Η επικείμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση εναντίον του Ιράκ ήταν το θέμα που κυριάρχησε, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παραχώρησε στην εκπομπή της ΝΕΤ «7η Μέρα» με τον Νίκο Χασαπόπουλο, την Κυριακή.

Σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι απρόβλεπτο. Νομίζω ότι η όξυνση της κατάστασης άρχισε από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν εξέλιπε το αντίπαλο δέος. Δεν πρέπει να το δούμε μοιρολατρικά το ζήτημα. Από τότε είχαμε τα σημάδια που προανήγγειλαν το σήμερα. Η ιστορία ξεκίνησε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ο στόχος δεν ήταν μόνο τα Βαλκάνια. Ηταν όλος ο κόσμος. Το κυνήγι των αγορών, η ληστεία του πλούτου των λαών. Και αυτό που φαίνεται τώρα ανάγλυφα είναι αυτό που από τότε προειδοποιούσαμε, ότι οι σύμμαχοι δε θα είναι μόνο σύμμαχοι μεταξύ τους, αλλά και ανταγωνιστές. Οσοι πίστεψαν σε μια οραματική ενωμένη Ευρώπη, τώρα βλέπουν ότι αυτό ήταν χίμαιρα».

Σχετικά με τον παρατηρούμενο ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την αιτία του, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Δε νομίζω ότι θα έφταναν τα πράγματα σε τέτοια όρια ανταγωνισμού μόνο για το Ιράκ και τα πετρέλαιά του. Το ζήτημα είναι όλη η Μέση Ανατολή, όλος ο αραβικός κόσμος. Τα πράγματα επεκτείνονται στη Νοτιοανατολική Ασία, υπάρχει το κυνήγι των επενδύσεων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, υπάρχει το ζήτημα της Ρωσίας, υπάρχει ο Καύκασος, η Κασπία. Δε θα υπήρχε τέτοιος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, μόνο για τα μάτια και το πετρέλαιο του Ιράκ.

Ο ανταγωνισμός υπήρχε και στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Η Γερμανία είχε αντίθεση με τις ΗΠΑ, για το πόσοι Γερμανοί θα πάνε, ήθελε μεγαλύτερη δύναμη γερμανική, ήθελε μεγαλύτερη δύναμη από τους Βρετανούς και Αυστραλούς. Γιατί ήθελε να είναι παρούσα στα σχέδια για την περιοχή. Υπήρχαν και ευρωπαϊκές δυνάμεις που είχαν έναν προβληματισμό για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, όχι αν έπρεπε να γίνει ή όχι, αλλά ποιος θα καρπωθεί τα οφέλη. Ομως, τότε τα πράγματα δεν έφτασαν στα άκρα και αυτό γιατί ήταν ενωμένοι, στην προσπάθεια να βάλουν "πόδι" στην Κεντρική Ασία, όπου ουδέποτε υπήρχαν αμερικανικές ή άλλες βάσεις.

Η ηγεσία των ΗΠΑ επιταχύνει τις εξελίξεις. Και οι Ευρωπαίοι καταλαβαίνουν και αυτοί ότι πρέπει τώρα να μπουν γερά στην κούρσα του ανταγωνισμού. Και είναι ένα ερώτημα κατά πόσο θα τραβήξουν το σκοινί».

Σχολιάζοντας το ποιοι θα εισπράξουν τις συνέπειες αυτού του πολέμου η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Η μια πλευρά είναι ότι τους πολέμους δεν τους κάνουν οι λαοί. Οι λαοί πληρώνουν τις συνέπειες των πολέμων. Και οι λαοί που δέχονται την επίθεση και οι λαοί που επιτίθενται, μπορεί να έχουν λιγότερα θύματα, μπορεί να έχουν λιγότερες οικονομικές συνέπειες, αλλά πληρώνουν και αυτοί πολλά. Οι πόλεμοι εξαγγέλλονται από συγκεκριμένες τάξεις, την αστική τάξη των χωρών αυτών. Το κυνήγι του κέρδους δεν έχει όρια και δεν μπορεί να μπει στη λογική που βάζετε. Το κυνήγι του κέρδους είναι ακόρεστο, είναι ένας αγώνας που πρέπει να πάει μέχρι τέλος. Ο καθένας φαντάζεται τον εαυτό του νικητή. Αυτές είναι οι αντιφάσεις και οι αντινομίες του καπιταλιστικού συστήματος».

