Ο πόλεμος είναι «μπίζνα» για τους Αμερικανούς κεφαλαιοκράτες. Σ' αυτό δε διαφέρουν από τους συναδέλφους τους άλλων χωρών, απλώς το αμερικανικό μεγάλο κεφάλαιο έχει εξαιρετικές ιστορικές επιδόσεις στην προώθηση και εκμετάλλευση πολέμων για την αύξηση των κερδών του. Την ίδια ώρα που οι βόμβες κομματιάζουν παιδιά στο Ιράκ, στις ΗΠΑ τα εργοστάσια της πολεμικής βιομηχανίας παράγουν ασταμάτητα τα εργαλεία του πολέμου, τουφέκια, κανόνια, άρματα μάχης, αεροπλάνα, σφαίρες, οβίδες, πυραύλους και παντός είδους βόμβες. Ταυτόχρονα, τα πρώτα «παχυλά» επιχειρηματικά συμβόλαια έχουν ήδη συναφθεί και αμερικανικές εταιρίες δραστηριοποιούνται στα κατεχόμενα εδάφη για τη λειτουργία και συντήρηση των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Αδίστακτο, εγκληματικό και κυνικό, αδιάφορο ακόμη και για το θάνατο που έσπειρε στη «δική του πλευρά», το αμερικανικό μεγάλο κεφάλαιο έγραψε «λαμπρές» σελίδες ατιμίας στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, στους δυο παγκόσμιους πολέμους και γενικά σε όλες τις μικρές και μεγάλες πολεμικές συρράξεις μέχρι σήμερα. Οι συγγραφείς Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε, στο βιβλίο τους «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») περιγράφουν μερικές από αυτές.

Πριν από 142 χρόνια, το 1861 ξέσπασε ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος. Ακολούθησαν μερικές από τις φονικότερες μάχες όλων των εποχών. Αυτή την περίοδο, ο 24χρονος Τζ. Πίρποντ Μόργκαν έκανε μια από τις πρώτες επιχειρηματικές του επιτυχίες. Εχοντας την πληροφορία ότι σε μια αποθήκη οπλισμού βρίσκονταν όπλα που κρίθηκαν ελαττωματικά, τα αγόρασε για 17.500 δολάρια και την επόμενη μέρα τα ξαναπούλησε στην κυβέρνηση για 110.000 δολάρια! Η ενέργεια αυτή θα είχε φανερές επιπτώσεις στα «φίλια στρατεύματα», όμως για το νεαρό επιχειρηματία όσο και για τους υπόλοιπους εκπροσώπους της τάξης του, ήταν - και εξακολουθεί να είναι - παντελώς αδιάφορο, αν τα κέρδη που αποκομίζουν στηρίζονται στο θάνατο «εχθρών» ή «φίλων».

Το 1863 ψηφίστηκε ο νόμος περί στρατεύσεως από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση (Βόρειοι), ο οποίος προέβλεπε απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία, αρκεί να έβρισκες αντικαταστάτη! Με 300 δολάρια οι νεαροί επιχειρηματίες αγόραζαν τους αντικαταστάτες τους και συνέχιζαν ασφαλείς να κερδοσκοπούν φτιάχνοντας τις μετέπειτα οικονομικές αυτοκρατορίες τους.

Ο 26χρονος Φίλιπ Αρμουρ έγινε εκατομμυριούχος, πουλώντας χοιρινό στο στρατό για τη σίτιση των στρατιωτών. Εκλεβε στο ζύγι, αγόραζε το κάθε βαρέλι με κρέας για 18 δολάρια και το πουλούσε 40 δολάρια. «Ο νεαρός Τζέιμς Μέλον, που ακολούθησε τη συμβουλή του πατέρα του και δεν κατατάχτηκε στο στρατό, έγραφε με θαυμασμό για φίλους που έκαναν εκατομμύρια κερδοσκοπώντας με το στάρι: "Γίνονται όλο και πιο πλούσιοι", έγραφε στον πατέρα του, "και δε νοιάζονται για το πότε θα τελειώσει ο πόλεμος"», αναφέρεται στο βιβλίο.

