Ο παλμός τους σφύζει, ο αποτροπιασμός κατά του πολέμου μεταγγίζεται από αρτηρία σε αρτηρία, από φλέβα σε φλέβα, καθώς είναι πιασμένοι από τα χέρια ή τους ώμους, η αδελφοσύνη της συνύπαρξης σε ώρες διαμαρτυρίας, που τείνει να γίνει συνολικός αγώνας, σφυρηλατείται, δίνει και σ' εμένα δύναμη να πορευτώ μαζί τους, αγνοώντας αποστάσεις και χρόνο.

Ιδού οι πρώτες γραμμές, λέω. Να τις πάρετε και να τις προωθήσετε.

Είσαστε η πιο ωραία νεολαία. Μην αφήσετε κανένα να σας αφαιρέσει τη ζωή σας.

Η ζωή σας δεν είναι μια άδεια διαδρομή μέσα στο χρόνο. Δώστε της νόημα. Διαλέξτε το περιεχόμενο. Αγωνιστείτε για τώρα και για το μέλλον.

Ξαναφέρνω στο νου μου τις στρατιές των νέων που διασχίζουν τους δρόμους της Αθήνας, τη Βασ. Σοφίας: Ποιος δίνει σε ποιον το δικαίωμα να στείλει αυτά τα παιδιά σε αεροπλάνα και βαπόρια να σκοτωθούν σε αρχαίες πατρίδες; Γίνομαι ρητορική και φοβάμαι.

Χάνω ολονύκτια τον ύπνο μου, παρακολουθώντας στη μικρή οθόνη τις λάμψεις, τους τρομακτικούς ήχους των φονικών όπλων, όποια ονόματα και αν έχουν, και κάνω προσπάθειες να διατηρήσω το λογικό μου.

Επανέρχομαι με άλλες εικόνες, που και αυτές έρχονται στην τηλεόραση από άλλες χώρες, ακόμα και της παρέας των συμμάχων, και κατακλύζομαι από καινούρια αισθήματα.

Ο πλανήτης δεν είναι μόνο θάλασσα, όρη, βουνά, λαγκάδια, δέντρα, φυτά, ζώα και πετούμενα, είναι οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά απ' όλα τα άλλα έμβια όντα με τη λογική και την ιστορική μνήμη. Με τον εκφρασμένο λόγο. Με τη διάκριση του δίκιου. Με τη δημιουργία οργανωμένων κοινωνιών, με τη σύσταση υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, με οράματα και την επιδίωξη μιας καλύτερης ζωής.