Σε ερώτηση για το τι πρέπει να κάνει ο κόσμος και ποια στάση πρέπει να τηρήσει η κυβέρνηση, απάντησε: «Καταρχήν θεωρώ ότι το ζήτημα της πάλης κατά του συγκεκριμένου πολέμου, αλλά και ολόκληρου του φιλοπόλεμου σχεδιασμού που έχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, πρέπει να είναι θέμα προτεραιότητας και δεν πρέπει να κουραστούμε να έχουμε πρώτο θέμα τον πόλεμο. Δεν πρέπει να υπάρχει απογοήτευση, αν αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να τον αποτρέψουμε. Πρέπει να συνεχίσουμε και θα έλεγα ότι αυτή η μάχη κατά του πολέμου πρέπει να είναι δεμένη με τα καθημερινά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν σε κάθε χώρα. Πρέπει να είναι ένας πόλεμος όχι μόνο κατά των ΗΠΑ. Βεβαίως εδώ είναι η αιχμή του δόρατος, αλλά πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι αν δε γίνουν βασικές αλλαγές στο εσωτερικό των χωρών σε εθνικό επίπεδο, ο πόλεμος θα είναι πανταχού παρών με τη μορφή ενός οξύτατου ανταγωνισμού. Επομένως, η πάλη κατά του πολέμου πρέπει να συνδέεται με την πάλη για τα κοινωνικά δικαιώματα στο εσωτερικό κάθε χώρας, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για ριζικές αλλαγές. Και δε λέω τυχαία το θέμα της δημοκρατίας. Οταν έχεις πόλεμο έχεις αντιδημοκρατικό κατήφορο και στο εσωτερικό των χωρών».

Ερωτώμενη για τις χώρες όπως το Ισραήλ, που βρίσκονται μόνιμα σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά έχουν δημοκρατικό πολίτευμα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε με έμφαση: «Θα το πω καθαρά. Η δικτατορία έχει πολλές μορφές. Εχει την κοινοβουλευτική της έκφραση, έχει και τη μη κοινοβουλευτική της έκφραση. Είναι αδύνατον να υπάρχει εσωτερικό δημοκρατικό καθεστώς όταν μια χώρα προβαίνει σε γενοκτονία εναντίον ενός λαού που έχει δίκιο. Είναι αδύνατον. Δεν μπορεί να υπάρχει εσωτερική δημοκρατία. Μπορεί η εσωτερική δημοκρατία να είναι κοινοβουλευτική, η οποία δεν παύει να είναι και μη δημοκρατία. Τα κοινοβούλια έχουν αποφασίσει πολέμους, π.χ. ο Χίτλερ, και δεν το λέω αυτό τυχαία. Επομένως, όταν μιλάμε για δημοκρατία πρέπει αναμφισβήτητα να καταπολεμήσουμε κάθε μορφή φασισμού, αλλά νομίζω, ότι η έννοια της δημοκρατίας πρέπει πια να υπερβεί τη στενή έννοια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι πάρα πολύ στενή και ανεπαρκής η δημοκρατία μέσω των κοινοβουλίων. Τώρα πρέπει να μιλάμε για δημοκρατία που πρέπει να επιβάλουν οι λαοί. Να μιλήσουμε για νέους θεσμούς που πρέπει να χτίσουν οι λαοί.

Μπορεί να υπάρξει μια πλήρης νομιμοποίηση ενός πολέμου μέσα από ένα κοινοβούλιο. Π.χ. το ελληνικό κοινοβούλιο δεν έχει πάρει καμιά απόφαση για να εγκρίνει την ενεργητική συμμετοχή της χώρας στην προετοιμασία του πολέμου κατά του Ιράκ. Ομως ...μπάτε σκύλοι αλέστε έχει γίνει η Ελλάδα. Περνάνε αεροπλανοφόρα, υποβρύχια, στη Σούδα οι Αμερικανοί είναι κράτος εν κράτει, ελέγχουν τις πτήσεις των ελληνικών αεροπλάνων στον ελληνικό εναέριο χώρο και η ελληνική Βουλή ούτε το έχει συζητήσει ούτε το έχει αποφασίσει ούτε πήρε την ευθύνη να το επικυρώσει. Στην Τουρκία, έστω για τους δικούς τους λόγους, έγινε συζήτηση για το αν πρέπει η Τουρκία να συμμετάσχει στον πόλεμο. Εμείς δεν κάναμε συζήτηση. Κάναμε μια προ ημερήσιας διάταξης που ήταν ...φιλολογία. Είναι δημοκρατία αυτή; Να πάρει θέση το κοινοβούλιο. Εχουμε νομιμοποιημένη δικτατορία των λίγων, διά του κοινοβουλίου. Το κοινοβούλιο είναι πιθανό να πάρει μια απόφαση για τον πόλεμο "μεσοβέζικη", αλλά τουλάχιστον θα έχει συζητήσει και θα ξέρει ο ελληνικός λαός τις θέσεις των κομμάτων. Και λέω "μεσοβέζικη" γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ξορκίζουν τον πόλεμο και δεν τον θέλουν, και εγώ το πιστεύω αυτό, όμως δεν κάνουν τίποτα για να τον παρεμποδίσουν. Θα πρέπει να απαντήσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στη μη εμπλοκή και προετοιμασία του πολέμου. Επίσης, ο ΣΥΝ λέει μη εμπλοκή, αλλά δεν ξεκαθαρίζει, αν η Ελλάδα θα το κάνει μονομερώς, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν ήμασταν κυβέρνηση θα έπρεπε να πούμε "no passaran" απ' την Ελλάδα».

