Τετάρτη 12 Φλεβάρη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Ο θάνατος των σπίνων

Χιονιάς και γκρίζος ουρανός. Καθώς οι νιφάδες πέφτουν χορεύοντας στο χώμα, το λιβάδι, απέναντι, ασπρίζει. Σπίνοι πετούν χαμηλά, ψάχνοντας, στ' αχιόνιστα, τροφή. Ομως, κυνηγοί καιροφυλακτούν. Δυο «γαβριάδες» έστησαν παγίδα. Μια ξύλινη πλάκα. Στηριγμένη σ' ένα ξύλο. Δεμένο με σχοινί που η άκρη του καταλήγει στα χέρια τους. Κρυμμένοι πίσω από το δέντρο, περιμένουν υπομονετικά. Δυο σπίνοι μπαίνουν στην παγίδα. Τα παιδιά τραβούν το σχοινί, η πλάκα πέφτει και σκοτώνει τα πουλιά. Περίεργο, η αγνότητα να σκοτώνει την ομορφιά. Εχουν, όμως, δολοφονικά ένστικτα τα παιδιά; Εύκολα κατηγορούν, δύσκολα εξηγούν, δυσκολότερα συγχωρούν, οι μεγάλοι. Κυνηγός από μικρός ο άνθρωπος και η Φύση, όπως δίνει με τη Ζωή, έτσι παίρνει με το Θάνατο. Ομως, πώς ν' αντέξει το βλέμμα της καρδιάς την παγωνιά στα μάτια των μικρών πουλιών;

Οι σπίνοι πέθαναν για λίγους σπόρους τροφής. Καθώς οι νέες νιφάδες θα σκεπάσουν τις κόκκινες κηλίδες αίματος στο κάτασπρο στρώμα του χιονιού, ο χαμός τους θα ξεχαστεί. Οι μικροί κυνηγοί φεύγουν τώρα απ' το λημέρι. Το χιόνι, σε λίγο, θα σβήσει τα χνάρια τους στο λιβάδι. Είναι έλλειψη ο χαμός των πουλιών; Πώς να μετρήσει ο άνθρωπος τα πετάγματα στον ουρανό, τα ελαφροπατήματα στη γη για να το καταλάβει; Ούτε και όποιος δει με τα μάτια του το τελευταίο ταξίδεμα από τη ζωή στο θάνατο, μπορεί να μετρήσει, σε αριθμούς και διαστάσεις, το παντοτινό ξόδεμα. Γιατί η πίκρα, ο πόνος, το σφίξιμο στο στομάχι, η αρρυθμία στην καρδιά δεν είναι μετρήσιμα μεγέθη. Η Φύση μετράει μόνη της τις απώλειες. Και τις αναπληρώνει, για να 'ρθει πάλι η αρμονία. Αλλά, αυτή δεν έχει αισθήματα για να θρηνήσει.

Κοίτα που με απασχολεί ο θάνατος των σπίνων στο λιβάδι, όταν εκατομμύρια άνθρωποι στη γη πεθαίνουν πρόωρα κι άδικα. Οταν ο Μπους ετοιμάζεται να εξαϋλώσει με τις βόμβες του εκατοντάδες παιδιά του Ιράκ. Οταν στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία πεθαίνουν, σαν τις μύγες, από την πείνα και τις αρρώστιες. Οταν, πάλι χτες, έπεσε ελικόπτερο του ΕΚΑΒ, παρασύροντας στο θάνατο άλλους τέσσερις γενναίους. Οταν σκοτώνονται συνάνθρωποί μας πέφτοντας στις παγίδες των Εθνικών Οδών. Οταν γέροντες χάνονται αβοήθητοι στ' απομακρυσμένα κι εγκαταλειμμένα χωριά της Ελλάδας. Ομως, δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες ανθρώπινες ευαισθησίες. Για να μην φτάσουμε στο έσχατο σημείο παλιανθρωπιάς να ταχθούμε με τον αρχιδολοφόνο Μπους, χρειάζεται να διατηρούμε και να επιδεικνύουμε την ανθρωπιά μας για τους σπίνους.

Ο χιονιάς παγώνει τα πάντα στο λιβάδι. Κι όμως, σπίνοι εξακολουθούν να πετούν στον ουρανό, ψάχνοντας για τροφή στη γη. Από το τζάμι του παραθύρου τούς παρακολουθώ. Είναι αμέριμνοι κι απονήρευτοι. Ετσι είναι και τα παιδιά του Ιράκ. Αν δε φωνάξουμε, αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν ξεσηκωθούμε, τα παιδιά θα πεθάνουν. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπήσουμε. Και την ώρα που σκέφτομαι αυτό, ακούω στο ραδιόφωνο κάποιον να λέει: «Μερικοί πάνε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, όχι μόνο γιατί αντιπαθούν τον Μπους, αλλά και γιατί κρυπτοθαυμάζουν τον Σαντάμ». Υπάρχει περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να ευαισθητοποιηθεί για το θάνατο των σπίνων; Οχι. Ούτε και των παιδιών του Ιράκ...


Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η παρέα του «κόκκινου Αερόστατου» μεγαλώνει(2024-01-26 00:00:00.0)
Εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε πυρά και ναρκωτικά(2007-10-16 00:00:00.0)
Οιδίπους τύραννος(2005-04-10 00:00:00.0)
Για πείσμα και γινάτι τους(2003-05-09 00:00:00.0)
Ελεύθερες σκέψεις(2001-10-14 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(1998-12-20 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