ΜΑΣ ΡΩΤΑΝΕ - ΑΠΑΝΤΑΜΕ | ΣΤΟΠ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΑΚ

ΣΤΟΠ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΑΚ

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Θα μπορούσε μια κοινή στρατιωτική πολιτική και ένας κοινός στρατός της Ευρωπαϊκής Ενωσης να είναι το «αντίπαλο δέος» στην αμερικανική πολεμική μηχανή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Πρόσφατα, οι κυβερνήσεις Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου και Λουξεμβούργου υπέβαλαν από κοινού μια πρόταση για τη διαμόρφωση μιας κοινής και «αυτόνομης» στρατιωτικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η πρόταση των «τεσσάρων» συζητείται ήδη στους κόλπους της ΕΕ. Στη χώρα μας υποστηρίζεται από την κυβέρνηση, τη ΝΔ και τον ΣΥΝ.

Η πρόταση των «τεσσάρων» στηρίζεται σε γαλλογερμανικά σχέδια, σύμφωνα με τα οποία η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε να γίνει το «αντίπαλο δέος» των ΗΠΑ όχι μόνο στον οικονομικό, αλλά και στο στρατιωτικό τομέα.

Κατ' αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κάθε στρατός, έτσι και αυτός που προτείνουν οι «τέσσερις», είναι προέκταση και εργαλείο της κυρίαρχης τάξης και των συμφερόντων της. Η σκέψη ότι ένας στρατός της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι «καλύτερος» από το στρατό των ΗΠΑ είναι το λιγότερο αφελής και σίγουρα επικίνδυνη. Ας αρχίσουμε από τις προθέσεις των Γάλλων και των Γερμανών που ηγούνται αυτής της πρωτοβουλίας.

Στην υπόθεση του Ιράκ, οι κυβερνήσεις αυτών των δύο χωρών αντιτάχθηκαν στην αμερικανοβρετανική επιδρομή, όχι γιατί δε θέλουν τον πόλεμο, αλλά γιατί απ' αυτόν τον πόλεμο κινδυνεύουν τα σημερινά και τα μελλοντικά τους στρατηγικά συμφέροντα.

Ομως, στο πρόσφατο παρελθόν, τόσο η κυβέρνηση της Γαλλίας, όσο και η κυβέρνηση της Γερμανίας απέδειξαν (στην πράξη) πόσο φιλειρηνικές είναι.

Η Γερμανία, παραδείγματος χάριν, πρωτοστάτησε στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Το Δεκέμβρη του 1990 με τη μονομερή αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας». Στη συνέχεια, Γερμανία και Γαλλία τέθηκαν επικεφαλής, μαζί με τις ΗΠΑ, στη ΝΑΤΟική επιδρομή στη Βοσνία.

Με την ίδια θέρμη συντάχτηκαν πίσω από τους Αμερικανούς στην επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας το Μάρτη του 1999 με το πρόσχημα της σωτηρίας των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. Ολοι μαζί τότε, ΝΑΤΟικοί σύμμαχοι και «συνεταίροι» της ΕΕ, κουρέλιασαν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και το Διεθνές Δίκαιο για τον οποίο τώρα κόπτονται οι κ.κ. Σιράκ και Σρέντερ, μαζί τους και ο κ. Σημίτης.

Μόνο που τότε τα συμφέροντα των Γάλλων και των Γερμανών ταυτίζονταν με τα συμφέροντα των Αμερικανών. Ολοι αυτοί είχαν να κερδίσουν από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και το μοίρασμα των κομματιών της. Για τα «ψίχουλα» πήγαινε και ο κ. Σημίτης, για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου.

Οι ίδιοι πάλι, πιστοί ακόλουθοι των Αμερικανών ιμπεριαλιστών πήραν μέρος στην επιδρομή κατά του Αφγανιστάν, με την προσδοκία ότι από τη λεία που θα προκύψει στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας θα πάρουν και αυτοί το κομμάτι τους.

Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να δούμε ότι ο στρατός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως τον σχεδιάζουν οι Γαλλογερμανοί θα είναι ένας ιμπεριαλιστικός στρατός που θα πραγματοποιεί τις επεμβάσεις του στο όνομα των συμφερόντων του «ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού» και θα συνεργάζεται με την αμερικανική ιμπεριαλιστική στρατιωτική μηχανή, όταν διακυβεύονται τα κοινά συμφέροντά τους.

Το πραγματικό και μόνο «αντίπαλο δέος» στον ιμπεριαλισμό, και τις στρατιωτικές του επεμβάσεις είναι οι λαοί και η πάλη τους. Μια πάλη με αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, η οποία θα οδηγεί σε ρήξεις στο εθνικό επίπεδο, ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων στη χώρα τους, διαμορφώνοντας έτσι και τους συσχετισμούς των δυνάμεων σε περιφερειακό και παγκόσμιο πεδίο.