Η Αλ. Παπαρήγα κλήθηκε να σχολιάσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στο ΝΑΤΟ και υπογράμμισε επ' αυτού: «Αυτές οι συμβατικές υποχρεώσεις υπογράφτηκαν από κόμματα, από ανθρώπους. Κακώς υπάρχουν αυτές οι συμβατικές υποχρεώσεις. Και εσείς, κύριοι, που τις υπογράψατε να πάρετε σήμερα την ευθύνη και να τις αναιρέσετε, βλέποντας πού μας οδηγούν και ποια είναι η θέληση του λαού. Δηλαδή, δημοκρατία είναι να υπογράφονται αντιδημοκρατικοί, φιλοπολεμικοί νόμοι και δημοκρατία να θεωρείται ο σεβασμός αυτών των νόμων; Εμείς δεν τους σεβόμαστε αυτούς του νόμους. Βεβαίως, δεν είναι στο χέρι μας να τους ανατρέψουμε, δεν έχουμε την πλειοψηφία, αλλά λέμε κανένα σεβασμό σε αυτούς τους νόμους, κανένα σεβασμός σε αυτές τις συμβατικές υποχρεώσεις. Ανατροπή τους».

Τέλος, για το αν είναι εύκολο να πούμε «όχι» στους Αμερικανούς τόνισε: «Οταν δε θέλεις να πεις το "όχι" μπορείς να βρεις μια σειρά δικαιολογίες. Το θέμα είναι πολιτικό. Οταν πρέπει πολιτικά να πεις "όχι", γιατί αυτό είναι το συμφέρον του λαού, γιατί αυτό είναι το συμφέρον του τόπου, πρέπει να το πεις με όλο το ρίσκο και να ζητήσεις να σε στηρίξει ο λαός στις αντιδράσεις που θα συναντήσεις με το "όχι". Μια ζωή κάποιο επιχείρημα υπήρχε, κάποιο πρόσχημα. Ας πάρουμε το Κυπριακό. Με όλες αυτές τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, που δεν ήταν απλώς υποχωρήσεις από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν συμμετοχή στον εκβιασμό σε βάρος της κυπριακής ηγεσίας. Ποιο ήταν το κέρδος; Λέμε "ναι" στους Αμερικανούς για να κερδίσουμε τι; Το "σχέδιο Ανάν"; Θα πάρουμε, δηλαδή, μέρος στον πόλεμο κατά του Ιράκ, όπως πήραμε μέρος στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, μόνο και μόνο να πετύχουμε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ; Ρωτήθηκαν αυτοί οι λαοί αν αυτό τους συνέφερε; Ας πούμε ότι ο κυπριακός λαός έχει να κερδίσει από την ΕΕ. Αυτό πρέπει να γίνει στις πλάτες των άλλων λαών, σπέρνοντας τον πόλεμο σε τόσα σημεία του κόσμου; Εμείς υποστηρίζουμε το ρίσκο της αντίστασης και όχι το ρίσκο της συμμετοχής στον πόλεμο χάριν ενός υποτιθέμενου οφέλους. Σε καμία περίπτωση το Κυπριακό, όχι μόνο δεν πρόκειται να λυθεί, αλλά η εξέλιξη των πραγμάτων θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη όξυνση του κυπριακού προβλήματος. Οταν υποστηρίζεις την πολιτική η οποία δέχεται την αλλαγή συνόρων, νομιμοποιεί και ευλογεί τις επεμβάσεις, νομιμοποιεί όλα τα εγκλήματα, βάσει ποιου δικαίου θα λυθεί το Κυπριακό;».