Μια μικρή αναδρομή στον οικονομικό Τύπο (όλον ανεξαιρέτως, και τον συντηρητικό αλλά και τον ...προοδευτικό) αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης ήταν απροσχημάτιστα επιθετικές και κατακτητικές. Αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό από την ανάγνωση των τίτλων των σχετικών θεμάτων, τίτλοι οι οποίοι έκαναν λόγο για «διείσδυση στα Βαλκάνια», για «κατάληψη της βαλκανικής ενδοχώρας», για «βαλκανικό Ελ Ντοράντο». Για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων αυτών διοργανώνεται κάθε χρόνο συνέδριο στη Θεσσαλονίκη, από το βήμα του οποίου παρελαύνουν ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας, υπουργοί της κυβέρνησης, αρχηγοί κομμάτων - πλην ΚΚΕ βέβαια - οι πρέσβεις όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ιταλία κλπ.), επιχειρηματίες, τραπεζίτες και, φυσικά, οι ...φτωχοί συγγενείς, η πολιτική γραφειοκρατία των βαλκανικών χωρών μαζί με νεότευκτους επιχειρηματίες, οι οποίοι κάθε χρόνο βγάζουν την πραμάτεια τους στην κοινή θέα. Ελάτε να επενδύσετε στα Βαλκάνια, εκλιπαρούν τους επιχειρηματίες της Δύσης. Πουλάμε πάμφθηνα τις πρώην κρατικές επιχειρήσεις, έχουν πάμφθηνο και έμπειρο εργατικό δυναμικό και σας περιμένουμε... Κανονικό παζάρι δηλαδή. Μάλιστα, μετά από προτροπή του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τόμας Νάιλς, το 1996, οι Ελληνες διοργανωτές δεν κάνουν πλέον λόγο για «Βαλκάνια», αλλά για «χώρες της Νοτιανατολικής Ευρώπης». Ο τότε ανθύπατος, στην ομιλία του, με έντονη ειρωνική διάθεση, τους είχε προειδοποιήσει: «Αν θέλετε να πατήσει το πόδι του κανένας επενδυτής στην περιοχή, σταματήστε να μιλάτε για Βαλκάνια». Το όνομα «Βαλκάνια» είχε ...στιγματιστεί μετά τις απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που οδήγησαν σε διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, και η αναφορά της συγκεκριμένης ονομασίας, κατά τον κ. Νάιλς, δημιουργούσε αρνητικούς συνειρμούς στους επενδυτές της Δύσης... Από τότε οι Ελληνες διοργανωτές πειθάρχησαν και άλλαξαν την ονομασία.
Πολιτικά, η ελληνική κυβέρνηση δεν το κρύβει ότι επιδίωξή της είναι η Ελλάδα να παίξει τον ηγετικό ρόλο του μικροϊμπεριαλιστή απέναντι στις χώρες αυτές, ρόλο ενδιάμεσου ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στις βαλκανικές χώρες, στα πλαίσια της νέας γεωγραφίας που διαμόρφωσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή. Αυτό το διακηρύττουν σε κάθε ευκαιρία οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος.
Μετά τις εξελίξεις με τη «Σίσσερ Πάλκο» πείθεται πλέον και ο πλέον δύσπιστος εργάτης, ότι η υπόθεση «βαλκανική διείσδυση» είναι μια υπόθεση που αφορά αποκλειστικά τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και τα συμφέροντά τους. Για την εργατική τάξη της χώρας και τους άλλους εργαζόμενους όχι μόνο δεν αποτελεί κάποια θετική εξέλιξη, αλλά χρησιμοποιείται ως πολύμορφος μοχλός πίεσης και απροσχημάτιστων εκβιασμών. Ετσι, όταν κλείνουν οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα και μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε χώρες «χαμηλού κόστους», οι εργαζόμενοι πετιούνται σαν σκυλιά στο δρόμο. Παράλληλα, οι επιχειρηματίες πιέζουν για χαμηλότερα μεροκάματα, για «ελαστικότερες» εργασιακές σχέσεις, για γενικευμένες ανατροπές. Το τραγελαφικό είναι ότι το κεφάλαιο με το οποίο εξαγοράζουν ή ιδρύουν επιχειρήσεις στα Βαλκάνια είναι η υπεραξία, το προϊόν απλήρωτης εργασίας αυτών που πετούν σήμερα στο δρόμο, επειδή τους κοστίζουν ακριβά... Οι κεφαλαιοκράτες, στο μεταξύ, συνεχίζουν να συσσωρεύουν υπερκέρδη. Και στις ...κατεχόμενες βαλκανικές χώρες, όπου η εργατική τάξη δουλεύει για ένα ξεροκόμματο, αλλά και στην Ελλάδα, όπου αφθονούν η «μαύρη εργασία», οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, ενώ χρηματοδοτούνται γενναία από το κράτος κλπ.