Οταν αναφέρεται κανείς στην ιστορία ενός θεάτρου, αναρωτιέται πώς μπορεί να μεταφέρει τις χαρές, τις αγωνίες, τις επιτυχίες, όλου αυτού του κόσμου που κάθε βράδυ επί πολλά χρόνια δημιουργεί αυτό το μικρό θαύμα που λέγεται παράσταση. Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, οι ηθοποιοί. Η καλλιτεχνική δημιουργία, ωστόσο, του ηθοποιού στο θέατρο φαίνεται να χάνεται μαζί του. Ομως, όπως πολύ σοφά παρατήρησε ο Αλέξης Μινωτής, «δε χάνεται. Υπάρχει στο παρελθόν των ανθρώπων». Και όχι μόνο. Το θεατρικό ένδυμα, αδιάψευστος μάρτυρας, κομιστής των πολιτιστικών μηνυμάτων της εποχής του, κρατά στην ύφανσή του τη μνήμη, την ψυχή μιας μεγάλης μορφής του θεάτρου, αλλά διατηρεί και την αύρα του εμπνευστή της. Το θεατρικό κοστούμι ανακαλεί συνειρμικά το πρόσωπο του ηθοποιού που το φόρεσε, γιατί κάποτε χρησίμευσε ως όχημα για να ταξιδέψει σ' άλλο χρόνο και σ' άλλο τόπο για να συναντήσει τον ήρωα που ενσάρκωσε, που του έδωσε πνοή και υπόσταση. Σιωπηλοί μάρτυρες παλαιών ένδοξων ημερών, θεατρικά κοστούμια της πρώτης κρατικής μας σκηνής, στέκουν σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη, πρόθυμοι για πολλαπλές αναγνώσεις από όλους εμάς.