίας.

Τι περιθώρια διαφωνιών πχ θα άφηνε η ανάπτυξη ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος στη Μέση Ανατολή, με αφορμή και κέντρο το Ιράκ; Η επαναφορά από τη Γαλλία, για μια ακόμη φορά, του ρόλου του ισχυρού ευρωπαϊκού καπιταλισμού έναντι των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή, στηρίζεται στην ουσία των ίδιων μεταπολεμικών δεδομένων του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Το ζητούμενο βρίσκεται στο εάν υπάρχουν ουσιώδη νέα δεδομένα ή δύνανται να δημιουργηθούν από την τρέχουσα γαλλική πολιτική.

Στην παρούσα ρευστότητα η απάντηση είναι δύσκολη. Η μέχρι τώρα απαίτηση της γαλλικής αστικής τάξης είναι να αναγνωριστεί από τις ΗΠΑ η πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη χωρίς να αμφισβητεί φανερά την υποταγή της ως ο ευρωπαϊκός πυλώνας του αμερικανοκίνητου ΝΑΤΟ. Προσδοκά ότι αυτή η αναγνώριση θα της προσδώσει ισοϋψή με τις ΗΠΑ διεθνή ρόλο διά μέσου της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Αυτό περιπλέκει οξύτερα το πρόβλημα κι απειλεί μαζί με όλα τα άλλα, ενδοσυμμαχική οξύτητα με άδηλες επιπτώσεις. Αυτό θα γίνει επικίνδυνο από τη στιγμή που θα καταστεί προβληματική έως αδύνατη η ενότητα ακόμη και με διαγκωνισμούς της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας. Μαζί με τη δοκιμασία της ευρωατλαντικής ενότητας θα δοκιμαστεί κι η δυνατότητα του διεθνούς εργατο-λαϊκού κινήματος να είναι η εναλλακτική λύση της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα αυτό το γνωρίζουν καλά τα πολιτικά επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου.

Αυτό τους υποχρεώνει για ένα επιπρόσθετο λόγο από τον επεκτατικό, να ενεργούν αναζητώντας πάντα τους βαρβάρους του Καβάφη. Είναι μια κάποια λύση για τις οικονομικές, πολιτικές και στρατηγικές τους ανάγκες που στηρίζουν την πλανητική τους κυριαρχία. Η ειρήνη γι' αυτούς σημαίνει θάνατο σε βούρκο. Γι' αυτό και δεν τη θέλουν ως ζώσα δύναμη, αλλά μόνο ως ειρήνη του νεκροταφείου που οι ίδιοι προκάλεσαν.