Το 1864 ο πόλεμος συνεχιζόταν, όμως στα μετόπισθεν το εργατικό κίνημα αναπτυσσόταν. Οι εργοδότες θέλησαν να επιβάλουν μείωση μισθών κατά 25%. Η προσπάθειά τους προκάλεσε απεργίες και τότε δε δίστασαν να επιβάλουν τη χρησιμοποίηση του στρατού εναντίον των απεργών εργατών. Στρατιωτικά τμήματα ανακλήθηκαν από το μέτωπο (!) και χτύπησαν τους εργάτες στη Νέα Υόρκη, το Τενεσί, την Πενσυλβάνια και το Μισούρι. Για τους Αμερικανούς κεφαλαιοκράτες δεν είχε καμία σημασία ποιος έπρεπε να πεθάνει για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους!

Σήμερα γίνεται μεγάλη συζήτηση για την περιβόητη «ανοικοδόμηση» του Ιράκ. Πριν το αίμα στεγνώσει, τα κοράκια ετοιμάζονται να κερδίσουν από τον όλεθρο που έσπειραν. Στον αμερικανικό εμφύλιο οι ανάγκες του πολέμου απαιτούσαν μια ταυτόχρονη «ανοικοδόμηση», με την επέκταση κυρίως των σιδηροδρομικών δικτύων. Γράφουν οι Αμερικανοί συγγραφείς: «Περισσότερα από ένα εκατομμύριο δολάρια τη μέρα, που το μεγαλύτερο μέρος τους προερχόταν από τα ταμεία του ανερχόμενου τραπεζίτη Τζέι Κουκ, του οποίου τα κέρδη από προμήθειες έφτασαν τα 20 εκατομμύρια δολάρια, ξοδεύονταν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για τα τεράστια συνακόλουθα του πολέμου. Κατασκευάστηκαν χιλιάδες μίλια σιδηροδρομικών γραμμών, απαραίτητων για τη μεταφορά και τον ανεφοδιασμό των στρατευμάτων. Απλώθηκαν χιλιάδες μίλια τηλεγραφικού σύρματος για την επικοινωνία του στρατού».

Στους μεγιστάνες του σιδηροδρόμου παραχωρήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια στρέμματα γης εκείνη την περίοδο και εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, κατευθείαν από τον κρατικό κορβανά, από τις τσέπες του αλληλοσφαζόμενου αμερικανικού λαού. Η ληστεία μάλιστα ήταν πολλαπλή. Για παράδειγμα, η κατασκευαστική εταιρία «Γιούνιον Πασίφικ» εισέπραξε εκείνη την περίοδο 73 εκατ. δολάρια για εργασίες που αποκαλύφθηκε αργότερα ότι κόστισαν 50 εκατ. δολάρια.

Ο γιος του Τζ. Π. Μόργκαν, που είχε το ίδιο όνομα με τον πατέρα του, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχε ήδη δημιουργήσει το χρηματοοικονομικό όμιλο «J.P. Morgan», που σήμερα συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον γνωστούς κολοσσούς της σύγχρονης οικονομικής ολιγαρχίας. Μέχρι το 1917 οι δυνάμεις της Αντάντ είχαν δανειστεί 1,9 δισ. δολάρια από τον Οίκο Μόργκαν. Οι ΗΠΑ άργησαν να μπουν σε αυτό τον πόλεμο. Η μεταστροφή τους όμως ήταν άμεση, όταν φάνηκε πως μόνο έτσι θα μπορούσαν να διατηρήσουν την οικονομική τους δύναμη και να την επεκτείνουν. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε τη ζωή σε 10 εκατομμύρια νέους. Ο θάνατός τους δημιούργησε 20.000 νέους εκατομμυριούχους στις ΗΠΑ.

Ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Ουίλσον υποστήριξε ότι η χώρα του μπήκε στον πόλεμο για να τον τερματίσει και «να έρθει στον κόσμο η ασφάλεια και η δημοκρατία». Οταν ο πόλεμος τέλειωσε δήλωσε ότι «ήταν ένας βιομηχανικός και εμπορικός πόλεμος»! Ενα μήνα πριν την έγκριση από το αμερικανικό Κογκρέσο της εισόδου της χώρας στον πόλεμο, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Βρετανία ανέφερε σε τηλεγράφημά του: «Ισως η είσοδός μας στον πόλεμο είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε την παρούσα πλεονεκτική εμπορική μας θέση και να αποφύγουμε τον οικονομικό πανικό». Ο γερουσιαστής Τζορτζ. Ου. Νόρις από τη Νεμπράσκα έλεγε ότι «οδηγούμαστε στον πόλεμο κατ' εντολή του χρυσού» και «έχω την εντύπωση ότι σε λίγο θα βάλουμε την εικόνα του δολαρίου πάνω στην αμερικάνικη σημαία».

Σε αυτό το σημείο έχει αξία μια αναφορά στην προπαγάνδιση αυτού του πολέμου. Μετά από όλα αυτά, το μήνυμα που προβλήθηκε ήταν ότι «ο πόλεμος αυτός διεξαγόταν κατά της τυραννίας, για το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της ελεύθερης σκέψης, ήταν μια σταυροφορία ενάντια στη γερμανική απολυταρχία, μια προσπάθεια εξασφάλισης του Χάρτη των Δικαιωμάτων και της δημοκρατίας». Αυτά πριν 86 χρόνια.

Λίγο πριν και ενώ μαινόταν ο πόλεμος στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια. Εστειλαν το στρατό τους σε πολλές περιοχές και με το τέλος του πολέμου είχαν στην κατοχή τους το Πόρτο Ρίκο, τη Ζώνη της Διώρυγας του Παναμά, τις Παρθένες Νήσους και ήταν προτεκτοράτα τους η Αϊτή, η Δομινικανή Δημοκρατία, η Κούβα, η Νικαράγουα και ο Παναμάς.

Πέρασαν 21 χρόνια από τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1939, ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Φόστερ Ντάλες, βασικός αρχιτέκτονας του ψυχρού πολέμου, ήταν μέλος της φιλοναζιστικής Επιτροπής «Πρώτη η Αμερική»! Η ομάδα αυτή ήταν υπεύθυνη για σημαντικές χρηματικές εισφορές στο χιτλερικό καθεστώς, τη σύναψη συμβολαίων με Γερμανούς βιομήχανους που στήριζαν τον Χίτλερ και τον πολεμικό επανεξοπλισμό της Γερμανίας, καθώς και για την πίστωση με τεράστια ποσά για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Λίγα χρόνια αργότερα αυτά τα λεφτά θα οδηγούσαν στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς, πέρα από τα εκατομμύρια νεκρών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι ΗΠΑ, ανεξάρτητα από το πότε τελικά άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο, μπήκαν στο πόλεμο το 1941, μετά το Περλ Χάρμπορ. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια εξαιρετικά επικερδής επιχείρηση για το αμερικανικό κεφάλαιο, με συνολικό κέρδος μονάχα από τα πολεμικά συμβόλαια 117 δισ. δολάρια, που τα μοιράστηκαν μόλις 100 εταιρίες! Πέρα από αυτό βέβαια το ακόμα μεγαλύτερο κέρδος για την οικονομική ολιγαρχία των ΗΠΑ προέκυψε από τη μεταπολεμική εισβολή του αμερικανικού κεφαλαίου στην κατεστραμμένη Ευρώπη, όπου με το γνωστό σχέδιο Μάρσαλ υποτίθεται πως συνέβαλε στην ανοικοδόμηση.

«Ανοικοδόμηση» έχουν βαφτίσει και σήμερα το σχέδιο που από κοινού εκπονούν ΗΠΑ και Ευρώπη για την περίοδο που θα ακολουθήσει τη στρατιωτική εισβολή και τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο του Ιράκ...