Σχεδόν σαν αναπάντεχο αντιμετωπίζουμε κάποιες στιγμές το ενδεχόμενο οι αγγλοαμερικανικές δυνάμεις εισβολής στο Ιράκ, να μπούνε στη Βαγδάτη και να την καταλάβουν. Οι κρυφές ελπίδες, που όλοι καλλιεργήσαμε στο υποσυνείδητό μας, θέλανε τους βάρβαρους επιδρομείς να σπάνε τα μούτρα τους στις όχθεις του Τίγρη. Θέλαμε τον ιρακινό λαό να κερδίσει μια περίτρανη νίκη και επειδή η επιθυμία αυτή ήταν ριζωμένη βαθιά μέσα μας, αφήσαμε τον εαυτό μας να φανταστεί πως η νίκη θα μπορούσε να είναι και η νικηφόρα έκβαση της στρατιωτικής αναμέτρησης του ιρακινού λαού με την ιμπεριαλιστική πολεμική υπεροπλία. Αφήσαμε τη σκέψη μας να «τρέξει», ίσως επειδή γνωρίζουμε ότι ο λαός του Ιράκ είναι μαχητής. Επειδή η νίκη κάθε λαού κόντρα στον ιμπεριαλισμό, είναι ταυτόχρονα και δική μας νίκη. Επειδή ξέρουμε ότι το Ιράκ είναι ο πρώτος στόχος σε μια αλυσίδα επόμενων, όπου η ανθρωπότητα θα έρθει αντιμέτωπη με τη σύγχρονη κτηνωδία του ιμπεριαλισμού. Ισως πάλι επειδή σε κάποιο βαθμό πιστέψαμε την «πληροφόρηση» της αμερικανικής προπαγάνδας, που, αναζητώντας το άλλοθι για την επίθεση, διέδιδε ότι το Ιράκ διαθέτει σύγχρονα και αποτελεσματικά οπλικά συστήματα, ότι έχει συγκροτήσει «πράσινους» και «κόκκινους» δακτυλίους προστασίας της Βαγδάτης με δεκάδες χιλιάδες πάνοπλους Μουτζαχεντίν και άλλα παρόμοια. Τα πραγματικά δεδομένα, βέβαια, είναι διαφορετικά. Μετά τη στρατιωτική συντριβή του 1991, ο χρόνος για το Ιράκ, τη χώρα - σύμβολο για τον αραβικό κόσμο, σταμάτησε. Ακόμα χειρότερα. Πήγε προς τα πίσω, αφού για...

ΔΩΔΕΚΑ ολόκληρα χρόνια ο λαός είχε να αντιμετωπίσει έναν ολοκληρωτικό και ταυτόχρονα ακήρυκτο πόλεμο. Εναν πόλεμο, που, με τις ευλογίες του ...πολιτισμένου δυτικού κόσμου, μεταφράστηκε σε αδιάκοπους βομβαρδισμούς. Μια συνεχής και συστηματική καταστροφή των αμυντικών υποδομών της χώρας, που κάθε φορά δημοσιοποιούνταν στα Μέσα Ενημέρωσης με ένα και μόνο κλισέ: «Αμερικανικά και βρετανικά αεροπλάνα έπληξαν και κατέστρεψαν αντιαεροπορικές συστοιχίες του ιρακινού καθεστώτος».

Και τώρα, μετά από αυτήν τη δωδεκαετία καταστροφών και συνεχούς απαξίωσης της αμυντικής μηχανής του Ιράκ, ο ιμπεριαλισμός αποφάσισε να καταφέρει το τελικό πλήγμα. Αυτός με όπλα και συστήματα μαζικής καταστροφής από το πιο εξελιγμένο τεχνολογικά οπλοστάσιο του θανάτου και ο ιρακινός λαός με μέσα της δεκαετίας του '80, που εδώ και πολλά χρόνια θεωρούνται απαρχαιωμένα. Ο ιμπεριαλισμός διαθέτοντας χιλιάδες αεροπλάνα και ελικόπτερα και το Ιράκ ούτε ένα. Με τους Αγγλοαμερικάνους να έχουν στην κατοχή τους τις πιο σύγχρονες εφαρμογές τηλεπικοινωνιακών δικτύων και τους Ιρακινούς να μην μπορούν να εξασφαλίσουν καν ένα ελάχιστο επίπεδο επικοινωνίας ανάμεσα στις μονάδες τους. Αυτοί με τα αστείρευτα κεφάλαια τους και οι Ιρακινοί με μόνο το πάθος να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Κι όμως! Ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες, ο λαός του Ιράκ ανθίσταται σθεναρά. Τόσο, που δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν ούτε τα κοράκια του πολέμου. Τα ροδοπέταλα, με τα οποία θα έραιναν τους κατακτητές, μετατράπηκαν σε ακατάπαυτες γροθιές στο στομάχι του ιμπεριαλισμού. Η επί 20 μέρες αντίσταση του λαού του Ιράκ στην πολεμική μηχανή των εισβολέων, από μόνη της, δεν είναι μικρό κατόρθωμα, αφού ο ...περίπατος των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων έγινε ένας εφιάλτης, που βρίσκεται μόνο στην αρχή του. Ανεξάρτητα, πάντως, από τα στρατιωτικο-επιχειρησιακά δεδομένα, ο λαός του Ιράκ έχει ήδη στεφτεί νικητής. Πρώτα και κύρια, στις συνειδήσεις των λαών. Αλλά όχι μόνο στις συνειδήσεις μας. Και στην απλή, την καθημερινή πραγματικότητα. Επειδή όρθωσε το ανάστημά του και κατάφερε, μέσα σ' αυτές τις ανείπωτα άνισες συνθήκες, να αποδείξει πως «εθνικό συμφέρον» δεν είναι ο ραγιαδισμός και η υποταγή στον ισχυρό επιτιθέμενο, αλλά η με κάθε τρόπο ασίγαστη αντίσταση. Σήμερα, στα πεδία των μαχών. Αύριο, εναντίον της «νέας τάξης», που θέλουν να επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε όλες τις χώρες - στόχο των ιμπεριαλιστών. Παντού. Από το Ιράν και τη Συρία, μέχρι την Ελλάδα και την Ιταλία, από τη Σαουδική Αραβία και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, μέχρι τη Βενεζουέλα και τη Γαλλία. Γιατί μόνο στο βαθμό που το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα καταφέρει να ενταθεί και να θεριέψει σε επίπεδο εθνικό, θα μπορέσει να αναδειχτεί πραγματικά στο αντίπαλο δέος, που θα είναι σε θέση να βάζει φραγμό και να ανατρέψει τα δολοφονικά σχέδια του ιμπεριαλισμού.