Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ του Μάαστριχτ, με στρεβλή παραγωγική ανάπτυξη, με τη μεγαλύτερη φτώχεια στη Δ. Ευρώπη, με τα μεγαλύτερα αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας και τη μικρότερη εμπορική ισχύ, χαιρετίζεται από τους ντόπιους κυβερνώντες ως επίτευξη «εθνικού στόχου». Αυτό και μόνο το γεγονός θα αρκούσε ως τρανταχτή απόδειξη για τους περιορισμένους στόχους, τις χαμηλές προσδοκίες και τη μιζέρια της ντόπιας αστικής τάξης, που τόσα πολλά είχε επενδύσει στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, το 1981. Αν προσθέσει, κανείς, στην οικονομική παρακμή και τη γεωπολιτική εξασθένηση της χώρας, που τελεί υπό πλήρη αμερικανική εξάρτηση, χωρίς πραγματικούς Ευρωπαίους «συμμάχους», με την πρώτη κυβέρνηση, στη νεότερη ελληνική ιστορία, που συμμετείχε στο βομβαρδισμό του Βελιγραδίου, προσφέροντας «γην και ύδωρ» στην Αγκυρα, τότε η κατάσταση διαγράφεται ζοφερή.

Ο απολογισμός της ένταξης στην ΕΟΚ, το 1981, και ιδιαίτερα της «δεκαετίας Μάαστριχτ», είναι καταστροφικός για τον τόπο. Αλλά οι μέρες που έρχονται θα 'ναι ακόμη χειρότερες. Αν η χώρα δεν κατάφερε να «εκμεταλλευτεί» τις ευκαιρίες της συγκυρίας με τη λήξη του «ψυχρού πολέμου» και τη «δυτική ευδαιμονία», γίνεται φανερό ότι τώρα που τα πράγματα (...) σκουραίνουν, οι επιπτώσεις για την Ελλάδα θα 'ναι ακόμη πιο σκληρές και επικίνδυνες. Στα πλαίσια αυτά το κυρίαρχο προεκλογικό σύνθημα περί δήθεν «μετα-ΟΝΕ» εποχή αποτελεί βασική παραχάραξη της πραγματικότητας και ύπουλη παραπλάνηση του ελληνικού λαού και πρέπει να αποκρουστεί.

Η Ελλάδα συμμετείχε πλήρως στην ΟΝΕ του Μάαστριχτ, από το 1990, πλήρωσε ακριβά τις συνέπειες της «επιτάχυνσης» και της «αναδιάρθρωσης» του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, επανέρχεται τελευταία και (...) καταϊδρωμένη στο «τρίτο στάδιο» της ΟΝΕ και έχει ακόμη πιο μειωμένες δυνάμεις απόκρουσης των νέων, σκληρών, αντιλαϊκών επιταγών των Βρυξελλών για την περίοδο που έρχεται. Η χώρα, δε, συμμετείχε στις διαδικασίες «ολοκλήρωσης» του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλήθηκε προς το συμφέρον ολίγων, παρασιτικών ιδιωτικών συμφερόντων, η μικρο-μεσαία οικονομία που στήριζε τη χώρα διαλύθηκε, ο εργαζόμενος λαός τελεί υπό δεκαπενταετή τουλάχιστον συνεχή άγρια λιτότητα. Οι νέες «συνταγές» για το ξεχαρβάλωμα της λεγόμενης ευρωπαϊκής κοινωνικής προστασίας θα πλήξουν ιδιαίτερα τη χώρα μας, αποδεκατίζοντας τα ήδη φτωχά, άνεργα και εξαθλιωμένα στρώματα της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού. Ηδη οι εκλογές ανάδειξης του «διαχειριστή της καθημερινότητας», με την εσκεμμένη απουσία πολιτικού διαλόγου για όλα τα βασικά ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, αποδεικνύουν από μόνες τους ότι ο ελληνικός λαός δε θα αναδείξει κυβέρνηση, αλλά νομάρχες - διαχειριστές ξενόφερτων εντολών.