Ολα δείχνουν πως η ώρα για το νέο ματοκύλισμα του λαού του Ιράκ πλησιάζει. Προκαλεί φρίκη και μόνον η σκέψη γύρω από τις ψυχρές προβλέψεις των στρατιωτικών επιτελείων για τις απώλειες σε χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Ταυτόχρονα, προκαλούν αγανάκτηση οι επίσης ψυχροί υπολογισμοί για το πόσο, πότε και ποιους συμφέρει αυτός ο πόλεμος. Η ίδια η επικέντρωση της συζήτησης για τον πόλεμο σαν μια στρατιωτική επιχείρηση, που την επιδιώκει δήθεν μόνον κάποιος παρανοϊκός Μπους με σύμμαχό του τον Μπλερ, δηλώνει απύθμενη - επικίνδυνη για τους λαούς - υποκρισία εκ μέρους όλων αυτών που ενώ προετοιμάζονται για τον πόλεμο μιλάνε για ειρήνη.

Λένε από δω κι από κει για τη στέρηση νομιμότητας που έχει αυτός ο πόλεμος. Σαν η συζήτηση να αφορά στη νόμιμη λειτουργία ενός σφαγείου. Λένε διάφορα μισά λόγια, κάνουν υπολογισμούς για το κόστος στην παραγωγή, ψελλίζουν κάτι για τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας. Κι οι πιο αναίσχυντοι βρίσκουν ευκαιρία να υπερασπίσουν τους καλούς σφαγείς. Αυτούς που «νόμιμα» βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, αλλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα με ποιο τρόπο θα πάρουν μέρος στο νέο πλιάτσικο. Ομως, ο πόλεμος είναι αδίστακτος. Οταν σκοτώνεται ένα παιδί, φονιάς δεν είναι μόνον ο πιλότος του βομβαρδιστικού. Είναι κι αυτός που δίνει «γην και ύδωρ», κακιά η ώρα σαν την ελληνική κυβέρνηση και τους συμμάχους της. Στον πόλεμο δεν υπάρχουν ουδέτεροι.

Ολα τα ρολόγια, πλέον, μετρούν αντίστροφα. Και ξεχωρίζουνε την ήρα από το στάρι. Αλλο όμως είναι το κύριο τώρα: Μπορούμε ακόμα να τους σταματήσουμε! Μπορούμε να τους εμποδίσουμε! Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος! Κι αυτό δεν είναι σύνθημα. Από μας εξαρτάται να πλημμυρίσει η οργή γύρω απ' το Πεντάγωνο αύριο το απόγευμα. Από μας εξαρτάται το Σάββατο, από τα Προπύλαια έως την πρεσβεία των φονιάδων να μην υπάρχει σπιθαμή γης ακάλυπτη. Από μας εξαρτάται με την πρώτη βόμβα να σταματήσουν όλα. Να βγουν οι μαθητές απ' τα σχολειά. Οι σπουδαστές να αφήσουν τα εργαστήρια κι οι φοιτητές να βγουν απ' τα αμφιθέατρα. Από μας εξαρτάται να σημάνουν όλες οι καμπάνες σε κάθε γειτονιά κείνη την ώρα. Από μας εξαρτάται να σφυρίξουν λήξη βάρδιας οι μπουρούδες στα εργοστάσια. Να βγουν στα μπαλκόνια γιατροί και νοσοκόμες, μαζί κι οι άρρωστοι στα νοσοκομεία. Να φωνάξουν - κραυγή να βγάλουν: Σταματήστε! Κανείς δεν μπορεί - δε δικαιούται εκείνη την ώρα να σταθεί αδιάφορος. Τούτος ο πόλεμος «δεν είναι ο πρώτος, μα ούτε ο τελευταίος», είναι όμως ένας πόλεμος τον οποίο μπορούμε να ...πολεμήσουμε!

Ιδιαίτερα οι μάνες. Ιδιαίτερα οι γιοι και οι θυγατέρες. Ιδιαίτερα οι εργάτες. Ιδιαίτερα ...όλοι. Ολοι μα όλοι που πρέπει να βγούνε στο δρόμο. Απέναντι είναι ο εχθρός κι από δω η διαδήλωση.