«Ωστε λοιπόν στη Στοά του Αττάλου θα γίνει η λαμπρή τελετή διεύρυνσης (του διχασμού) της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Πα μαλ, ότι έχει και η Στοά του Αττάλου το συμβολισμό της! Ηταν οι Ατταλίδες γένος λησταρχέων Μακεδόνων ευγενών, επιφανές. Τον παππού Ατταλο, στρατηγό του Φιλίππου, ξέκαμε ο Αλέξανδρος "προληπτικώς", τον υιό του, Ατταλο επίσης, στρατηγό του Αλεξάνδρου ξέκαμε ο Αντίγονος (317 π.Χ.). Το εγγόνι τους, ο Ατταλος ο Α΄, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Περγάμου, συνέτριψε τους Γαλάτες εν Μικρά Ασία, μόνιμος σύμμαχος των Ρωμαίων, έφθειρε όσο μπόρεσε τον Φίλιππο της "μάνας του" Μακεδονίας και ευτυχώς πέθανε έγκαιρως από αποπληξία. Φίλος των γραμμάτων, να λέγεται, αλλά πιο φίλος των Ρωμαίων. Οσο γίνεται! Την λαμπράν αυτήν παράδοσιν του Αττάλου του Α΄, ακολούθησαν οι επόμενοι Ατταλίδες, ώσπου ο τελευταίος εξ αυτών ο Ατταλος ο Γ΄ ο Φιλομήτωρ (τρομάρα του), "ασθενής τω πνεύμα, την κηπουρίαν μόνον ασχολούμενος" άφησε το κράτος του ο ερίφης... κληρονομιά(!) στους Ρωμαίους! Ναι! έχει συμβεί κι αυτό στην ιστορία, να αφήνει κανείς την πατρίδα του... κληρονομιά στον Ράμσφελντ!

Ξέρετε, τα περισσότερα απ' αυτά που στην εποχή μας εμφανίζονται ως καινοφανή, "εκσυγχρονισμός", "μεταμοντερνισμός" και άλλα, έχουν ξανασυμβεί ως λογικές και μηχανισμοί των γεγονότων στην ιστορία και γι' αυτό επαναλαμβάνονται ως φάρσες.

Το όνομα του φαρσέρ αλλάζει. Αλλά η τραγωδία μένει η ίδια...». Του Στάθη, από το «Ναυτίλο» της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας».